Google

Beste lezers,

ik dien u alweer te bedanken voor uw steun aan mijn adres. Jullie hebben geklikt op de advertenties op dit blog, en dat genereerde inkomsten. Edoch, Google apprecieert jullie niet, en heeft mijn account voor AdSense verwijderd (al zo'n twee weken geleden), omwille van 'invalid click activity'. Ik heb uiteraard een beroep ingediend om aan te tonen dat ik onschuldig ben en dat ik enkel een groepje vrienden heb die mij steunen, maar waar ik geen controle over heb. Ik heb daar zonet antwoord op ontvangen: mijn beroep is geweigerd, mijn account definitief opgeschort.

Dus bLezers: u bent allemaal bedankt voor uw steun, maar het heeft niet mogen baten. De tirannie van de wereldgigant overwint. Echter, de legerbenden sneven, één volk blijft bestaan: het bVolk.

Stomping on the feet of giants.

Be The B

P.S. Uit de reacties op mijn vorige post blijkt dat vrouwen niet kunnen spellen. Het is genoteerd.

Treinen

Volgende post heb ik twee weken geleden geschreven op de trein, en sindsdien altijd vergeten te posten. Tijdsaanduidingen dienen dan ook relatief te worden beschouwd. Bij deze.

Het is weer zover. Ik zit hier rustig op de trein, minding my own business, rustig splines aan het bestuderen, en het is me weer niet gegund. Reden: vrouwen. Schuin over mij zit een jongedame met een Liers accent luidruchtig tegen haar vriendin (die er geen woord tussen krijgt op dezelfde manier als ik er geen gedachte tussen krijg) te praten over haar ervaringen op de voetbal. De twee dingen die mij het minst interesseren, vrouwen en voetbal. Gecombineerd in het onheilige, des duivelse principe van de vrouwenvoetbal. Die mensen doen in hun privéleven wat ze willen, maar ik moet het niet horen.
Bovendien is ze pollensokker. Het hoeft geen verbazing. Vrouwen die denken iets van politiek te weten zijn doorgaans sowieso fout. Ik had het kunnen weten.
Maargoed, laat ik proberen mijn treinrit er niet door te laten verknallen. Mijn poging mij te verdiepen in de fijnere principes van de splinecurves is al naar de kl*ten, maar dat heeft een hogere macht blijkbaar geprobeerd te verhelpen. De halte nadat ik ben beginnen typen werd er als door God gezonden een knappe gast naast mijn raampje geplaatst. Die vervolgens opstapte in mijn wagon, om in de coupé over mij te gaan zitten. Toegegeven, ik had hem liever op de bank over mij gezien, maar hij is nu ideaal geplaatst om over zijn reflectie in het verre raampje te kwijlen. Terwijl de dame in de coupé naast hem ook voortkwijlt uit breinloosheid. Ze heet trouwens Femke, en ze is blijkbaar met 5. Ik wil niet weten wàt ze met vijf gaat doen. Waarschijnlijk naakt dansen onder de volle maan badend in het zweet van 7 jonge maagden. Maak dat het zweet van 7 jonge burgies, dat is toch hetzelfde.
Bon, nu ben ik bezig, nu kan ik evengoed mijn tijd hier opvullen tot ik in Leuven ben. Dames en heren, we komen aan in Aarschot, nog twee haltes te gaan. Euhm euhm euhm ik begin verschijnselen van overscriptie te vertonen, ik weet niet meer wat schrijven. Buiten dan dat ze een tweede knapperd in de coupé van übercutie nu heeft aangeslagen in haar gesprek der domheid. En dat ze Eline, haar gesprekspartner, een kalf vindt. Ik vind u ook een kalf Femke.
Mijn treinrit naar huis op vrijdag was toffer. Toen riep men bij elke halte af 'Dames en heren, wij komen zo dadelijk aan in station Booischot. Voor de mensen die hier afkomstig zijn, station Busschot'. In mijn eindhalte Berlaar werd dat 'Voor de mensen die hier afkomstig zijn, station Balder.'. Dit nadat mijn conducteur zich al de moeite had getroost bij het zien van mijn vervoerbewijs te zeggen 'Berlaar... Balder! Ik heb dat geleerd!' De eerste keer dat hij dat deed was het dolkomisch, de tweede keer grappig maar licht afgezaagd, deze keer begon het wat weg te hebben van FC De Kampioenen.
Sorry beste lezer, ik ben u beu. Ik ben nog niet in Wezemaal, maar ik ga eens terug switchen naar het sgreiven van revue. Dat moet ook gebeuren.

Shut up - Be quiet - Sit still
Respect the B

P.S. Ik ben het voorbije weekend een paar keer stil geworden van de reacties op mijn vorige post. Ik wil jullie allemaal bedanken voor de steun die ik blijkbaar ga hebben in mijn stil protest bij de volgende Bloedserieus, en voor alle positieve comments die jullie hebben gepost. Tijd voor een monument voor jullie:

Redefining downright coolness. Since 2007.
The bBlog readers.

Bloedserieus

Zo, u krijgt er meteen een tweede mee.

Laat ik u eens een verhaaltje vertellen. Er was eens een knappe jonge homo, die totaal geen problemen had met zijn geaardheid. Hij was heel erg gelukkig, en zijn omgeving nam hem voor wie hij was, en sommigen vonden het zelfs leuk dat hij hun 'speciale, andere' vriend was. Het was vaak reden voor humor, en ook dat kon hij best appreciëren van zijn vrienden.
Op een gegeven dag liet onze jongeman een HIV-test doen. Toen hij de resultaten moest gaan ophalen ging hij naar het medisch centrum, en meldde hij zich aan. De receptioniste belde de dokter, en keek, na enkele jaknikken bedrukter en bedrukter. Daarna zei ze, met een schijnbaar geforceerde glimlach 'U mag even naar de wachtkamer gaan, de dokter komt zo dadelijk bij u.'
Onze jongeman ging dan maar in de wachtkamer zitten, en werd elke minuut die hij in de wachtkamer doorbracht depressiever. Als de dokter goed nieuws had gehad, had hij dat wel over de telefoon gezegd. Toen de dokter kwam zei die echter doodleuk dat alles in orde was, en dat hij dat gewoon liever niet via de receptioniste liet meedelen.
Eind goed, al goed zo lijkt het. Maar die week was het echter ook bloedserieus. En al wist onze jongeman dat zijn bloed zuiver was, en niet alleen vrij van HIV, maar ook van Hepatitis A, B en C, hij mocht geen bloed geven. Hoewel de folders pretenderen dat je bloed moet geven, en dat elk bloed welkom is, was zijn bloed niet gewenst, omdat hij na 1970 als man seks had gehad met een andere man. Dat hij altijd veilig vrijt, helemaal geen slet (vergeef me het woord in dit o zo mooie sprookje) is, en enkele dagen voordien volledig negatief was getest, maakt helemaal niets uit. Hij heeft seks gehad met een andere man, en één homoseksuele vrijpartij is blijkbaar voldoende om hem te veroordelen voor de rest van zijn leven. Zijn test waardeloos, voorgoed zou hij bestempeld worden, letterlijk, als 'mudblood'.

Als u het nog niet doorhebt, de knappe jonge homo ben ik, en deze week heb ik me voor de eerste keer een 'homo' gevoeld. Een verstotene van de maatschappij, voorgoed anders, voorgoed abnormaal. En ongewenst, omdàt ik homo ben. Het heeft me altijd gestoord, die homo's-mogen-geen-bloed-geven-regel, maar deze keer was anders. Ik wist nu 100% zeker dat ik negatief was (in tegenstelling tot de 99,999999999% van al die andere keren), en ik had het papier om het te bewijzen. En nòg mocht ik mijn plicht als mens niet vervullen, nòg mocht ik geen leven redden.

Ik ben veroordeeld door het Rode Kruis, mijn bloed is voor immer vuil, omdat ik voor mannen val in plaats van vrouwen.

Dit is ongetwijfeld mijn minst grappige en meest serieuze post ooit. Omdat ik mij zelden zo serieus heb gevoeld.
Ik overweeg om mij bij de volgende Bloedserieus opnieuw te laten testen, zodat ik met mijn negatieve test voor de poorten van het bloedafnamecentrum kan gaan zitten in stil protest. Wie mij liefheeft zulle mij mogen volgen. Meer informatie bij de volgende Bloedserieus.

bBloed.
Superieur sinds 1986.

Huisvrouwen

Zo, bijna vier weken, precies de lengte van de advent. Een goeie tijdspanne om uw drang naar een post te laten rijpen, teneinde uw behoefte aan mij herbevestigd te zien.

Dat is de officiële reden van het uitblijven van een post, de eigenlijke is schuldgevoel. Niet ten opzichte van jullie, de bBlog lezers, die sowieso elke letter die ik neerpen of stilzwijgend niet het ethernet instuur vereren als ware het er een van god hemzelve (niet dat dat een optie is (wat me eraan doet denken, volgende keer als ik naar de vs trek: voor elk hotel waar ik ga verblijven een exemplaar van 'The God Delusion' van Richard Dawkins meenemen en de bijbel in de hotelkamer vervangen door dat boek), maar goed), maar een schuldgevoel ten opzichte van mezelf en mijn thesis(begeleider). Elke letter die ik hier typ is er namelijk een die ik niet aan mijn thesis wijd, en dat knaagt een beetje. Een beetje veel. Maar een mens moet prioriteiten stellen, en dus werd het hoog tijd dat ik mijn allerliefste fans nog een beetje verwen.

Na die ene bTaal post waarin ik nogal brutaal uitschoot naar de vrouwen (herinner u de 'Vrouw op de Holsbeeksering, niet gedekt door de verzekering'), werd mij verweten dat ik mysogyn zou zijn (mysogyn = vrouwenhatend). Ik zou dat kunnen ontkrachten. Ik ga dat echter niet doen. Meer zelfs, in die maand tijd ben ik enkel radikaler geworden. Daarstraks nog zat ik in de les voor twee wijven die constant aan het leuteren waren, waardoor ik de op zich totaal oninteressante les die ik geenszins wou volgen, niet kon volgen. U zou zeggen 'het kon dus geen kwaad', maar het gaat om het principe. Als ik de les niet wil volgen, wil ik de mogelijkheid hebben met mijn gedachten naar ergens anders te verdwalen en in mijn hoofd naar een film te kijken. Onlangs zo nog The Sound of Music teruggezien tijdens hetzelfde vak, een zeer aangename ervaring. Nu werden echter al mijn pogingen om The Da Vinci Load (een uitstekende porno over een kerel die als heilige opdracht heeft de wereld te redden van de Antichrist, die geboren is uit de lendenen van een duivelse prostitué en die de wereld zal vernietigen als hij maagd blijft, waardoor de kerel (die Da Vinci heet) alle hoerenzonen moet binnendoen om die ene antichrist te vinden. U vraagt zich af hoe ik dit weet, maar u zou zich beter afvragen of ik de waarheid spreek ;)) terug te bekijken geheel verneukt (no pun intended) doordat de dames achter mij constant aan het spreken waren. Er komen helemaal geen dames in The Da Vinci Load. En dan ben ik misnoegd.

Maar nog veel erger zijn vrouwen die effectief denken wat te zeggen te hebben. Zo krijgen we Mieke Vogels als nieuwe voorzitter van Groen Uitroepteken door ons strot geramd. Vrij contrair als je bedenkt dat dat precies is hoe men aan foie gras komt, iets waar Groen Uitroepteken bij mijn weten tegen is. Ze kan de aanvallen op Bart De Wever (net als haar voorgangster) niet laten, maar de stomste uitspraak die ik van haar deze week in de krant las was 'Wij willen dat Comité van Wijzen eventueel steunen, maar dan sturen we Magda Aelvoet, minister van Staat, én een vrouw.' Kijk, vrouwen in de politiek beweren altijd bij hoog en bij laag dat het geslacht geen zak (opnieuw, no pun intended) uitmaakt betreffende de competentie van een persoon. Dan maakt het dus ook niet uit of Magda Aelvoet een man of een vrouw is, en is dat zéker geen reden om haar naar voor te schuiven als meest competent persoon van die partij om mee te beslissen over de hervorming van de staat. Integendeel, mevrouw Aelvoet heeft destijds bewezen dat zij niet competent was door te moeten aftreden als minister. Ondanks haar vrouwelijkheid.

Natuurlijk is het daar voor de rest aan de vrouwelijke zijde van Groen Uitroepteken niet veel beter gesteld. Zo is er Tine Van der Straeten, die over de debatkwaliteiten van een meloen beschikt, en niet weet hoe er te werk wordt gegaan in een kamercommissie. Dat ze zich als enige Vlaming onthoudt bij de stemming over BHV (tot 24 maal toe), tot daaraan toe, maar dat ze daarna vergeefs probeert een verklaring te geven aan haar onthouding terwijl de voorzitter van de kamercommissie haar er, met het reglement in de hand, op moet wijzen dat ze dat niet mag, is gewoon stupide.

Het logische vervolg van deze post zou zijn dat ik nu begin te kakken op vrouwen in andere politieke partijen. Voorbeelden van blunderaarsteressinnen genoeg: Laurette, Freya, Joëlle, Patricia, Fientje, ... Maar daar hou ik mij niet mee bezig. Dat schrijft zichzelf, en is mijn vingerarbeid niet waard. En hoedanook, vrouwen in de politiek hebben niets meer te zeggen. Wat in dit land nog telt op bestuurlijk vrouwelijk vlak, zijn de huisvrouwen.

Zo was er vorig jaar Margaretha Guidone, die erin slaagde om Bruno Tobback en alle vrouwen van Groen Uitroepteken te overtroeven in de strijd om een beter milieu. Een admirabel doel, eentje dat haar veel roem en eer heeft opgebracht, en ze bleek zelfs een waardig speecher te zijn op Europees gebied (het kan ook de VN geweest zijn, ik weet het niet meer precies). Bewonderenswaardig en respectabel, maar een beetje gek vanuit het standpunt van de minister.

Het is echter nog lang niet zo gek als wat die andere huisvrouw, Marie-Claire Houart, nu aan het doen is. Zij probeert niet alleen het milieu in dit land, maar gewoon meteen het hele land te redden. Kijk, ik ben Vlaams-nationalist, het is geen geheim. Wat niet wil zeggen dat ik mensen die hechten aan het land idioten vind (al ben ik het niet eens met hun standpunten). Maar het moet toch maar eens gezegd dat het vrij gek is als ons stevigste bindmiddel een Luikse huisvrouw is (op het alomvattende kapsel van Fabiola na dan). Waar de voorzitters van Kamer en Senaat niet in slagen, zal zij bewerkstelligen met een petitie en een betoging zondag in Brussel. Proficiat mevrouw Houart, u zal een standbeeld krijgen in Luik. Want als het land uiteenvalt, zal het alleszins niet aan u gelegen hebben.

Waaraan zal het dan wel gelegen hebben? Ook niet aan Bart De Wever, zoals mevrouw Vogels maar al te graag placht te insinueren. De N-VA onderhandelaars hebben steeds hun best gedaan om alle strubbelingen via de diplomatieke weg (lees: het compromis) uit te werken. De Franstaligen, die we toch niet mogen schofferen om de eenheid in dit mooie land te bewaren, weigeren vervolgens elke vorm van compromis en eisen dat de Vlamingen al hun voorstellen laten vallen en in ruil drie personen die de wet hebben gebroken tot hoogste machtshebber van hun respectieve gemeente maken. En als de Vlamingen dan tot slotte de democratie laten werken in dit België voor wiens eenheid we streven en een democratische meerderheid haar werk laten doen, is het hek helemaal van de dam, en kan zelfs de koning met zijn commissie van wijzen het niet meer oplossen.

Gelukkig hebben we nog huisvrouwen uit Luik, die, hoewel ze duidelijk niet de volle nuance van het probleem snappen en gewoon uit het emotionele gewisse weg petities en betogingen beginnen opstarten, er nog altijd beter in slagen de eenheid van het land te bewaren dan alle Luikse politici en vooral tennissupporters samen. Alle gekheid op een stokje? Neehoor, zo'n huishouden runnen is ook niet gemakkelijk. Ze heeft kunnen oefenen.

Leef - Durf - Druk jezelf uit

Wees de B.

Vie - Ose - Exprime

Sois le B.

Lebe - Dürf - Exprimier

Seie der B.

P.S. Mijn excuses aan alle Duitstaligen. Mijn Duits lijkt nergens naar, ik weet het.

Kleinspraak

Uw lijden is bijna over, er komt haast een heuse lange nieuwe post aan, maar voorlopig moet u het nog eens stellen met een gedicht, namelijk een sfeerbeeld van in een les twee weken geleden. De les ging over de programmeertaal Smalltalk, op de dag dat ik Leopard ging halen (even kadering voor de duidelijkheid).

Kleinpraat

Wijl de straten vol rottende

blad'ren liggen en het seizoen

der bedampte brillen weer is

aangebroken

verveelt de ratelende ouwe

man vooraan met zijn

kleinpraat de morrende

menigte

Dromende van woeste

luipaarden slaagt de dichter

erin het hoofd boven water

te houden

De ratelende man is verbaasd,

de dichter als enige overlevende

tussen de nu stille menigte

geveld door zijn kleinpraat.

29-10-2007

Leef - Spreek - Dicht

Wees de B

De gekste week ter wereld

Ja, ik beken, het is weer even geleden. Dat komt omdat ik nu eenmaal een echt razend drukke week achter de rug heb. En het is nog maar week 4 van het academiejaar, dat belooft voor de rest. Laat ik even proberen te recapituleren.
Maandag ben ik erin geslaagd om eindelijk de eerste prentjes voor mijn thesis te genereren. Alle info daarover op mijn thesisblog (http://multiperspective.blogspot.com), maar laat het volstaan te zeggen dat voor een computer graphics thesis prentjes toch eerder belangrijk zijn. Daar is best wat werk ingekropen, maar ik was gelukkig. Het was het skippen van de les Japans meer dan waard.
Dinsdag heb ik dan gebruikt om nog wat prentjes te genereren, en mee te helpen aan het groepswerk voor Multimedia dat woensdag af moest zijn. Dat was een flash filmpje, niets spectaculairs (een CO2-calculator, ondertussen zijn er meer CO2-calculators op het web dan pornosites, dus ga ik u daar niet mee vervelen), dat dus ondertussen af is. Door oververmoeidheid (na tot een stuk in de nacht aan die prentjes te werken ben ik zelfs niet in de fitness geraakt.
Woensdag had ik dan een afspraak met mijn thesisbegeleider, die me zei dat mijn prentjes wel goed waren, maar dat ik toch een vitesse hoger moet gaan schakelen omdat ik toch wel echt lang aan die prentjes had gezeten. Dat was nu toch wel een schok, de euforie sloeg meteen om in depressie. Hij wist me ook te vertellen dat ik vrijdag al een eerste versie moest klaarhebben van mijn thesispresentatie van komende dinsdag. Hoera, een deadline meer, want vrijdag moest ook het eerste practicum van computergrafieken twee klaar zijn.
Ondertussen zijn we donderdag. Een dag die zeer, maar dan echt zeer goed begon. Ik ben namelijk wel in de fitness geraakt. Kom ik daar die kleedkamer binnen, komt er net een kerel uit de douche. En die had me nou echt de grootste... euh... tube douchegel die ik ooit heb gezien. En die tube was niet eens in volle actie. Die tube douchegel was, niet in actie, ongeveer even groot als de gemiddelde tube douchegel die ik al dichtbij heb gezien in VOLLE actie was. Ik probeerde niet te staren, maar dat was toch wel moeilijk. Ik vermoed dat hij dat ook doorhad, want hij keek me terug met een blik die me niet helemaal duidelijk was. Ofwel betekende hij 'kerel, staar zo eens niet, valt gij op tubes douchegel of wat?', ofwel 'wil jij op mijn kot eens komen douchen?', ik weet het niet. Als hij er volgende week donderdag weer is (hij is in elk geval moeilijk om naast te kijken), misschien eens wat inquisitiever staren, in een poging erachter te komen.
Tegenwoordig heb ik trouwens donderdag geen les meer. En dat kwam goed uit, want door thesis en multimedia had ik nog niet bijster veel aan dat practicum computergrafieken kunnen doen. Gelukkig had ik woensdagavond al een beetje aan die thesispresentatie gewerkt. Maar goed, dat practicum werd dus weer nachtwerk, wat voor vermoeiing leidde in de ochtend. Voor dat practicum was er trouwens een deontologische code beschikbaar op het web, waarin precies staat beschreven welke vormen van onderlinge communicatie met collega's toegestaan zijn en welke niet. Zo mag je praten over algoritmen en algemene oplossingsmethoden, zolang je geen code doorgeeft. En dat is een goeie zaak, want op sommige punten had ik echt geen idee hoe ik te werk moest gaan. Zo kon ik overleggen met Peter, om toch een richting uit te kunnen gaan. Zo is het oplossen van dit practicum uiteindelijk nog een beetje degelijk gelukt, maar zeker niet goed. En zo'n slecht practicum indienen is toch altijd een beetje sterven binnenin, zeker als het bij je promotor is. Ach, niet te lang bij stilstaan, en die presentatie afmaken was de boodschap. En toch nog een beetje proberen te slapen.
Vrijdag is namelijk een erg toffe dag. Les van 10u30 tot 16u00, met een variabele middagpauze. Gisteren was die middagpauze zeer lang, van 12u10 tot 14u. Tijd genoeg om naar mijn kot te gaan, een boke te eten en mijn mail te checken dus. En wat zat er in mijn mail? Dit:

Dear Beloved in Christ,

I am Mrs. Rita Holmes,suffering from cancerous ailment. I am married to
Mr.Robert Holmes,my husband worked with Chevron/Texaco in the United
Kingdom for twenty years before he died in the year 2003. My late husband
deposited the sum of £ 17.5 Million (Seventeen Million Five Hundred
Thousand Pounds) with a Bank in United Kingdom. Recently, my Doctor told
me that I have limited days to live due to the stroke and cancerous
problems I am suffering from. I have decided to donate this fund to you
and want you to use this gift which comes from my husbands effort to fund
the upkeep of widows and charities worldwide. I took this decision because
I do not have any child that will inherit this money and my husband
relatives are bourgeois and very wealthy persons and I do not want my
husband hard earned money to be misused. Awaiting your urgent reply via my
email address: ritaholmes8000@yahoo.co.uk
With God all things are possible.

Your Sister in Christ,
Mrs. Rita Holmes
Correo Revisado y Vacunado por el Sistema de Seguridad del Grupo MVS Comunicaciones.

******************************

********************************************************
La información que se envía al destinatario mediante esta transmisión es propiedad
exclusiva de MVS Comunicaciones y tiene un carácter estrictamente confidencial.
Si usted no es el destinatario de esta información o si la ha recibido por error,
se le comunica que la copia, distribución, modificación, retransmisión, revelación
o uso en cualquier forma de ésta, a través de cualquier medio, está estrictamente prohibida.

Nu is dat soort mails natuurlijk heel veelvoorkomend. Ze beloven je veel geld, en dan kan je betalen voor je zogezegd je geld krijgt, waarna je natuurlijk niets krijgt. Maar deze specifieke mail heeft toch wel een gevoelige snaar geraakt. Niet omdat de dame zogezegd kanker zou hebben (al is het wel een beetje offensief voor mensen die effectief aan een serieuze ziekte lijden), maar omdat ze mij gelovig noemde. Je mag mij stom noemen, een janet, een potter, een flikker, een ridder van de bruine dreef, een idioot, krapuul, dik, een burgie, een nerd, een geek, een onnozelaar, een separatist, een rugridder, de meeste van die dingen beschouw ik zelfs eerder als eretitel dan als scheldwoord. Niets penetreert mijn olifantenhuid (zelfs zeggen dat ik een olifantenhuid). Maar mij een 'beloved in Christ' noemen? DAT gaat te ver! Dat kan niemand ongestraft doen, dus moest ik gewoon antwoorden. En dit is mijn reply:

I must say madam,

for a person who has just suffered a stroke your typing skills are unparallelled. Sadly, even if this wasn't a scam, I would not accept your money as I am certainly not your "brother in Christ", and quite frankly am offended by this. I am a convinced atheist, and quite a happy one too I might add. This also means that I do not believe in your god, with whom according to you all things are possible, except obviously curing your 'cancerous ailment'.
Know also that, if you really do believe in god, one of the ten commandments (if I remember correctly from my clearly flawed catholic upbringing) is 'thou shalt not steal', something which, quite obviously, is the intention with the lions share of these e-mails. So, if you finally do collapse under your fictitious disease, you most certainly will end up in hell (again, if you believe in that).
What I also find quite strange is that for a cancerous person you have quite a remarkable set of e-mail addresses. The e-mail was sent from ritaholmes6000@yahoo.dk (a Danish address, quite strange for a person who claims to have money in the UK), the reply-to address is ritaholmes7000@yahoo.dk, and you ask to send the reply to ritaholmes8000@yahoo.dk. Quite a bit of trouble for somebody who urgently needs her dead husband's funds out of her hands.
Finally, I find it quite strange that a so-called British person would not know the possesive inflection (... and my husband's relatives ...), while they do know the word bourgeois... But perhaps it is a brain cancer you are suffering, in which case you are excused, as the tumor might as well be pushing your language nerve. As it happens, I am a brain surgeon, and would be quite happy to relieve you from your ailment, for a mere... say €1 000 000.

Now all I have left to say madam, is... I hope your condition is relieved swiftly, and that your impending passing away may come gently. And that you may burn in hell for not only trying to scam people, but doing so whilst mocking those who actually DO have serious medical ailments.

Sincere regards,
Ir. Ben Verhaegen
*********************************************
Burgerlijk ingenieur Computerwetenschappen: Mens-Machine Communicatie bij de Katholieke Universiteit Leuven onderzoeksgroep Computer Graphics

Tijd dan om terug naar de les te gaan, gevolgd door alweer een meeting met mijn begeleider, om mijn presentatieontwerp te bespreken. Deze meeting was gelukkig een heel stuk positiever van toon (no pun intended) dan de vorige, en ik ging buiten met een hele hoop nuttige tips om mijn presentatie te verbeteren. Ondertussen was het dan een uur of vijf, tijd om huiswaarts te vertrekken.
Eenmaal goed en wel thuis (na ophalen van het hondje en afdroppen van de was (voor wie het niet weet, ik ben dit en vorig weekend alleen thuis, de bOuders zitten in Egypte)), had ik dan tijd om weer mijn mail te checken. Ditmaal was de verrassing groot op mijn KUL-mailadres. Daar had ik namelijk een mail gekregen om mezelf en Peter te beschuldigen van fraude, omdat onze oplossingen van het practicum gelijkaardige oplossingen en vooral gelijkaardige fouten bevatten, en of we daar een verklaring voor hadden. Bij deze zeg ik formeel tegen mijn fans: ik ben onschuldig. In tegenstelling tot de eerste regel van dit blog beken ik geen fraude, want wij hebben ons aan de deontologische code gehouden. Er is enkel op hoog niveau gepraat over oplossingsmethoden, en er is (op een syntaxvraagje na) op geen enkel moment over precieze code gepraat. Dit hebben wij beiden ook verklaard aan de betreffende vaststeller. Wat de (eventuele) sanctie betreft hou ik u op de hoogte.

Uw (zwaar geschokte) B.

Refraining from fraud.
Since 1986.

Fans (2)

Het is opmerkelijk. Ik heb écht fans. De hoeveelheid positieve reacties op mijn laatste post was weer overweldigend. Ik dank u allen. Ik dank u allen zeer. Om u te belonen: nog twee nieuwe bPapers!
Veel belangrijker in deze post zijn echter de creaties van mijn fans, die u hieronder kan vinden. Ik heb me letterlijk kriek gelachen met deze reacties. Mijn ijskast ligt nog steeds vol, en ik heb er al serieus van gezopen. Anyway, bij deze een terechte shoutout voor Sofie en Koen, en een excuus aan Tineke omdat ik helaas met haar mooie foto niets kon aanvangen om hem om te toveren tot een bPaper.

Amuseer u met de reacties, en tot gauw voor een echte post (van mezelf bedoel ik dan)!

Live - Create - React Be The B

P.S. Voor degenen die mij slechts kennen van in Leuven, even wat achtergrondinfo: Frituur Kievit is de frituur van mijn ouders, BB Productions was een bedrijfje met software voor TI-83 dat ik wou oprichten in het vijfde middelbaar, maar dat pijnlijk geflopt was. Het vlaggenschip was de beste vierkantsvergelijkingsoplosser op dit halfrond. De Gold Benefit was een abonnementsformule op mijn software die ik voorstelde, maar mijn berekeningen waren painfully flawed zodat de gold benefit allesbehalve beneficial was. Een pijnlijk hoofdstuk in de geschiedenis zeg maar.
P.P.S. De beide Hitlerfoto's zijn onafhankelijk van elkaar ontwikkeld. Het is een rood bandje met een bol erin, om een of andere reden leent het er zich toe ;)

Fans, laat u kennen

Ik heb fans. Dat weten we al langer. En, ik zeg het allicht niet genoeg, maar ik vind die fans geweldig. Gelukkig weten die fans dat wel zelf, en hoeft het dus niet altijd expliciet gezegd te worden, maar bij deze kunnen we alweer 32 posts verder.
Nu zijn er een aantal categorieën van fans. Je hebt de mensen die dit blog heel nauwgezet lezen, en elke 5 minuten gaan kijken of er al nieuwe posts zijn. Dat zijn zeer toffe mensen. Je hebt ook de fans die onder de vorige categorie vallen, maar ook elke keer commentaar posten. Dat zijn ongelooflijk toffe mensen. En dan heb je nog de fans die ook nog eens alle tips en vragen van mijnentwegend volgen (de taaltips in het dagelijks leven hanteren, mailtjes sturen naar communicatie@vtk.be, etc.). Dat zijn ongelooflijke fans. Die mensen zijn ongetwijfeld zó hard fan dat ze deze aangelegenheid om hun pc te personaliseren met 'A Touch of B' niet onbenut gaan laten.
Kijk, ik heb al enkele maanden een bureaubladachtergrond met mijn logo en de tekst 'Redefining Superiority. Since 1986.', en een aantal flashy curves. Ondertussen was ik hem beu, en heb ik besloten er ineens twee nieuwe te maken. En heb ik meteen ook maar besloten die twee nieuwe, samen met de oude, ineens beschikbaar te maken voor de echte fans. Kiest u zelf maar welke u gebruikt. U mag me ook altijd een screenshot van uw nieuwe verbeterde desktop doorsturen op ben.verhaegen@gmail.com.

Amuseer u ermee!

Lighting your Darkness.
Since 1986.

Vrouwen

Een mens vraagt zich al eens af (ik weet dat ik die zinsconstructie de laatste tijd steeds vaker gebruik, maar ik ben nu eenmaal een inquisitief persoon) of ik met de dag meer op Herman Brusselmans ga lijken, of de wereld nu gewoon met de dag meer op die van Brusselmans gaat lijken. Eigenlijk maakt het niet veel uit, het resultaat is hetzelfde.
Ik ben namelijk daarstraks gaan fitnessen (gezien ik niet het minste vooruitzicht heb op de man van mijn dromen moet ik maar zien dat ik zelf tijdelijk die rol kan vervullen), en na die fitness ging ik een lekker macaronitje eten in de Spuye, recht tegenover de fitnesszaal. Zaten me daar naast mij drie irritante wijven. En nog lelijke ook. (Kijk, dat is een voordeel van homo zijn, je kan ongestoord denigrerend doen tegenover vrouwen. Af en toe kijkt er misschien eens eentje je scheef, maar dat maakt niet uit, je kunt zélf de persoon van je dromen spelen.) Maar dat lelijk zijn was nog niet het ergste, als ik mij stoorde aan lelijkheid zou ik nooit de politiek kunnen volgen.
Nee, wat me wél mateloos ergerde was het gespreksonderwerp van die wijven. (Over het algemeen gebruik ik dat woord trouwens alleen voor wijven die me ergeren. Voor dames die dat niet doen gebruik ik doorgaans het woord dames. Toch even een distinctie die duidelijk gesteld moet worden. Lezerinessen van mijn blog zouden dus nooit wijven kunnen worden genoemd (tenzij ze het zelf niet kunnen horen).) Die wijven waren me daar aan het zeiken over hun jeugd. Meerbepaald het speelgoed tijdens hun jeugd. U heeft geen idee hoe moeilijk het is een wetenschappelijke paper - met relevantie voor uw thesis nota bene! - te lezen terwijl er naast u een lelijk wijf aan het zeiken is over haar 23 Barbies, manège, droomhuis, caravan, tent, én drie Kens. Om nog maar te zwijgen over hoe moeilijk het is te eten met drie lelijke zeikende wijven naast u.
Was ik dus blij om daar weg te zijn. Weg naar waar? Weg naar een meeting over mijn thesis. Willens nillens, die sessie was namelijk verplicht. Weliswaar viel ze nog mee, gelukkig maar, daarna had ik nog een heleboel meer les. Wat voor boel les nog wel: 16u-18u: Vergelijkende Studie van Imperatieve Programmeertalen; 16u30-18u: Engels in de Technische Bedrijfsomgeving; 17u-19u: Engels in de Technische Bedrijfsomgeving. Wat meer is, die twee Engels-vakken hadden in totaal 4 lokalen, waarvan twee in Heverlee en twee in Leuven-stad. Welke denkt u dat ik heb uitgeprobeerd; inderdaad, de twee in Heverlee. Waar denkt u dat het effectief was; inderdaad in Leuven.
Hoedanook, het maakte niets meer uit, blijkbaar moest je inschrijven voor 2 oktober via een speciaal e-mailadres dat ergens verstopt staat. Oké, dan kan ik het vak misschien niet volgen. Maar... mijn ISP is ondertussen ingediend, waar ik dat vak wel degelijk op heb aangeduid. Probleem! Achja, net een mailtje gestuurd, en hopen dat het nog in orde komt :s.
Bon, tijd nog eens voor iets dat vrij lang geleden is.

bTaal: creatief met spreekwoorden

Iedereen kent het spreekwoord 'Vrouw achter het stuur, bloed aan de muur.' Vrouwen vinden dat seksistisch om te zeggen, mannen vinden het hoogstens flauw en afgezaagd. En daar moet ik, verdediger van de taal als ik ben, dringend iets aan doen. Tijd om varianten hierop in te voeren! Alvast enkele voorstellen:

• Vrouw in den otto, en den otto ga kapotto
• Vrouw als chauffeur, dat is een malheur
• Vrouw die stuurt, best dat ge een ambulance huurt
• Vrouw die [ret] (rijdt), da komt in de gazet
• Vrouw zonder rijverbod, daar ga de wereld aan kapot
• Vrouw die mag rijden, bode van slechte tijden
• Vrouw met een rijbewijs, direct weerklinkt gekrijs
• Vrouw aan het stuur, het resultaat is nogal duur
• Vrouw op de Holsbeeksering, niet gedekt door de verzekering
• ...

Post vooral uw creatieve ideeën in de comments! En tot de volgende!

Redefining gender inequality. Since 1986.
Be The B

Nijlpaarden

Kent u die mop al van die twee Japanse koeien? Wel, er staan twee Japanse koeien in een Japans weiland. Zegt die ene Japanse koe tegen die andere: 'Hi, koe!'

U ziet, die muze van mij is nog steeds vermist, en het begint stilaan een probleem te worden. Eerst krijg ik twee weken niets uit die pen van mij (die pen die bij deze metafoor is voor mijn toetsenbord), en als er dan wat uitkomt is het een ongelooflijk flauwe grap die waarschijnlijk niemand snapt. (For the record, je spreekt het 'haikoe' uit, dat is dan een haiku, u weet wel, zo'n Japans gedichtje. Ze is inderdaad slecht, ik veronderstel dat mijn punt gemaakt is.)
Maar ik kon natuurlijk niet bij de pakken blijven zitten. Niet alleen is niemand daarmee geholpen, ik vrees voor mijn leven als ik niets schrijf. De hoeveelheid klachten over het uitblijven van een nieuwe post is de laatste dagen de pan beginnen uitswingen. Doorgaans hou ik nog wel van swingen, maar de pan uit is er een beetje over. Om nog maar te zwijgen van de doodsbedreigingen. Niet dat die er echt geweest zijn, maar het staat cool om te zeggen dat je bedreigd wordt om artistieke redenen.
Dus schrijf ik nog maar eens wat. Waarover? Ik weet het niet. Laat ik er eens die lijst van vorige post bijsleuren. Euhm effe zien... ik zou iets moeten schrijven over superieure homoseksuele nijlpaarden die sinds 1986 fundamentele levensvragen op existentieel-filosofische wijze analytisch doch fijnzinnig aanpakken. Oké, can do.

Ik ben gisteren nog eens op café geweest. Dat gebeurt niet vaak, ik ben geen drinker. Toch geen doordrinker, hoewel ik nu een glas zou gebruiken. Misschien moet ik me zo zat drinken dat ik een muze hallucineer. Hoedanook, ik kan ook niet tegen de rook, vraag dat maar aan mijn ouders. Reden temeer om niet in een café te komen. Maar gisteren verjaarde een van mijn trouwe lezers. Ik dus maar een cadeau gekocht, gelukkig was ze daar blij mee, dat compenseerde tenminste het aanhoudende gedreun van de helft van het gezelschap over het uitblijven van een nieuwe post.
Dus richtte ik mij maar, om te ontsnappen aan die tirade van boze, over-demanding fans, op de andere hoek van het etablissement waar, tussen de menigte die naar de voetbal op teevee aan het kijken was, twee nijlpaarden zaten. Twee superieure, homoseksuele nijlpaarden die sinds 1986 fundamentele levensvragen op existentieel-filosofische wijze analytisch doch fijnzinnig aan het aanpakken waren. Onder die vragen: 'waar blijft die garçon?', 'waarom kent die kerel het verschil tussen cola en cola light niet?' en 'waarom lachen die twee broederlijk naast mekaar pissende kerels als ik het toilet binnenkom?'. Die laatste vraag kon ik gemakkelijk voor hen oplossen: al ooit een nijlpaard een herentoilet zien binnenkomen? Precies.
Nu moet het niet gemakkelijk zijn voor nijlpaarden in deze contreien. Het café was in Itegem (deelgemeente van Heist-op-den-Berg), en in Heist is het Vlaams Belang nog vrij groot. En die nijlpaarden hadden dan nog een hoofddoek op ook, dat is er nu natuurlijk een beetje om vragen. Gelukkig voor hen waren ze vloeiend in het Vlaams. Ik heb diverse keren 'Och zwijgt stil' en 'ochottekes ocheire' gehoord, over integratie gesproken. Maar we hadden het over hoe moeilijk het is voor een nijlpaard in deze contreien.
Alsof het nog niet moeilijk genoeg is hier gewoon al te vertoeven, moet je je eens voorstellen dat je een nijlpaard met een fundamenteel filosofische inslag bent, dat probeert haar fantastische filosofische ideeën te spuien op café. Een café waar kermismuziek troef is nota bene. En dan heb ik het over een playlist waar 'Heb je even voor mij' de culturele top uitmaakte, bij 'Geil moet ze zijn' heb ik het pand verlaten. Maar filosoferende nijlpaarden dus, met hoofddoeken in café's met uiterst marginale muziek.
Het verbaasde me hen te horen goochelen met termen als Wittgenstein, Freud, en Eddy Wally. Oké, dat laatste verbaasde me niet zo hard, gezien de sfeer in het café. Maar voor de rest leek het me een stel intellectuele nijlpaarden. Dat had ik nooit gedacht, toch niet voor nijlpaarden. En dat zeg ik nu niet om specisistisch te klinken, ik heb nog nooit een nijlpaard ontmoet dat Wittgenstein kende. Niet dat ik zo bekend ben met Wittgenstein, maar dat doet hier niet te zaken. Ik heb de Simpsons-aflevering gezien waarin Homer verklaart een discussie te hebben gehad over Wittgenstein, dat is voldoende. Ik zei dat ik nog nooit een nijlpaard ontmoet had dat zijn filosofen kende. En zeker geen met een hoofddoek. Niet dat dat er wat mee te maken heeft, maar het verhoogt de gravitas van mijn vroegere al specisistische uitspraken met een racistisch tintje, en u weet dat ik fan ben van controverse.
Nu ik erover nadenk, het hoefde me niet te verbazen dat die Nijlpaarden een hoofddoek droegen. Heel die Nijl is toch moslimgebied, dat ik daar niet eerder opkwam. En nu hoor ik u denken 'alweer een flauwe mop, ongelooflijk dat hij die hoofddoek in dat verhaal verzonnen heeft om die grap te kunnen maken'. Niets is echter minder waar, het was iets dat me echt pas nu opviel. Met soaps vraag ik me dat ook altijd af. Vanaf wanneer men aan dingen zit die men niet voorzien had op het moment dat de serie van start ging. Bij de doorsnee échte soap zou ik gokken op... donderdag van de eerste week. Bij andere series na een seizoen. Bij Emma... na drie minuten en twaalf seconden. Daar is het mis gegaan vanaf de pruik van Andrea. Ik weet het, het is al lang gedaan, maar het was zo'n dankbare bron van grapjes.
Een mens vraagt zich af of die nijlpaarden ooit naar Emma hebben gekeken. Of nijlpaarden überhaupt teevee kijken. Ik weet het niet. Vooral omdat in alle feuilletons die je ziet nijlpaarden grof ondervertegenwoordigd zijn. En als je er dan al eens in ziet, moeten ze de crimineel spelen. Zo is die Witse een zware specisist. Geen wonder dat het daar zo fout gaat in Halle. De rechten van de Franstaligen moeten worden gerespecteerd, maar is er een haan die kraait naar de rechten van de nijlpaarden in de Vlaamse ring rond Brussel? Ik dacht het niet! Verdrukt worden ze, allemaal!
Bon, daarover ging het dus zowat, bij die nijlpaarden daar aan de tafel in de hoek. Ik kreeg zowaar compassie met de dames. De compassie was echter niet zwaar genoeg om te blijven zitten doorheen dat gruwelijke 'Geil moet ze zijn', waardoor ik mij de rest van mijn leven zal afvragen hoe het verder is afgelopen met mijn existentieel-filosofische nijlpaarden. Misschien moet ik meer op café gaan.

Of minder.

Redefining hippopotamic life. Since 1986.
Be The B

Google

Waarde netgenoten,

moest het u nog niet zijn opgevallen, tegenwoordig bevinden er zich advertenties op dit blog. Ik doe dat niet graag, maar naar verluidt brengt dat wel op (en podcasten vraagt webruimte, webruimte kost geld, u ziet waar ik heen wil). En geld is nodig, want mijn klim tot topcolumnist van het land zit er nog niet meteen aan te komen, men heeft mij nog altijd geen column geschonken in 't Bakske (in dat verband, ik vraag u nog steeds vooral niet de mail uit vorige post te sturen naar communicatie@vtk.be).
Die advertenties worden automatisch gekozen. Google skimt keywords over mijn blog, en gaat dan na welke advertenties wel eens bij die content zouden kunnen passen. Dus ging ik daarstraks eens kijken wat er bij dit blog gezet ging zijn, en wat zie ik? Dating advertenties. Erger: HETERO dating advertenties. En dat kan niet door de beugel, dus hieronder een aantal keywords waar dit blog over gaat:

Superioriteit, cool, hip, trendy, media, taal, wetenschap, B, gay, superioriteit, gay superioriteit, Ben Verhaegen, politiek, fijnzinnig, analyses, letteren, filosofie, existentialiteit, fundamentele levensvragen, zoektocht, superioriteit, Be The B, hoe verbeter ik de wereld in vier stappen, homoseksualiteit, pseudoniemen, inferioriteit van de medemens, taalkunde, schaamteloze gekheid, Leef - Durf - Druk uit, Wees de B, Superioriteit sinds 1986, entertainment, een dikke nek die zo snel mogelijk zijn weg naar de top wil bereiken door zijn lezers zo veel mogelijk uit te buiten om dingen voor hem te doen waar niemand buiten de schrijver mee gebaat is, poëzie, nijlpaarden.

Uit bovenstaande oefening in futiliteit heb ik twee dingen geleerd:

1. Dit blog gaat eigenlijk over niets.
2. Ik moet dringend iets schrijven over nijlpaarden.

Soit, ik verlaat u met volgende levenswijsheid:

Kinderen Lijken Ip Kleuters, Omdat Peuters, Durven Elk, Appelblauwzeegroen Doosje Voor Een Reuze ToverElf Nog Tot Ieder Elfje Samen, Aan Ue Brengen.
(Sorry voor de typfouten, die i en o, en die t en u staan zo dicht bij mekaar...)

Click - Dare - Express
Be The B

Het probleem van de verloren muze komt weer boven

Een mens eigent zich al eens een recht toe. Vandaag eigen ik mij het recht toe om al eens te vloeken. Te vloeken op mezelf enerzijds, te vloeken op u anderzijds. Jaja, ik heb u verwend met al die kwaliteitsvolle posts, ik weet het. Dat was misschien fout van mij, maar zoals een moeder kloek voor haar kuikens het beste wil, wil ik voor mijn lezers het beste. Maar zoals een moeder kloek niet altijd wormen vindt, vind ik mijn muze niet altijd. En ja, zo'n zoektocht naar een muze is vaag.
Wil het feit dat dit een iets concretere blogpost is zeggen dat ik ze terugheb? Neen. Maar een mens kan niet bij de pakken blijven stilzitten, daar is ook niemand mee gediend. En - de vergelijkingen stromen vandaag uit mijn mouw als snot uit de neus van een verkouden tweejarige - zoals een jongeman zonder lief naar porno surft, heb ik dan maar een cd van muse opgezet. Het is hetzelfde niet, maar ge kunt effe voort.
Enkele dagen geleden ben ik een blogpost beginnen schrijven. Maar dat kwam niet goed, het kwam niet. Ik hoop dat het nu beter gaat met die muse-cd, doorgaans is dat niet het type muziek dat mij super inspireert, maar die naam kan er nu toch niet om liegen. Alleszins, ik heb dat begin nog liggen, dat moet ik er eens bijhalen, zien of ik er wat mee aan kan. Hier komt ie:

Ik ben geen gelovig man. Ik geloof niet in een God, een Schepper, of dat een klavertje vier dat vast zit in een hoefijzer aan een konijnepoot geluk brengt. Ik geloof niet in een lot. Ik geloof niet dat wat we hier doen vaststaat, of dat het een hoger doel dient. Maar er zijn een paar dingen waar ik nog in kan geloven.
Een van die dingen is het bestaan van idealen. Dat we dingen niet doen omdat we ze moeten doen, niet omdat we hier gezet zijn om ze te doen, maar omdat we net die dingen

Ja, dat is iets dat ik doe, als ik iets niet volledig afmaak stop ik al eens in het midden van een zin. Ik was toen blijkbaar in een filosofische bui, dat gebeurt al eens. Gelukkig niet te vaak. Net vaak genoeg om af en toe eens aan een existentiële zoektocht te beginnen, maar niet zo vaak dat ik filosofie studeren als een serieuze carrièreoptie zou moeten overwegen. Dat zou de zaak alleen maar onnodig compliceren.
Maar bon, ik geloof dus in het bestaan van idealen. Dat we dingen niet doen omdat we ze moeten doen, niet omdat we hier gezet zijn om ze te doen, maar omdat we net die dingen graag doen en fundamenteel willen doen. En dat we die dingen willen doen is omdat we daar goed in zijn. We zijn niet gemaakt om ze te doen, door een toevallige speling van het non-existente lot zijn we perfect uitgerust om ze te doen. En daarom moeten we ze best doen.
Kijk ik, ik ben een entertainer. Altijd geweest. Van toen ik op mijn vijf op een kerstfeestje 'vrolijk kerstfeest' van Xavier De Baere perfect ten berde kon brengen, bewegingen, accent en alles. Waarom zou ik niet entertainen? Ik ben volop bezig. Als dit u zou vervelen zou u namelijk allang gestopt zijn met lezen, en dat bent u niet, anders zou u dit niet lezen. Dus: ik ben u aan het entertainen. Maar een mens krijgt daar niet te veel de kans toe. Dit ding bereikt niet te veel lezers, al zijn het er meer dan u denkt. Dat zie ik aan het feit dat ik nu op een punt gekomen ben dat ik mijn commentatoren niet meer kan identifiëren. Maar zelfs dan blijf ik beperkt. Ik zie het groter, en dat wil zeggen dat u, trouw BeTheB'er als u bent, het ook groter ziet. Nu, alleen kan ik dat natuurlijk niet aan, ik kan moeilijk naar Humo stappen en een column eisen. Als er iemand Guy Mortier zou kennen zou dat makkelijk zijn, maar ik vermoed dat dat niet het geval is. Daarom is er een ander plan. Geleidelijk aan op grotere media gaan publiceren, en zo lezers naar mijn blog lokken, totdat ik hier genoeg lezers heb om iedereen aan te zetten naar Humo te mailen om een column voor mij te claimen. Natuurlijk staan we daar ver van.
We moeten eerst een eerste medium vinden om de expansie van het mediagegeven BeTheB te beginnen. Dat is al vergemakkelijkt door een trouwe lezeres van dit blog, en archie. Zij is zo'n fan dat ze mij een column ziet schrijven in 't Bakske, het burgiebladje. Puik plan, maar natuurlijk moet dat er nog van komen. Gelukkig is dat gezegd op het revue irc-kanaal, waar een presidiumlid het gehoord heeft, en die ging het overmaken aan communicatie. Een goed begin, maar ik heb nog geen uitnodiging ontvangen.
Daarom zou een volgende stap kunnen zijn dat ik iedere lezer van dit blog oproep om een mail te sturen naar communicatie@vtk.be. Natuurlijk is dat nog niet noodzakelijk iets waar ik nu aan denk.
Zo'n mail zou er dan als volgt kunnen uitzien:

Beste,

Ik ben reeds geruime tijd fan van het weblog van Ben Verhaegen, te vinden op http://ldebetheb.blogspot.com. Deze man heeft fijnzinnige analyses van de hedendaagse actualiteit, en heeft een fundamenteel cool imago dat hij verspreidt via dit blog. Als lezer van dit blog deel ik in die glorie, een onbeschrijflijk gevoel. Ik ben zeker dat uw lezers ook geïnteresseerd zouden zijn in het lezen van de toffe schrijfsels van deze vlotte jongen, zij het dan voor uw blad in columnvorm. Ik heb overigens op dit informatief weblog gelezen dat deheer Verhaegen ook een burgerlijk ingenieur is en dus de gepaste persoon zou zijn om een columnfunctie in uw wekelijks magazine te vervullen.

Ik kijk ten zeerste uit naar de nieuwe column in 't Bakske.


Natuurlijk is dit je reinste speculatie en roep ik nog niemand op om deze mail effectief te sturen naar communicatie@vtk.be. Heeft iedereen duidelijk begrepen dat ik niemand oproep om deze brief te sturen naar communicatie@vtk.be, vooral u niet Tineke? Mooi zo.

Dan rest mij enkel nog iets te doen dat ondertussen zeer lang geleden is:

bTaal: Als we alle werkwoorden sterk mieken

De Nederlandse taal kent verscheidene klassen werkwoorden, namelijk de sterke (die van klank veranderen in de onvoltooid verleden tijd), de zwakke (die niet van klank veranderen in de ovt), en de onregelmatige (die altijd belachelijk doen, noem ze de Polen van de Nederlandse taal zo u wil). Dat is een stom systeem, dat leidt tot willekeur. En willekeur is niet goed, dat zorgt ervoor dat anderstaligen de taal moeilijk kunnen leren. Daarom: maak alle werkwoorden sterk. En zelfs regelmatig sterk, elke klank in de tegenwoordige tijd mappen we op een klank in de onvoltooid verleden tijd, en op een in de voltooid verleden tijd. Dan hoeven we enkel dat tabelletje nog vanbuiten te leren. We hebben negen mogelijke klanken (hier voor het gemak uitgedrukt in bSpiik): a, e, i, o, u, y, cc, §, q. Voor vier van die klanken kon ik een relevant voorbeeld bedenken in de onvoltooid verleden tijd, wat het begin van de tabel vergemakkelijkt. Hier stel ik de 9 klankwijzigingen van de ovt voor (voor A, E, CC en Y heb ik inspiratie uit het dagelijks Nederlands gehaald):

A -> I (Slapen -> Sliep)
E -> A (Geven -> Gaf)
I -> Q (Pissen -> Poes)
O -> U (Porren -> Pur)
U -> Y (Bukken -> Bijk)
Y -> E (Lijden -> Leed)
CC -> O (Duiken -> Dook)
§ -> CC (Beuken -> Buik)
Q -> § (Boeren -> Beur)

De voltooid verleden tijd vereist een beetje discretie. Daar hebben we namelijk altijd een ge- of een ver- die het makkelijk maakt dat te herkennen als effectief een perfectum. Ik stel dan ook voor dat te behouden. Wel stel ik voor, om de Nederlandse taal verder te verfraaien een verdere permutatie te gebruiken in de klanken. De permutatie die we hebben doorgevoerd op de klanken in de ovt was een goeie ((3 2 9 5 6 2 4 7 8) voor de lezers die wat van algebra kennen), dus laten we die maar doorvoeren op de nieuwe klanksituatie. Als we dan ook nog komaf maken met de willekeur tussen eind-en en eind-t (gelopen vs. gebukt) door altijd -en te gebruiken, zijn we er helemaal. Dan krijgen we als geheel voor de verleden tijd:

A -> I -> Q (Slapen -> Sliep -> Gesloept)
E -> A -> I (Geven -> Gaf -> Gegiven)
I -> Q -> § (Pissen -> Poes -> Gepeusen)
O -> U -> Y (Porren -> Pur -> Gepijren)
U -> Y -> E (Bukken -> Bijk -> Gebeken)
Y -> E -> A (Lijden -> Leed -> Geladen)
CC -> O -> (Duiken -> Dook -> Geduken)
§ -> CC (Beuken -> Buik -> Geboken)
Q -> § (Boeren -> Beur -> Gebuiren)

Zo, nu enkel die tabellen nog van buiten leren, en de verleden tijd zal een hoop makkelijker gevijrmen zijn. Zo, ik hoop dat al mijn lezertjes en lezeresjes nu wel content zijn? Die muse-cd schrijft trouwens toch niet zo gemakkelijk, volgende keer maar es wat anders opleggen... Tot dan!

I blog. You blog.
bBlog.

De Queeste der Muze - een triloëzie

I - De muze

“Kom terug!
Ik smeek u muze,
       kom terug!”

Het publiek staart naar
de doodgewaande Julia
en rouwt. Enkel zij,
de apothecaris,

en haar dichter weten
dat zij nog leeft
dat haar hart nog klopt
voor haar geliefde.

Voor haar dichter, niet
haar Romeo.
Die houdt slechts van haar,
voor haar dichter is zij…

       Zijn muze.

II - De dichter

Wanneer wekt hij haar weer
tot leven?
Als het publiek het meest
onder haar afwezigheid lijdt?

Net daarna, om de indruk
van de Dea Ex Machina
te maximaliseren?

Neen. Hij maalt niet meer
om zijn publiek.
Hij wacht tot hij de kans
heeft gekregen zelf

van haar afwezigheid te
genieten. Te voelen dat zijn
hart nog klopt voor haar.
Te ruiken aan haar doodgewaande haren.

       Haar dichter.

III - De geliefden

In werkelijkheid wacht hij
op Romeo, de dwaas die het
object van zijn affectie begeert.

Bij het zien van het leven-
loze lijf van zijn Julia begint
die te snikken door haar af-
wezigheid in zijn hart.

Romeo ruikt aan haar haar.
“Dat ken ik,” zegt de dichter.
Wanhopig stopt Romeo zijn lege hart.
Het hare klopt nog, maar niet voor hem.

Tijd voor de dichter om zijn
muze weer te wekken. Zijn publiek
juicht, zij bedrijven de liefde.
Op het schouwspel dat hij heeft geschapen.

       Voor hem en zijn muze.

Open brief aan SBS Belgium, het moederbedrijf van VT4

Lezertjes, lezerinnetjes, sire,

ik weet dat jullie allemaal met hooggespannen verwachtingen uitkijken naar de nieuwe blogpost. Ik lijk echter mijn muze eventjes kwijt te zijn, alle sollicitanten (bij voorkeur mannelijk, verplicht meerderjarig, niet ouder dan 22) gelieve u te melden op ben.verhaegen@gmail.com, we kijken wat we kunnen doen voor u. Om uw honger toch een beetje te stillen, heb ik nog eens voor u gemediawatcht, namelijk het programma 'Ben jij slimmer dan een kind van 10', een nieuwe quiz op vt4 (een zender die, in de persoon van Cara van der Auwera al twee vetes van de week aan zijn been heeft gehad). Wat ik daar zag was ontstellend, en heb ik dus meteen aan de zender gemeld in volgende open brief. En die krijgen jullie dus tot ik de muze heb teruggevonden.

Beste,

Vanavond heb ik gekeken naar het nieuwe programma 'Ben jij slimmer dan een kind van 10?'. Hoewel ik het format absoluut goed vond, heb ik mij meermaals tijdens deze uitzending geërgerd. De dronken kandidaat die voor een hoop tienjarigen de indruk wekt dat het oké is om homograpjes te maken kon nog net door de beugel, de flagrante fout in de eerste vraag absoluut niet.
Deze vraag was namelijk 'Uit hoeveel kleuren bestaat een regenboog?', met als juist antwoord zeven. Dit is onjuist. Een regenboog is het resultaat van een dubbele refractie van zonlicht in een regendruppel, waardoor het zonlicht wordt uitgesplitst in al zijn componenten. Het licht van de zon is samengesteld uit alle mogelijke golflengten van licht, en dus ook uit alle mogelijke kleuren. Hieronder zitten zelfs infrarode en ultraviolette componenten. Het juiste antwoord is dus allesbehalve 7 (wat inderdaad is wat klassiek wordt aangeleerd, maar wat absoluut fout is en waarvoor geen enkele fysische basis bestaat), maar oneindig veel. Het meest choquerende is wellicht dat de industrieel ingenieur dat ook niet wist, ik dacht dat die mensen verondersteld werden iets van fysica af te weten. Maar ja, ik dacht dan ook dat die moesten kunnen rekenen.
Om uw vraag dus te beantwoorden: blijkbaar ben ik niet alleen slimmer dan een kind van tien, ik ben slimmer dan de vragenopstellers van vt4. En dat kan toch al tellen.

Met vriendelijke groeten,
Ir. Ben Verhaegen

Update: de vragenopsteller van dienst heeft geantwoord. Zijn reply, en mijn wederreply krijgt u meteen mee.

Goeiemorgen,

Ik heb alle begrip voor uw reactie vanuit uw vakgebied op vraag 1. In zuiver fysisch opzicht hebt u vanzelfsprekend gelijk en bestaat een regenboog uit een oneindig aantal kleuren.
Maar ik vraag uw begrip voor mijn standpunt. Ik kan enkel vragen stellen en daarbij antwoorden hanteren gebaseerd op de leerstof zoals de kinderen die nu (en evenzeer de kandidaten vroeger) aangeleerd krijgen in het lager onderwijs. En het ging hier om een vraag uit de eerste klas, niet uit het secundair. Ik vind het niet zo onbegrijpelijk dat aan kinderen van 6 nog gezegd wordt dat de regenboog uit 7 kleuren bestaat. Het zijn die 7 kleuren die ze kunnen waarnemen. Wat de essentie is, want bovendien ging het om een vraag over muzische vorming (i.c. kleurenleer) en niet over fysica. Ik kan voor de rest enkel met u hopen dat later in de lessen fysica het hele fenomeen correct uitgelegd wordt.
Mischien had ik Goedele het ganse verhaal kunnen laten uitleggen. Ik zal die bedenking als consructief meenemen voor eventuele latere opnames.
Bedankt voor uw reactie en blijf vooral (kritisch) kijken.

Met vriendelijke groeten,

Steven Demedts
vragensteller van dienst

Goeiemorgen Steven,

Eerst en vooral van harte bedankt voor uw antwoord, dat kan ik ten zeerste appreciëren. Uiteraard heb ik begrip voor uw standpunt, het is uw vraag niet die de kinderen foute dingen leert. Maar toch nog even een extra anekdote die een collega me een dag nadat ik mijn brief had gestuurd vertelde: in realiteit kunnen er maar 5 kleuren worden onderscheiden, heel eventueel slaagt iemand er in om er 6 te zien. In de tijd dat regenbogen voor het eerst als verschijnsel werden onderzocht was de Katholieke Kerk echter nog de broodheer van de wetenschappers, en 5 was geen heilig getal. Iemand slaagde er nog in om ook oranje waar te nemen, maar indigo werd er bij gefabriceerd om aan het heilig getal 7 te komen. Of dit helemaal klopt weet ik niet, maar ik heb het nog eens opgezocht in mijn fysicaboek en daar sprak men over de 6 kleuren die het zichtbaar spectrum kenmerken: rood, oranje, geel, groen, blauw en violet. Maar dàt neem ik u dus al helemaal niet kwalijk, dat wist ik zelf ook niet.
In elk geval, nogmaals bedankt voor het antwoord, en ik hoop dat er volgende uitzending een volwassener kandidaat mag omspringen met uw vragen.

Met vriendelijke groeten,
Ben Verhaegen

Look - Watch - Complain
Be The B

Het einde van het reisverslag

Kom, het is goed geweest. Ik heb u lang genoeg in spanning gehouden, ik zal het reisverslag maar eens afmaken. Dat wordt tijd, dan kan ik mij terug gaan wijden aan belangrijke dingen, zoals u leren hoe u the B kunt be'en. Maar eerst dus dat reisverslag. Oeh nee, nog even een dienstmededeling: voor degenen die zich afvragen waar 'Better know a lousy representative blijft (de 19-delige reeks over de kamer- en senaatsleden tegen wie ik een vete heb gedeclareerd): die komt er van zodra er een regering is (en we dus zeker zijn dat er geen herverkiezingen komen). Dat kan dus nog wel effe duren.
Reisverslag dus. Vorige keer waren we geeindigd de dag voor SeaWorld. Dus nu: SeaWorld. De laatste grote taak voor ons Gladys. (Gladys Prudence Shiftington was de fictionele, coole naam die ik voor de dame in het gps-toestel heb bedacht.) Wij dus naar daar, en het eerste dat we deden was de grote orca-show. Na een fijne inleiding zei de man 'We would like to honor the men and women in our armed forces. If there are people here who are in the US military, have family in the US military, the army of the United Kingdom or any of our allies around the world, please stand up.' Enkele mensen in de tribune stonden recht, waaronder... de bMoeder. Ik uiteraard meteen haar blasfeme arm gegrepen om haar terug op haar stoel te trekken, 'zit!' sissend, 'hebt gij familie int leger ik dacht het ni!' De rest van de orca-show was geheel uneventful. Tenzij je natuurlijk meerekent dat we erg nat zijn geworden (we zaten nu eenmaal in de soak-zone), en dat ik fameus verbrand ben geraakt op beide dijen (we zaten nu eenmaal in euh... Californië).
Verder in SeaWorld... veel shows gezien. Was wel tof, maar op den duur eentonig, doch nog steeds polyfoon. Zeker voor een attractie-man als ik, er waren er maar twee echte in heel SeaWorld. Maargoed, terug naar huis dan op het einde van de avond. Deze keer zonder de lichten te laten branden (wel even de sleutels kwijt geweest, ik herinnerde me gewoon niet meer juist in welk zakje van de rugzak ik ze had steken), en na problemen met ons Gladys die weigerde me op haar kaart te vinden, goed thuisgeraakt.
Dan kwam de laatste volledige dag in San Diego, waarop we besloten hadden te gaan shoppen. Ik Moe Mobiel dus meegenomen naar hartje SD, het Gaslamp Quarter, het prachtige historische hart van San Diego, met het ene restaurant na de andere winkel. Ik was er meteen verliefd op toen ik er de eerste keer kwam, de bMoeder kon het niet bekoren. De gustibus et coloribus non est dispu-... nee, ze moet gewoon meer moeite doen om te BeTheB'en, smaak is daar een integraal deel van. Maar ach, wij dan maar een sapje gaan drinken in mijn favoriete burgertent (die ook al maar op een lauwe reactie onthaald werd), en daar de weg gevraagd naar een Mall. Dat Amerikaans Wijnegem kon haar dan weer wel bekoren, and off we went! De klerenwinkels waren enigszins tof (al bestonden de vrouwenkleren vooral uit prom dresses), ik heb er meteen twee stars-and-stripes-eagle-boxershorts gekocht. Het hoogtepunt waren echter de boeken-, dvd- en speelgoedwinkels. Ik zou er zo kunnen gaan wonen. Meteen ook maar the Complete Sherlock Holmes in leergebonden, goud-gebladerde editie gekocht voor $20.
Die avond stond dan Harry Potter and the Order of the Phoenix op het programma (voor de derde keer voor mij), in IMAX 3D. Zeer tof, je kon de rimpels van Dumbledore nooit beter tellen.
De dag erna was het dan uiteindelijk, na 2 weken Eden (althans volgens de Mormonen lag dat daar in de buren), tijd voor de terugvlucht. In de luchthaven zelf was er weinig te beleven, op het bordje 'All comments about terrorism, bombing and hijacking will be taken seriously. Please: no jokes!' en de gigantische lading mayonaise die ik van de uiterst vriendelijke restaurantdame kreeg na gezegd te hebben dat Belgium 'Mayonaisecountry' is, na. Zelfde in de lucht op weg naar Philadelphia, en in de luchthaven van Philadelphia. Deze keer geen afgrijselijke controles, gewoon recht het vliegtuig op.
De vlucht terug naar Brussel daarentegen was allesbehalve gebeurtenisloos. Eerst was de vlucht al serieus vertraagd, omwille van donderstormen boven de luchthaven. Toen we na anderhalf uur wachten toch konden opstijgen, kregen we uitleg dat we onze raampjes tijdens de vlucht moesten sluiten (natuurlijk die deksels over die raampjes), want dat mensen anders wakker zouden worden van de zon, die heel snel zou opkomen. Ik weigerde dat uiteraard initieel, gezien ik graag uit het raam kijk. Terwijl iedereen naar de boerse film (Blades of Glory, alweer een flauwe komedie met Will Ferrel) aan het kijken was, was ik aan het genieten van de spectaculaire donderstormen onder ons, met de originele soundtrack van de Space Mountain in mijn oren. Een donderstorm onder me, sterren rondom me, het gepeupel tot zwijgen toe geentertaind, het ultieme genot voor de intellectueel.
Na de film kwamen de stewardazi's echter bevelen dat ik mijn raampje sloot, want het ging snel licht zijn, en dan zou ik mensen gewekt hebben. Gezien ik echt geen zin had om te slapen was ik dan maar bij het povere licht van mijn lampje aan het lezen geslagen, en heb ik af en toe door het raampje gepiept door het op een spleetje te openen. Twee uur later was de zon nog steeds niet op. Toen ben ik toch een beetje in slaap gesukkeld, om even later wakker te worden van de dorst. Ik dus een hostess gebeld, om een drankje te vragen. Ze kwam niet. Nog eens gebeld, ondertussen mijn raampje half open gedraaid, de mensen waren toch stilaan aan het waken. Ze kwam nog steeds niet, dus eens achteruit gekeken om te zien waar ze bleef. Zie ik daar een kerel neerwaartse gebaren maken, en vervolgens wijzen naar mijn raampje. Ik denk 'eikel', maar omdat ik geen zin had om ambras te maken op een vliegtuig (ze zouden wel eens kunnen denken dat ik een terrorist was), toch maar dat raampje gesloten. Eindelijk was ze daar, ik vraag dus een Cola light. Ze mompelt iets van 'back', maar keert nooit terug. Ondertussen mijn keel droger dan de loezen van Fabiola. Toen stond er een kerel recht van het groepje van de eikel die me beval mijn raam te sluiten. Toen ik zijn t-shirt las begreep ik alles. 'Glad Christian Tidings: Mission Team. Theological Convention - Belgium, August 2007.' Ik kreeg me daar wat, ook dat nog, religieuzen op mijn vliegtuig. Na nog een uur kwamen ze dan eindelijk langs met water, nog nooit zo genoten van een drankje. Bon, uiteindelijk waren we dan geland, bleef de bagage weer lekker lang weg, toen ze eindelijk kwam ergerde een van de missionarissen me constant door om de drie valiezen te denken dat ze van hem was en het label te checken. Ik snap niet dat God hem niet meteen kan in het oor fluisteren dat de zak die er aan komt de zijne is... maar ja, ik snapte ook al niet dat zij me niet toelieten om God's schepping te bewonderen uit mijn raampje...
Goed, een dag later zat ik dan in Londen, een saaiere reis altogether (neehoor, ik heb gewoon geen zin om die in zoveel detail te beschrijven, gezien daar veel meer gebeurd is dan in de VS, die was zeer tof, Artanis (een trouwe bBloglezer) constant pesten enzo), maar een ding moet er verteld worden, opgedane wijsheid die niet mag verloren gaan. In Harrod's (u weet wel, dat gigantische warenhuis waar ook de Queen al eens gaat winkelen), is een ijswinkel genaamd Morelli's. Toen Joost (ook een trouwe bBloglezer en de man van de duizend pseudoniemen) en ik dat ijs zagen, sloeg ons hart op hol. Het was het zachtste, romigste, lekkerst ogende ijs dat we ooit hadden gezien. En ik heb al veel ijs gezien. Wij dus meteen besloten om een ijsje te kopen, hoe duur ook. Nadeel: je moest ervoor gaan zitten, en alle plaatsen waren bezet. Maar dat ging ons natuurlijk niet tegenhouden, de Tantaluskwelling zou het genot enkel verhogen. Wij dus maar constant rond een hoop mensen rondgehangen die leken te zullen vertrekken (eerst een bende tienermeisjes die een half uur aan een stuk aanstalten maakten om te vertrekken, maar we hebben dus geleerd: vertrouw nooit een tienermeisje in een winkel), om dan meteen als gieren de plaats in te nemen van een moeder met kindjes die vertrokken. Even heb ik overwegen de jongste, die maar niet uit zijn stoel gesukkeld raakte te helpen door hem meteen door te gooien naar de antiekafdeling, maar ik heb me maar bedwongen toen ik bedacht dat ik dan misschien wel eens uit de winkel gezet zou kunnen worden.
Eindelijk gezeten volgden de finale momenten van spanning. De bestelling werd gedaan, the final countdown kon beginnen. En toen was het zover, het ijs kwam. Het ijs was er, we konden beginnen eten. Er zijn geen woorden voor wat toen volgde. Maar creatief schrijver als ik ben, zal ik toch mijn poging wagen. Ik had mint-chocolate chip, vanille, en appel. De mint-chocolate chip was echt een zeer vreemde sensatie. Ik had die smaak nog nooit gegeten, dus wist ik niet of het aan de smaak of het ijs lag. In elk geval was het de friste bol ijs die ik al ooit had gegeten. Mijn brein werd gelucht, en niet eens door een brainfreeze. De chocolade moet Vlaams geweest zijn (ik vermijd het woord Belgisch tegenwoordig, tenzij het echt niet anders kan, of als het gaat om beschrijvingen van gebeurtenissen van voor de grote crisis, zoals hierboven), want elke molecule was van een orgastische kwaliteit.
Toen kwam de appel, opnieuw een sensatie die ik nog nooit had gevoeld. Toen wist ik zeker dat het aan het ijs lag. Elke hap leek op een engel die appelsap op mijn tong piste. Elke hap was perfecter dan de vorige. Zo zoet dat mijn slagroom bitter leek, maar toch niet te zoet, zachter dan satijn maar toch niet flets, gewoon perfect. Maar oh, wat was ik dom! Ik dacht dat ik het gehad had, wat kon immers dat nog overtreffen? Natuurlijk, de vanille! Dé roomijssmaak bij uitstek, simpel, ongewaagd, saai. Althans bij een normale crèmerie. Opnieuw waande ik me in Eden, hoe kon ik nog bij leven zo'n culinair orgasme ondergaan? Mijn smaakpapillen maakten een vreugdedansje waar Sterren op de Dansvloer nog iets van konden leren, mijn keel was nooit beter gesmeerd. De rekening, £8, zo'n €12, betaalde ik met plezier. Een goeie escort, ongetwijfeld bron van minder genot, kost immers met gemak rond de €100.
En ik zat echt vol, echt voldaan. Maar ik ben zeker dat als ik er nog van had willen eten, dat mogelijk was geweest. Ik vermoed dat het ijs zich aanpast aan de intentie van de eter, en precies zo hard vult als de ijseter dat wenst. Ik wou naar huis toen het ijs op was, niets dat we nog gingen doen kon dat immers overtreffen. En Joost was het met me eens, de rest van ons bezoek aan Harrod's heeft die immers met mij met plezier aan het mijmeren geweest over die fantastische ijssensatie. Na een tijd werd dat moeilijk, en werd het nog een uitdaging om precies te kunnen bevatten hoe geweldig het ijs nu weer geweest was. Onze mijmeringen waren zo aanstekelijk dat Lies ook maar besloten heeft er eentje te eten. De steenezel onder het gezelschap, Sofie, bleef echter doen alsof het haar niets kon schelen. Ik weet zeker dat ze nu elke nacht in haar dromen achtervolgd wordt door de gemiste kans op de grootste culinaire decadente sensatie die ze ooit zou kunnen beleven. Maar ach, ze heeft me door haar krankzinnige communautaire standpunten bij het ontbijt meermaals van mijn eetlust beroofd, dus kan ik er moeilijk medelijden mee hebben. Broehahahaha!
Zo, nu zijn de reisverslagen eindelijk achter de rug, en kunnen jullie binnenkort weer mijn eigen arrogante zelve verwachten. Opluchting!

I Blog. You Blog. bBlog.
The Superior Blog. Since 2007.

PS: Sofie, ik vind u een toffe zelle.

Verderdere Verkenning der Nieuwe Wereld

Genoeg! De spanning is voorbij! Het vervolg is hier! Althans, op zijn minst een deel. Of dit nu het volledige vervolg is, daaromtrent laat ik u nog in spanning tot het einde van deze post. Hihi. Gniffelgniffel.
Maar eerst: de prequel op dit vervolg. Dus eigenlijk een beetje wat de vorige post was, maar daar een klein appendixje aan. Ik was namelijk het tofste aan die dag in Balboa Park nog vergeten. In dat Science Center zagen we plots een dame naar iemand van de security komen, gans in paniek. 'Hi, I'm sorry, but there is a guy over there who has the F-word on his shirt, like... THIS big!' Ben ik blij dat ik in een land woon waar ik ongecensureerd f*ck kan zeggen!
Goed, ondertussen zijn we dus aangekomen bij zondag. Een totaal eventloze dag eigenlijk. Gevuld met San Diego Zoo (waar we een mama-bonobo met een kindje-bonobo hebben zien spelen, wat wel tof was, maar waar voor de rest niet veel te doen was), gevolgd door rust en ontspanning aan het zwembad. Zo, daar hebt u nu zo lang op gewacht. Suckers.
Nee, nee! Klik niet weg! De volgende dagen zijn cooler! Maandag zijn we namelijk aan het hoogtepunt van de reis gekomen, de crème de la crème van Californisch toerisme, ik heb het natuurlijk over... inderdaad... °o°... Disneyland! En Disney's California Adventure! Na een rit van twee uur (normaal is het minder, edoch, we hadden fileleed), erg vroeg in de ochtend (opgestaan om 5AM), kwamen we aan in het prachtige Disneyland Resort. De rit was echter niet zonder zorgen, toen we die ochtend aan het ontbijtrestaurant nabij het hotel aankwamen merkte ik dat er een lichtje brandde. Na opzoeken bleek het het 'Check-engine-light' te zijn. Wij dus terug naar het hotel gereden, om opnieuw (ter herinnering: zaterdag ook al loos alarm geslagen voor airco-condenswater-lek) naar Hertz te bellen. Bleek dat te zijn omdat de benzinetank niet helemaal correct was afgesloten (wat ik ondertussen al had verholpen), en zou dat pas terug uitgaan bij de volgende tankbeurt. Maar goed, aangekomen in Disneyland dus.
De tickets waren ook hier op voorhand gekocht, dus wij als ware VIPs meteen door naar de ticket-check, en meteen het park in. Onze eerste indruk was... 'ik voel mij in Parijs.' Maar niets was minder waar, hoe verder we gingen in het park hoe duidelijker de verschillen werden. Basisregel: attracties in Disneyland zijn cooler, park in Disneyland Paris is mooier aangelegd. En iedereen die mij een beetje kent (wat iedereen van u zou moeten zijn!) weet dat ik een gigantische fan ben van de Space Mountain in DLP (Disneyland Paris). En als je die gewoon bent, was deze Space Mountain... quel est le mot juste... kak. Amper special effects (een hoop flikkerlichtjes die sterren moeten voorstellen), lelijk gebouw, slechte soundtrack (oke, tegenwoordig in Parijs ook), en totaal geen leuke achtbaan op zich. Maar voor de rest wint DLA (Disneyland Anaheim) toch wel qua attracties.
Nog iets dat ik daar zeer kon appreciëren is hun behandeling van rokers. In Californië mag je nog amper ergens roken. Hier in San Diego is dat in geen enkel park/strand, in El Cajon ietjes verderop is het verboden in auto's en wordt er gepraat over een totaal rookverbod. In Disneyland is roken enkel toegestaan in speciaal daarvoor voorziene rookzones, een drietal per park. Uiteraard de favoriete attractie van de bMoeder. Een prachtig systeem zeg ik u, met één nadeel. Een nadeel waar ik natuurlijk weer onder viel. De catch is namelijk dat elke sigaret die wordt gerookt zo'n vijf minuten tijd kost. Vijf minuten tijdens dewelke je niets anders kan doen, omdat je tijd zit te verdoen in die rookzone. Voor rokers is dat geen probleem, voor de niet-rokers die worden meegetroond naar die desolate uithoeken van de parken des te meer. Maar ach, als dat de prijs is die ik moet betalen om mijn idealen verwezenlijkt te zien, heb ik dat er wel voor over.
Nu heb ik nog steeds niets gezegd over Disney's California Adventure. Dat heeft een reden. Dat is namelijk het Disneypark dat (op de Walt Disney Studios Paris na) de slechtste reputatie heeft. Om The Simpsons te quoten nadat Homer vervloekt was door een zigeunerin op een kermis: “This is our worst outing ever! - Still beats Disney's California Adventure! - Yeah!” Ik kan nu, als Senior Disneyologist, PhD, die reputatie formeel ontkrachten. Prachtpark! Leuke waterattractie, het filmdeel is zeer aangenaam, ze hebben er een winkel die Ben's Hair heet (oké, gewoon een facade van een winkel, maar goed), en ze hebben er onze Tower of Terror. Onze Tower of Terror zeg ik, omdat die eerst voor de Walt Disney Studios Paris gepland was, maar wegens geldproblemen eerst in Disney's CA gebouwd is. Ondertussen staat het gebouw ook in Parijs, en zal de attractie daar opengaan in januari. Maar ik ben er dus al op geweest, en ik verzeker u (als Senior Disneyologist, PhD): ze rulet! Tenminste de eerste keer dat ik er op ging. De tweede keer was verpest door een hoop puberende – hoe kan het anders – meisjes naaste me die me de trommelvliezen uit de oren gilden op momenten dat er niets gaande was (buiten het uitstekende verhaal dat werd verteld), en die verstijfden van schrik op het moment dat er gegild mag worden.
Hetzelfde gebeurde trouwens met California Screamin', de enige Disney achtbaan in California die overkop gaat, opnieuw een fantastische eerste rit, gevolgd door een tweede rit 's avonds verpest door Screamers. Ander fenomeen waar we voor die tweede rit last van hadden: religieuze fundamentalisten. Er stond een kerkgroepje in de queue (ik geloof allemaal zwarte meisjes), die plots in een hymne uitbarstten. De wachttijd was op dat moment zo'n 45 minuten. Joy, oh Lord. Ik kan mij (amper, maar toch) nog inbeelden dat mensen in een onzichtbaar wezen dat hun leven controleert geloven, maar dat is geen reden om mij te irriteren met luide, gekke liedjes. De enige reden om dat te doen is Eddy Wally heten, of in SeaWorld werken.
Hét hoogtepunt van het bezoek aan Disney was echter de Disney's Electrical Parade 's avonds in DCA. Dat zal de meesten onder u niets zeggen, maar vroeger, lang lang geleden, was er des zomers in Disneyland Paris de Main Street Electrical Parade, een fantastisch spektakel vol kleurrijke lichtjes, en een keicoole soundtrack. Na tien jaar is die parade op pensioen gegaan, en werd ze vervangen door een nieuwe lichtshow met een veel minder coole soundtrack, en veel flashier voertuigen. De meesten vinden dat een vooruitgang (zoals de meesten de nieuwe soundtrack van de Paris Space Mountain een vooruitgang vinden, vervloekte idioten van de hedendaagse popcultuur!), ik mis de oude 80s style synthesizerklanken. Maar de DEP in DCA was dus... de antieke Main Street Electrical Parade die ooit door Disneyland Anaheim moet gereden hebben, gerestaureerd in alle glorie. De tranen sprongen in mijn ogen, maar ik heb ze maar bedwongen (water is gevaarlijk in electrical parades). Inclusief één voertuig dat nooit in de Parijsversie is geraakt: een saluut aan de VS, een gigantische vlag van zo'n 20 meter lang, met op het einde een adelaar, met een aantal cheerleaders ernaast die hun benen hoger konden zwieren dan tot dan toe medisch mogelijk geacht. Uiteraard heb ik die wagen gesalueerd.
Daarna moesten we ons haasten om terug naar het andere park te hollen, zodat we daar het prachtig vuurwerk nog konden zien. Wij ons dus meteen gaan nestelen in Main Street, U.S.A, vlak voor het minikasteeltje (opnieuw belachelijk in vergelijking met Parijs, het leek wel Duplo, Playmobil, of op z'n best Barbies Dreamhouse... ik had medelijden met het kasteel, het moet gepest worden door al zijn andere kasteelvriendjes... Oké, size doesn't matter, it's what you do with it, maar er werd niets mee gedaan... Twee kleine winkeltjes, that's it. Niet eens de doornroosje tour die je in DLP hebt...) zodat we het vuurwerk goed zouden zien (en om onze benen, op dat moment pijnlijker dan Fabiola aanschouwen in een string, te laten uitrusten). Pas genesteld kwam er een Disney Cast Member melden dat het vuurwerk afgelast was. Wij dus maar besloten om nog enkele coole attracties opnieuw te doen. Ware het niet dat euh... de massa die tot dan in twee parken verspreid zat op dat moment geconcentreerd zat rond alle coole attracties die wij opnieuw wilden doen. Rekening houdend met die benen dan maar besloten te gaan winkelen en naar huis te gaan.
Het winkelen was totaal oninteressant (buiten dat ik een Disney Dollar gekocht heb, waar ik kon kiezen tussen Pirates of the Caribbean en Princesses... toch maar voor de piraten gegaan), maar de terugreis des te meer. Toen we aankwamen bij de auto klikte ik namelijk op dat ding aan mijn sleutels dat de deuren op afstand opent. Edoch, dat reageerde niet. Nog eens geklikt, nog niks. Ik natuurlijk in paniek, ongerust dat dat te maken had met autoprobleem #2 van hierboven. Dan toch maar eens gaan kijken aan de auto, stak er een papier onder de ruitenwissers 'Disney crew has noticed the lights of your vehicle were left on. If you have problem starting, please contact ...' Zucht. Gelukkig kwam er net een securityman voorbij, waar we hulp konden aan vragen. Die belde meteen een mechanieker, die ons meteen op weg hielp. Toen we daar vertrokken kon die trut in mijn gps echter geen satellieten vinden, wat ons opnieuw paniek veroorzaakte. Na handmatig te moeten navigeren, vond ze uiteindelijk dan toch genoeg satellieten om ons op weg te helpen. En zo zijn we dan thuisgeraakt, na autoprobleem #3 en #4.
En zo zijn we dan bij dinsdag, een dag waarover niets te zeggen valt, gezien dat onze rustdag was nadat de bMoeder volledig uitgeput was na die Disneylanddag. Ik geef ze geen ongelijk, het was zwaar, ik heb het zelf amper gehaald achter dat stuur.
En dan zijn we gisteren. Een moment waarop ik u weer verlaat, om u in spanning te laten tot de volgende update ;) Het is nu tenminste niet zò veel meer dat ik moet inhalen. En morgen heb ik veel vlieguren te gaan, en u weet hoe lang die post vorige keer was toen ik op het vliegtuig geschreven heb... Tijd nu om eens San Diego te gaan verkennen (jaja, een heuse preview ;)) Volgende keer zal u dus eindelijk weten welk liedje mij geïrriteerd heeft in SeaWorld!

Gegroet, Lobsterboy (ik ben gisteren fameus verbrand, meer daarover... in de volgende post :P)

Redefing Supe... Aaaaargh! It Burns! It Burns!
Since 1986.
Be The B.

Verdere verkenning der Nieuwe Wereld

Er is weer heel wat gebeurd sinds mijn laatste post. Mijn leven is nog nooit zo action-packed geweest. Bruce Willis heeft al gesmeekt om mij te mogen spelen in de film over deze weken, maar ik heb geweigerd (Bruce kreeg het accent niet juist, dat hoef ik niet).
We gaan terug naar het eindpunt van de laatste post: de nakende aankomst van Moe Mobiel, en mijn auto-avontuur. Die avond reed ik met de auto naar de luchthaven van San Diego (de auto heeft een gps, moest ik dat nog niet verteld hebben, ik kan namelijk ongeveer zo goed navigeren als een blinde veldmuis met een kapot kompas), en dat is - wonderwel - gelukt. Twee uur later kwam de bMoeder van haar vertraagde vlucht in mijn armen gevallen. Waarna we op de bagage gingen wachten. En wachten. En iedereen met hun bagage zien weglopen, terwijl wij wachtten. Tot er niets meer kwam. Dus wij - in paniek, een van de valiezen bevatte medicatie - naar de bagagebalie van US Airways, waar men zei dat het heel stom was medicatie daarin te steken, en dat ze gingen proberen de bagage de volgende dag uit Philadelphia terug te halen. Resultaat: volgende dag terug naar de luchthaven, om dan inderdaad de twee items van de band te kunnen halen. Totaal van de US Airways problemen: anderhalve dag verloren. Inderdaad, er zijn al vetes van de week voor minder uitgevaardigd. Als iemand aandelen heeft van US Airways raad ik u aan die nu te verkopen, binnen twee weken zijn ze nog de helft waard.
Ondertussen zaten we met een ander, nog gruwelijker probleem. Toen we op de parking van de luchthaven parkeerden, lekte de auto. En niet een klein beetje, stromen. Ik dus, terwijl de bMamums stond te panikeren aan de bagageband, panikerend naar de Hertz autodienst gebeld. Daar wisten ze mij te zeggen, in een moeilijk verstaanbaar Zuiders accent (verergerd door luchthavenlawaai), dat ik mij geen zorgen moest maken, dat dat condens was van de airco.
Goed, alle problemen dus van de baan (haha, alweer een bWoordspeling™), wij eindelijk op weg naar onze eerste toeristische attractie van deze reis: Balboa Park. Een prachtig gigantisch park vol musea, en vooral: de San Diego Zoo, die de volgende dag op ons programma stond. Ahja, for the record, ondertussen zitten we in dit relaas aan zaterdag. Goed, naar Balboa Park dus. Daar geparkeerd (na veeeeeeeeel gezoek, elke parking leek vol te staan, tot we wat 80000 mijlen verder leek toch een plaatsje vonden), en op weg naar Balboa Park, een cool museum uitzoeken. Enkel... geen idee waar we zaten. Gigantisch park, we moesten ergens een ingang kunnen vinden waar we onze voorbetaalde tickets konden inwisselen voor effectieve tickets. Dus na lang rondwaren op onbekend terrein in de Nieuwe Wereld kwamen we aan een stop voor de tourbus van het park. Wij dus die tourbus op, en heel het park eens rondgereden, zien waar alles lag, en dan naar het San Diego Museum of Art. Daar wezen ze ons eindelijk waar we die tickets moesten gaan inwisselen, wat we - natuurlijk - deden, en dan naar binnen. Kakmuseum. Oké, een deftige collectie Columbiaanse kunst, maar iedereen weet dat die inferieur is aan de Europese school... Buiten enkele Monets, en een Rubens (mooi werk trouwens, maarjah, de Vlaamse school is nu eenmaal geweldig...) absoluut niets aan. Enigszins teleurgesteld dus naar het volgende museum, The Reuben H. Fleet Science Center (het enige waar we nog tijd voor gingen hebben, door die stomme vertraging door US Airways).
Iemand al in Technopolis geweest? Zoja, dat is interessanter dan dat. Het RFSC is nog veel harder op jonge kinderen gericht, én de motion simulator was stuk. Enige punt van interesse was dus nog de gratis IMAX film die we bij een bezoek kregen. Dat was... tof, doch niet zooo speciaal. IMAX is een gigantisch scherm, waardoor je de indruk krijgt in de actie te zitten. We hadden voor de dinofilm gekozen, want dinos zijn cool. En als je coole vechtende dino's verwacht, en je ziet archeologen in actie, valt het toch wel effe tegen...
Maarbon, dan een queeste later om de auto terug te vinden terug naar het hotel. Nu zou ik eigenlijk nog het relaas van nog twee en een halve dag moeten doen, maar ik heb geen zin. Oké, dat is een van de redenen, de andere reden is dat ik u in spanning wil laten, zodat het hoogtepunt van het verhaal (Maandag) des te spannender overkomt. Misschien begin ik over een half uur terug te schrijven, misschien over een jaar (dat laatste is zeer onwaarschijnlijk, ik wil reacties). Moraal van het verhaal: check hier regelmatig terug.

Live - Dare - Explore
Be The B

This is, like, another update dude!

Maak u geen zorgen, ik ben ongedeerd. Ik heb het overleefd. Oh sorry, u weet niet waar ik het over heb? Neenee, er is geen vliegtuig neergestort op mijn hotel. Nee, geen carbombing door de Italiaanse mafia. Nee, geen aanslag in San Diego. Nee, de apocalyps is nog niet aan de gang (ik zit in California, niet in Utah). Nee, ik heb het over mijn ervaring van zonet. Ik ben de huurauto gaan afhalen. En dat was een avontuur op zich.
Iedereen die een rijbewijs heeft weet dat je nogal vaak de versnellingspedaal indrukt, vooral tijdens het remmen om niet stil te vallen. Voor degenen die geen rijbewijs hebben: voila, een gratis tip, ik heb u zonet €50 aan rijlessen bespaard. Ik denk dat een tractatie volgende keer als u mij ziet op zijn plaats is. Maar bon, terug dus naar mijn huurauto. Dat is namelijk een automaat. En die heeft dus geen versnellingspedaal. Ik dus eerst braafjes gevraagd hoe dat allemaal werkt, om dan te vertrekken. Alleen... dat versnellingspedaalautomatisme zit er erg hard in, en ik ging dus automatisch constant op die non-existente pedaal staan. Edoch, niet alleen is die pedaal er niet, op de plek waar die staat komt gewoon... de superbrede rempedaal. Resultaat: de eerste vier keer aan een kruispunt bijna door de voorruit gevlogen.
Daarenboven was de Hertz-dame ook nog eens haar tankkaart kwijt zodat ze mij moest wegsturen met een lege tank. Als compensatie mogen we de auto ook leeg terugbrengen, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet moest gaan tanken. En ik kan tanken. Euh... aan Europese tankstations. De stappen zijn simpel. 1. Ga naar de betaalautomaat en steek bankkaart in. 2. Open de benzinetank. 3. Tank. 4. Rijd vlug, vlot en blij terug door. Probleem 1: geen bankkaart. Gelukkig kun je ook biljetten in die automaten proppen hier. Je. Niet ik. Ik dus naar het service station, om te vragen of die dames me konden helpen. Het antwoord was gelukkig ja. Dus ik daar betaald. Oke, probleem 2: hoe open ik in godsnaam die benzinetank? In Europese auto's staat dat netjes rechts van u, bij al de rest van het dashboard. Hier... onder uw linkervoet. Goed, probleem 3: benzine kiezen en tanken. Ik ben Diesel gewend, dus geen idee welke benzine ik zou kiezen. Gelukkig snelde de dame me weer ter hulp: 'this is cheap one'. Ze duwde me zelfs tevoren de slang in mijn handen, en begon zelf te pompen. Mooi zo, moest ik enkel nog de slang in de tank houden. Helaas, de slangen zijn hier met een veersysteem, wat ik niet had ingecalculeerd, zodat ik na $8 plots stopte met tanken. Ik dacht 'oké, die tank kan nooit zo klein zijn', en na wat gefumble met de slang, werkte het allemaal terug. Oké, ik dus terug naar het cabinetje om mijn wisselgeld te krijgen, klaar om terug te vertrekken. Probleem 4: uitzoeken hoe die gps werkt. We hebben namelijk gps besteld in die huurauto, en dat ding moest ingesteld worden op het adres van mijn hotel, want die route ken ik natuurlijk niet van buiten. Gelukkig ging dat vrij snel, en was ik snel terug klaar om te vertrekken.
Normaal was de eer van dat alles voor Moe Mobiel geweest. De eer en de stress. Maar helaas, haar vlucht gisteren werd afgelast, waardoor ze meer dan een dag vertraging heeft opgelopen en op dit eigenste moment nog in de lucht hangt. Het positieve nieuws daaraan is dat ik ze nu zelf kan afhalen, en we dus geen taxi moeten betalen. Het negatieve nieuws is dat ik moet gaan parkeren aan de luchthaven, wat me opnieuw meer stress gaat opleveren. Maar daarna heb ik tenminste een copiloot om de stress mee te delen.
Gek, ik had het gevoel dat ik meer te schrijven had. Toch niet, althans op dit eigenste moment niet. Ik hoop dat ik niet opnieuw mensen tegen de borst heb gestoten omdat deze post te kort is (het is u vergeven hoor, ik heb u verwend de laatste tijd, het is allemaal mijn fout). Deze keer kan ik met vrij grote zekerheid zeggen dat bij de volgende post de bMoeder hier zal zijn. Zie u!

Redefining awesomeness. Since 1986.
Be The B