Het einde van het reisverslag

Kom, het is goed geweest. Ik heb u lang genoeg in spanning gehouden, ik zal het reisverslag maar eens afmaken. Dat wordt tijd, dan kan ik mij terug gaan wijden aan belangrijke dingen, zoals u leren hoe u the B kunt be'en. Maar eerst dus dat reisverslag. Oeh nee, nog even een dienstmededeling: voor degenen die zich afvragen waar 'Better know a lousy representative blijft (de 19-delige reeks over de kamer- en senaatsleden tegen wie ik een vete heb gedeclareerd): die komt er van zodra er een regering is (en we dus zeker zijn dat er geen herverkiezingen komen). Dat kan dus nog wel effe duren.
Reisverslag dus. Vorige keer waren we geeindigd de dag voor SeaWorld. Dus nu: SeaWorld. De laatste grote taak voor ons Gladys. (Gladys Prudence Shiftington was de fictionele, coole naam die ik voor de dame in het gps-toestel heb bedacht.) Wij dus naar daar, en het eerste dat we deden was de grote orca-show. Na een fijne inleiding zei de man 'We would like to honor the men and women in our armed forces. If there are people here who are in the US military, have family in the US military, the army of the United Kingdom or any of our allies around the world, please stand up.' Enkele mensen in de tribune stonden recht, waaronder... de bMoeder. Ik uiteraard meteen haar blasfeme arm gegrepen om haar terug op haar stoel te trekken, 'zit!' sissend, 'hebt gij familie int leger ik dacht het ni!' De rest van de orca-show was geheel uneventful. Tenzij je natuurlijk meerekent dat we erg nat zijn geworden (we zaten nu eenmaal in de soak-zone), en dat ik fameus verbrand ben geraakt op beide dijen (we zaten nu eenmaal in euh... Californië).
Verder in SeaWorld... veel shows gezien. Was wel tof, maar op den duur eentonig, doch nog steeds polyfoon. Zeker voor een attractie-man als ik, er waren er maar twee echte in heel SeaWorld. Maargoed, terug naar huis dan op het einde van de avond. Deze keer zonder de lichten te laten branden (wel even de sleutels kwijt geweest, ik herinnerde me gewoon niet meer juist in welk zakje van de rugzak ik ze had steken), en na problemen met ons Gladys die weigerde me op haar kaart te vinden, goed thuisgeraakt.
Dan kwam de laatste volledige dag in San Diego, waarop we besloten hadden te gaan shoppen. Ik Moe Mobiel dus meegenomen naar hartje SD, het Gaslamp Quarter, het prachtige historische hart van San Diego, met het ene restaurant na de andere winkel. Ik was er meteen verliefd op toen ik er de eerste keer kwam, de bMoeder kon het niet bekoren. De gustibus et coloribus non est dispu-... nee, ze moet gewoon meer moeite doen om te BeTheB'en, smaak is daar een integraal deel van. Maar ach, wij dan maar een sapje gaan drinken in mijn favoriete burgertent (die ook al maar op een lauwe reactie onthaald werd), en daar de weg gevraagd naar een Mall. Dat Amerikaans Wijnegem kon haar dan weer wel bekoren, and off we went! De klerenwinkels waren enigszins tof (al bestonden de vrouwenkleren vooral uit prom dresses), ik heb er meteen twee stars-and-stripes-eagle-boxershorts gekocht. Het hoogtepunt waren echter de boeken-, dvd- en speelgoedwinkels. Ik zou er zo kunnen gaan wonen. Meteen ook maar the Complete Sherlock Holmes in leergebonden, goud-gebladerde editie gekocht voor $20.
Die avond stond dan Harry Potter and the Order of the Phoenix op het programma (voor de derde keer voor mij), in IMAX 3D. Zeer tof, je kon de rimpels van Dumbledore nooit beter tellen.
De dag erna was het dan uiteindelijk, na 2 weken Eden (althans volgens de Mormonen lag dat daar in de buren), tijd voor de terugvlucht. In de luchthaven zelf was er weinig te beleven, op het bordje 'All comments about terrorism, bombing and hijacking will be taken seriously. Please: no jokes!' en de gigantische lading mayonaise die ik van de uiterst vriendelijke restaurantdame kreeg na gezegd te hebben dat Belgium 'Mayonaisecountry' is, na. Zelfde in de lucht op weg naar Philadelphia, en in de luchthaven van Philadelphia. Deze keer geen afgrijselijke controles, gewoon recht het vliegtuig op.
De vlucht terug naar Brussel daarentegen was allesbehalve gebeurtenisloos. Eerst was de vlucht al serieus vertraagd, omwille van donderstormen boven de luchthaven. Toen we na anderhalf uur wachten toch konden opstijgen, kregen we uitleg dat we onze raampjes tijdens de vlucht moesten sluiten (natuurlijk die deksels over die raampjes), want dat mensen anders wakker zouden worden van de zon, die heel snel zou opkomen. Ik weigerde dat uiteraard initieel, gezien ik graag uit het raam kijk. Terwijl iedereen naar de boerse film (Blades of Glory, alweer een flauwe komedie met Will Ferrel) aan het kijken was, was ik aan het genieten van de spectaculaire donderstormen onder ons, met de originele soundtrack van de Space Mountain in mijn oren. Een donderstorm onder me, sterren rondom me, het gepeupel tot zwijgen toe geentertaind, het ultieme genot voor de intellectueel.
Na de film kwamen de stewardazi's echter bevelen dat ik mijn raampje sloot, want het ging snel licht zijn, en dan zou ik mensen gewekt hebben. Gezien ik echt geen zin had om te slapen was ik dan maar bij het povere licht van mijn lampje aan het lezen geslagen, en heb ik af en toe door het raampje gepiept door het op een spleetje te openen. Twee uur later was de zon nog steeds niet op. Toen ben ik toch een beetje in slaap gesukkeld, om even later wakker te worden van de dorst. Ik dus een hostess gebeld, om een drankje te vragen. Ze kwam niet. Nog eens gebeld, ondertussen mijn raampje half open gedraaid, de mensen waren toch stilaan aan het waken. Ze kwam nog steeds niet, dus eens achteruit gekeken om te zien waar ze bleef. Zie ik daar een kerel neerwaartse gebaren maken, en vervolgens wijzen naar mijn raampje. Ik denk 'eikel', maar omdat ik geen zin had om ambras te maken op een vliegtuig (ze zouden wel eens kunnen denken dat ik een terrorist was), toch maar dat raampje gesloten. Eindelijk was ze daar, ik vraag dus een Cola light. Ze mompelt iets van 'back', maar keert nooit terug. Ondertussen mijn keel droger dan de loezen van Fabiola. Toen stond er een kerel recht van het groepje van de eikel die me beval mijn raam te sluiten. Toen ik zijn t-shirt las begreep ik alles. 'Glad Christian Tidings: Mission Team. Theological Convention - Belgium, August 2007.' Ik kreeg me daar wat, ook dat nog, religieuzen op mijn vliegtuig. Na nog een uur kwamen ze dan eindelijk langs met water, nog nooit zo genoten van een drankje. Bon, uiteindelijk waren we dan geland, bleef de bagage weer lekker lang weg, toen ze eindelijk kwam ergerde een van de missionarissen me constant door om de drie valiezen te denken dat ze van hem was en het label te checken. Ik snap niet dat God hem niet meteen kan in het oor fluisteren dat de zak die er aan komt de zijne is... maar ja, ik snapte ook al niet dat zij me niet toelieten om God's schepping te bewonderen uit mijn raampje...
Goed, een dag later zat ik dan in Londen, een saaiere reis altogether (neehoor, ik heb gewoon geen zin om die in zoveel detail te beschrijven, gezien daar veel meer gebeurd is dan in de VS, die was zeer tof, Artanis (een trouwe bBloglezer) constant pesten enzo), maar een ding moet er verteld worden, opgedane wijsheid die niet mag verloren gaan. In Harrod's (u weet wel, dat gigantische warenhuis waar ook de Queen al eens gaat winkelen), is een ijswinkel genaamd Morelli's. Toen Joost (ook een trouwe bBloglezer en de man van de duizend pseudoniemen) en ik dat ijs zagen, sloeg ons hart op hol. Het was het zachtste, romigste, lekkerst ogende ijs dat we ooit hadden gezien. En ik heb al veel ijs gezien. Wij dus meteen besloten om een ijsje te kopen, hoe duur ook. Nadeel: je moest ervoor gaan zitten, en alle plaatsen waren bezet. Maar dat ging ons natuurlijk niet tegenhouden, de Tantaluskwelling zou het genot enkel verhogen. Wij dus maar constant rond een hoop mensen rondgehangen die leken te zullen vertrekken (eerst een bende tienermeisjes die een half uur aan een stuk aanstalten maakten om te vertrekken, maar we hebben dus geleerd: vertrouw nooit een tienermeisje in een winkel), om dan meteen als gieren de plaats in te nemen van een moeder met kindjes die vertrokken. Even heb ik overwegen de jongste, die maar niet uit zijn stoel gesukkeld raakte te helpen door hem meteen door te gooien naar de antiekafdeling, maar ik heb me maar bedwongen toen ik bedacht dat ik dan misschien wel eens uit de winkel gezet zou kunnen worden.
Eindelijk gezeten volgden de finale momenten van spanning. De bestelling werd gedaan, the final countdown kon beginnen. En toen was het zover, het ijs kwam. Het ijs was er, we konden beginnen eten. Er zijn geen woorden voor wat toen volgde. Maar creatief schrijver als ik ben, zal ik toch mijn poging wagen. Ik had mint-chocolate chip, vanille, en appel. De mint-chocolate chip was echt een zeer vreemde sensatie. Ik had die smaak nog nooit gegeten, dus wist ik niet of het aan de smaak of het ijs lag. In elk geval was het de friste bol ijs die ik al ooit had gegeten. Mijn brein werd gelucht, en niet eens door een brainfreeze. De chocolade moet Vlaams geweest zijn (ik vermijd het woord Belgisch tegenwoordig, tenzij het echt niet anders kan, of als het gaat om beschrijvingen van gebeurtenissen van voor de grote crisis, zoals hierboven), want elke molecule was van een orgastische kwaliteit.
Toen kwam de appel, opnieuw een sensatie die ik nog nooit had gevoeld. Toen wist ik zeker dat het aan het ijs lag. Elke hap leek op een engel die appelsap op mijn tong piste. Elke hap was perfecter dan de vorige. Zo zoet dat mijn slagroom bitter leek, maar toch niet te zoet, zachter dan satijn maar toch niet flets, gewoon perfect. Maar oh, wat was ik dom! Ik dacht dat ik het gehad had, wat kon immers dat nog overtreffen? Natuurlijk, de vanille! Dé roomijssmaak bij uitstek, simpel, ongewaagd, saai. Althans bij een normale crèmerie. Opnieuw waande ik me in Eden, hoe kon ik nog bij leven zo'n culinair orgasme ondergaan? Mijn smaakpapillen maakten een vreugdedansje waar Sterren op de Dansvloer nog iets van konden leren, mijn keel was nooit beter gesmeerd. De rekening, £8, zo'n €12, betaalde ik met plezier. Een goeie escort, ongetwijfeld bron van minder genot, kost immers met gemak rond de €100.
En ik zat echt vol, echt voldaan. Maar ik ben zeker dat als ik er nog van had willen eten, dat mogelijk was geweest. Ik vermoed dat het ijs zich aanpast aan de intentie van de eter, en precies zo hard vult als de ijseter dat wenst. Ik wou naar huis toen het ijs op was, niets dat we nog gingen doen kon dat immers overtreffen. En Joost was het met me eens, de rest van ons bezoek aan Harrod's heeft die immers met mij met plezier aan het mijmeren geweest over die fantastische ijssensatie. Na een tijd werd dat moeilijk, en werd het nog een uitdaging om precies te kunnen bevatten hoe geweldig het ijs nu weer geweest was. Onze mijmeringen waren zo aanstekelijk dat Lies ook maar besloten heeft er eentje te eten. De steenezel onder het gezelschap, Sofie, bleef echter doen alsof het haar niets kon schelen. Ik weet zeker dat ze nu elke nacht in haar dromen achtervolgd wordt door de gemiste kans op de grootste culinaire decadente sensatie die ze ooit zou kunnen beleven. Maar ach, ze heeft me door haar krankzinnige communautaire standpunten bij het ontbijt meermaals van mijn eetlust beroofd, dus kan ik er moeilijk medelijden mee hebben. Broehahahaha!
Zo, nu zijn de reisverslagen eindelijk achter de rug, en kunnen jullie binnenkort weer mijn eigen arrogante zelve verwachten. Opluchting!

I Blog. You Blog. bBlog.
The Superior Blog. Since 2007.

PS: Sofie, ik vind u een toffe zelle.