Jaja, mijn titels worden steeds inventiever, internationaler, en meer cultureel verantwoord. Zuig daar maar eens een punt aan, Rocky I-XXXVIII!
(Hij betekent trouwens 'studie', Ben is Japans voor 'inspanning')Lezers en lezerinnetjes, ik heb een droom. Ik heb een droom dat ik deze post kon beginnen met 'Lezers en lezerinnetjes, ik heb jullie veel te vertellen!'. Helaas is dat niet het geval. Het is blok, wat wil zeggen dat een mens doorgaans zijn tijd moet pompen in het blokken, waar het bloggen dan weer onder lijdt. (U ziet ongetwijfeld wat ik hier gedaan heb, ik heb wat met woorden gespeeld. Het woord blokken lijkt namelijk vrij hard op het woord bloggen, wat ik hier - tot hilariteit van u allen - goed benut heb om een klein frivool grapje van mijnentwegend te maken. Uiteraard was deze uitleg overbodig, edoch ik heb u net weeral enkele regels meer aangesmeerd zonder dat u er erg in had, terwijl u toch dacht bij het openen van deze post 'oh, het is toch weer een vrij lekker lange, dat worden weer vijf minuutjes kwaliteitsentertainment'. Niets was echter minder waar, meer zelfs ik heb zopas een twintigtal seconden van uw kostbare tijd gestolen en achteloos verbrast. Troost u, mij heeft het enkele minuten gekost.)
Daarom zal ik u een korte anekdote vertellen die mij in het begin van de week aan het tankstation overkwam. Ik geef absoluut toe dat het een hoog VTM-gehalte heeft, maar ik heb absoluut niets beters om over te schrijven (buiten global warming, religieus fundamentalisme, het hoofddoekendebat in Antwerpen, andersglobalisten, holebirechten in Polen en de recente ontdekking van de mogelijkheid dat Cola uw DNA verandert, maar wie geeft daar nu wat om?).
De situatie is als volgt: ik had de tank van de auto bijna leeg gereden, en mijn moeder - die een panische angst van zelf tanken heeft (naast een panische angst zelf haar brood te snijden) - had die tank gedurende 40 km nog verder leeg gereden. Het gevolg hiervan was de indicatie van 'aantal nog te rijden kilometers voor lege tank: 0' op de boordcomputer. Uiteraard weet u dat als de tank van een Diesel leeg is dat ding naar de garage moet, en u raadt nooit wat voor auto wij hebben... een Diesel. Natuurlijk was de eer dan aan mij om te gaan tanken, laat die avond. Er waren tevens geen lekkernijen in huis, dus moest ik de gelegenheid aangrijpen om naar de 24u-automaat te gaan, niet ver van het tankstation.
Ik stapte dus, licht in paniek doch met een Batman-gewijze koelte in de auto, en bolde rustig doch gezwind naar het tankstation, enkele meters (edoch verder dan 0km) van mijn huis. Elke meter van mijn route vreesde ik dat het onvermijdelijke zou gebeuren en ik zou stilvallen, de auto finaal naar de kl*ten (althans tot hij weer gemaakt werd). En toen gebeurde het... ik kwam aan bij het tankstation.
Ik greep mijn portefeuille met mijn visa-kaart erin (mijn vader heeft een panische angst van krediet- en bankkaarten) en stapte naar de betaalterminal, die... geen visa aanvaardt. Geen nood dacht ik bij mezelf, ik had immers een bankkaart voor mijn goed gevulde zichtrekening bij. Ik stop die in de terminal, voer mijn code in, en krijg bericht dat ik de volle €6,95 op die bewuste rekening in mijn auto kan pompen. Ik steek dus die kaart terug in mijn portefeuille, neem die terug in mijn hand, en beweeg mezelf met portefeuille naar de auto, klaar om het tankgebeuren als het ware uit te voeren.
Ik kom aan het voertuig aan, en wil de stop van de tank draaien. Dat ding zat echter muurvast, ongetwijfeld aldus vastgedraaid door een stevig gebouwde, sterke mezelf die vorige keer was gaan tanken. Dus leg ik even mijn portefeuille achteraan bovenop de koffer, tegen het vleugeltje dat daarop staat. Ik tank gedurende de 12 seconden die het systeem nodig had om mij €6,95 aan diesel te bezorgen, beeindig het tankmanoeuver, ga het reçutje halen en stap terug in mijn voertuig, klaar om naar de 24u automaat te rijden.
Daar aangekomen tast ik opnieuw naar mijn portefeuille, die ondertussen verdwenen lijkt te zijn. Intelligent als ik ben daagde het natuurlijk onmiddellijk dat ik vergeten was die van dat vleugeltje af te halen. Ik haastte me dus, in volle paniek doch nog steeds met een koelte die ondertussen meer op Zorro begon te lijken, terug naar het tankstation, alwaar ik mijn portefeuille... ook niet vond.
Ik voelde tranen opkomen met een koelte die stilaan op Superbobby - the gay selfincriminating puppy with low self-esteem - begon te lijken, toen ik dacht aan wat ik allemaal verloren was. Visa, bankkaart, identiteitskaart, rijbewijs, vier vtk-lidkaarten, evenveel kinepolis student cards, studentenkaart, sis-kaart, bloedgroepkaartje, acco-aandeel, lidmaatschap van 'free my lungs', klantenkaarten van de chinees en de broodjeszaak, adressticker van mijn alter ego Paul Dierckx, en vooral de collectie prachtige foto's van mezelf die de helft van al die kaarten siert.
Aldus droop ik het maar terug af naar de 24u-automaat - ik had immers kleingeld mee van thuis dat NIET in mijn portefeuille stak - om mijn depressie te stillen met chocolade. En wie lag daar, in het midden van de baan vlak voor mijn vroegere parkingplaats, op mij te wachten? Idd, goeie ouwe Portos (zo noem ik mijn portefeuille sinds 4 seconden geleden, genoemd naar de musketier). Ik wist wel dat hij zou terugkeren, hij is minstens even trouw als Superbobby himself.
En zo kwam ik terug thuis, met een alweer bijna lege tank, een volledig intacte en niet-overreden portefeuille, en vooral twee marsen en een lion (de marsen voor mijn ouders, de lion voor mezelf als symbool van het avontuur dat ik net had beleefd), en zo werd het dan toch nog een mooie avond.
What if someone is superior to you?
Just redefine superiority. Since 1986.
B
