Zo, bijna vier weken, precies de lengte van de advent. Een goeie tijdspanne om uw drang naar een post te laten rijpen, teneinde uw behoefte aan mij herbevestigd te zien.
Dat is de officiële reden van het uitblijven van een post, de eigenlijke is schuldgevoel. Niet ten opzichte van jullie, de bBlog lezers, die sowieso elke letter die ik neerpen of stilzwijgend niet het ethernet instuur vereren als ware het er een van god hemzelve (niet dat dat een optie is (wat me eraan doet denken, volgende keer als ik naar de vs trek: voor elk hotel waar ik ga verblijven een exemplaar van 'The God Delusion' van Richard Dawkins meenemen en de bijbel in de hotelkamer vervangen door dat boek), maar goed), maar een schuldgevoel ten opzichte van mezelf en mijn thesis(begeleider). Elke letter die ik hier typ is er namelijk een die ik niet aan mijn thesis wijd, en dat knaagt een beetje. Een beetje veel. Maar een mens moet prioriteiten stellen, en dus werd het hoog tijd dat ik mijn allerliefste fans nog een beetje verwen.
Na die ene bTaal post waarin ik nogal brutaal uitschoot naar de vrouwen (herinner u de 'Vrouw op de Holsbeeksering, niet gedekt door de verzekering'), werd mij verweten dat ik mysogyn zou zijn (mysogyn = vrouwenhatend). Ik zou dat kunnen ontkrachten. Ik ga dat echter niet doen. Meer zelfs, in die maand tijd ben ik enkel radikaler geworden. Daarstraks nog zat ik in de les voor twee wijven die constant aan het leuteren waren, waardoor ik de op zich totaal oninteressante les die ik geenszins wou volgen, niet kon volgen. U zou zeggen 'het kon dus geen kwaad', maar het gaat om het principe. Als ik de les niet wil volgen, wil ik de mogelijkheid hebben met mijn gedachten naar ergens anders te verdwalen en in mijn hoofd naar een film te kijken. Onlangs zo nog The Sound of Music teruggezien tijdens hetzelfde vak, een zeer aangename ervaring. Nu werden echter al mijn pogingen om The Da Vinci Load (een uitstekende porno over een kerel die als heilige opdracht heeft de wereld te redden van de Antichrist, die geboren is uit de lendenen van een duivelse prostitué en die de wereld zal vernietigen als hij maagd blijft, waardoor de kerel (die Da Vinci heet) alle hoerenzonen moet binnendoen om die ene antichrist te vinden. U vraagt zich af hoe ik dit weet, maar u zou zich beter afvragen of ik de waarheid spreek ;)) terug te bekijken geheel verneukt (no pun intended) doordat de dames achter mij constant aan het spreken waren. Er komen helemaal geen dames in The Da Vinci Load. En dan ben ik misnoegd.
Maar nog veel erger zijn vrouwen die effectief denken wat te zeggen te hebben. Zo krijgen we Mieke Vogels als nieuwe voorzitter van Groen Uitroepteken door ons strot geramd. Vrij contrair als je bedenkt dat dat precies is hoe men aan foie gras komt, iets waar Groen Uitroepteken bij mijn weten tegen is. Ze kan de aanvallen op Bart De Wever (net als haar voorgangster) niet laten, maar de stomste uitspraak die ik van haar deze week in de krant las was 'Wij willen dat Comité van Wijzen eventueel steunen, maar dan sturen we Magda Aelvoet, minister van Staat, én een vrouw.' Kijk, vrouwen in de politiek beweren altijd bij hoog en bij laag dat het geslacht geen zak (opnieuw, no pun intended) uitmaakt betreffende de competentie van een persoon. Dan maakt het dus ook niet uit of Magda Aelvoet een man of een vrouw is, en is dat zéker geen reden om haar naar voor te schuiven als meest competent persoon van die partij om mee te beslissen over de hervorming van de staat. Integendeel, mevrouw Aelvoet heeft destijds bewezen dat zij niet competent was door te moeten aftreden als minister. Ondanks haar vrouwelijkheid.
Natuurlijk is het daar voor de rest aan de vrouwelijke zijde van Groen Uitroepteken niet veel beter gesteld. Zo is er Tine Van der Straeten, die over de debatkwaliteiten van een meloen beschikt, en niet weet hoe er te werk wordt gegaan in een kamercommissie. Dat ze zich als enige Vlaming onthoudt bij de stemming over BHV (tot 24 maal toe), tot daaraan toe, maar dat ze daarna vergeefs probeert een verklaring te geven aan haar onthouding terwijl de voorzitter van de kamercommissie haar er, met het reglement in de hand, op moet wijzen dat ze dat niet mag, is gewoon stupide.
Het logische vervolg van deze post zou zijn dat ik nu begin te kakken op vrouwen in andere politieke partijen. Voorbeelden van blunderaarsteressinnen genoeg: Laurette, Freya, Joëlle, Patricia, Fientje, ... Maar daar hou ik mij niet mee bezig. Dat schrijft zichzelf, en is mijn vingerarbeid niet waard. En hoedanook, vrouwen in de politiek hebben niets meer te zeggen. Wat in dit land nog telt op bestuurlijk vrouwelijk vlak, zijn de huisvrouwen.
Zo was er vorig jaar Margaretha Guidone, die erin slaagde om Bruno Tobback en alle vrouwen van Groen Uitroepteken te overtroeven in de strijd om een beter milieu. Een admirabel doel, eentje dat haar veel roem en eer heeft opgebracht, en ze bleek zelfs een waardig speecher te zijn op Europees gebied (het kan ook de VN geweest zijn, ik weet het niet meer precies). Bewonderenswaardig en respectabel, maar een beetje gek vanuit het standpunt van de minister.
Het is echter nog lang niet zo gek als wat die andere huisvrouw, Marie-Claire Houart, nu aan het doen is. Zij probeert niet alleen het milieu in dit land, maar gewoon meteen het hele land te redden. Kijk, ik ben Vlaams-nationalist, het is geen geheim. Wat niet wil zeggen dat ik mensen die hechten aan het land idioten vind (al ben ik het niet eens met hun standpunten). Maar het moet toch maar eens gezegd dat het vrij gek is als ons stevigste bindmiddel een Luikse huisvrouw is (op het alomvattende kapsel van Fabiola na dan). Waar de voorzitters van Kamer en Senaat niet in slagen, zal zij bewerkstelligen met een petitie en een betoging zondag in Brussel. Proficiat mevrouw Houart, u zal een standbeeld krijgen in Luik. Want als het land uiteenvalt, zal het alleszins niet aan u gelegen hebben.
Waaraan zal het dan wel gelegen hebben? Ook niet aan Bart De Wever, zoals mevrouw Vogels maar al te graag placht te insinueren. De N-VA onderhandelaars hebben steeds hun best gedaan om alle strubbelingen via de diplomatieke weg (lees: het compromis) uit te werken. De Franstaligen, die we toch niet mogen schofferen om de eenheid in dit mooie land te bewaren, weigeren vervolgens elke vorm van compromis en eisen dat de Vlamingen al hun voorstellen laten vallen en in ruil drie personen die de wet hebben gebroken tot hoogste machtshebber van hun respectieve gemeente maken. En als de Vlamingen dan tot slotte de democratie laten werken in dit België voor wiens eenheid we streven en een democratische meerderheid haar werk laten doen, is het hek helemaal van de dam, en kan zelfs de koning met zijn commissie van wijzen het niet meer oplossen.
Gelukkig hebben we nog huisvrouwen uit Luik, die, hoewel ze duidelijk niet de volle nuance van het probleem snappen en gewoon uit het emotionele gewisse weg petities en betogingen beginnen opstarten, er nog altijd beter in slagen de eenheid van het land te bewaren dan alle Luikse politici en vooral tennissupporters samen. Alle gekheid op een stokje? Neehoor, zo'n huishouden runnen is ook niet gemakkelijk. Ze heeft kunnen oefenen.
Leef - Durf - Druk jezelf uit
Wees de B.
Vie - Ose - Exprime
Sois le B.
Lebe - Dürf - Exprimier
Seie der B.
P.S. Mijn excuses aan alle Duitstaligen. Mijn Duits lijkt nergens naar, ik weet het.
