Tuesday, July 29, 2008

Antwoord van de Koning

Bij deze kan ik melden dat ik vandaag een brief van de Koning (ja, zoals de titel van de Nederlandse film die momenteel in de bioscoop loopt) heb ontvangen. U weze gewaarschuwd: ik heb al MP's geschreven die langer waren. Hier komtie:

Mijnheer,

Ik heb de eer door de Koning gelast te zijn ontvangst te melden van uw schrijven van 15 juli 2008 over de toekomst van ons land.

De Vorst nam kennis van de inhoud van uw mededeling en dankt u ervoor.

Met hoogachting,

J. Van Ypersele
Kabinetschef van de Koning

Redefining the Monarchy. Since 1986.
Be The B

Saturday, July 26, 2008

MP7

Natuurlijk zijn jullie allemaal hevige Be The B'ers, die altijd proberen mijn tips voor een beter leven ter harte nemen en altijd proberen om zo veel mogelijk op jullie grote idool, mezelf, te lijken. Af en toe is er eens eentje waarbij dat heel goed lukt, en als die persoon mij dan vraagt een beetje reclame te maken kan ik dat natuurlijk niet laten.

Koen, indien u niet irl bekend waarschijnlijk dan toch gekend van zijn reacties op dit blog, heeft heden ten dage zelf een blog, te vinden op http://koengh.blogspot.com. Ik heb geen idee wat we daar kunnen verwachten, maar ik word genoemd in zijn inleiding, dat is voldoende. En gezien de jongen nu in Mexico zit, kan dat niet tegenvallen zou ik zo zeggen. Allen daarheen dus!

Sunday, July 20, 2008

Busmeisje

Liefdesverhalen zijn zever. Alles loopt er altijd perfect, en iedereen leeft nog lang en gelukkig. Iedereen die al verliefd is geweest weet dat het lang niet altijd perfect loopt, en iedereen die al getrouwd is geweest weet dat lang en gelukkig ook niet zo simpel is. Maar zelfs als het al zo zou bestaan, zijn dat niet de mooiste verhalen. Perfect is saai, lang en gelukkig slijt. Daarom geloof ik niet in liefdesverhalen. Tot ik vandaag op de bus stapte.
Ik moet eerst uitleggen dat ik normaal vanuit Leuven een rechtstreekse trein naar huis kan nemen, maar dat ik de bus die mij net op tijd op het station zou brengen net gemist had. Dus zou ik moeten overstappen in Aarschot, wat ervoor zorgde dat ik niet bepaald gelukkig was toen ik een dik half uur later de bus opstapte samen met de zwerver en oudere man die mijn gezelschap hadden uitgemaakt in het bushokje.
Dat was echter gerekend buiten de jongedame waartegenover ik me zette op de bus. Een meisje met het type schoonheid dat je nooit in films ziet. Ongeschminkt, onopzichtig kapsel, een decolleté die minder diep was uitgesneden dan de mijne. Maar een mysterieuze melancholische glimlach, bolle kaakjes, en ogen die elk een universum leken te verbergen.
Ik hoor u verbaasd zijn over het feit dat ik het over een meisje heb. Wel, mijn beste lezer, u heeft al eens gehoord dat liefde kleurenblind is. Ik kan u zeggen dat liefde ook geen oog heeft voor geslacht. Natuurlijk zal ik sneller vallen voor jongens, maar hey, who cares als ze me gelukkig kan maken...
Dus daar zat ik, op de bus, te verstomd door haar schoonheid om iets te zeggen. Een kwartier heeft de busrit geduurd, een kwartier hebben we stilzwijgend doorgebracht. Wat ik tijdens dat kwartier heb gedaan weet ik niet, waarschijnlijk een perfecte, openmondige imitatie van een goudvis geleverd. Wat zij heeft gedaan, weet ik dan weer wel. Acht keer met haar vingers door haar haar gestreken (waarbij ze erg mooie, zilveren oorbellen liet zien), drie keer op haar horloge gekeken, drieëntwintig keer uit het raam gekeken (haar hoofd naar rechts draaiend), en twee keer haar benen ontkruist en weer omgekeerd herkruist. Het was een zalige busrit.
Maar toen kwam de realiteit van échte liefdesverhalen weer boven. De bus stopte aan het station, zij stapte voor mij af. Strategisch van mezelf, zo kon ik haar zien lopen. Haar gang paste - natuurlijk - perfect bij haar. Sierlijk zonder sierlijk te willen zijn, vrouwelijk zonder koketterie. Even had ik een goede hoop dat mijn ingebeelde liefdesverhaal zich zou kunnen voortzetten op de trein naar Aarschot, en wie weet van daaruit zelfs nog verder op die naar Antwerpen. Een illusie die ik snel verloor toen zij spoor 1 opvluchtte naar de Brussel-Brugge van 22u02, een trein die ik enkele minuten later vanuit mijn L-trein naar Aarschot van 22u05 op spoor 8 zou zien wegrijden.
Zo moest het zijn, zei ik tegen mezelf. Ze had me een moment van verliefdheid geschonken, en zo mijn avond gemaakt. Meer kon ik niet van haar vragen. Ze moest nu wegrijden, het verhaal moest hier eindigen. En toen overwoog ik, op mijn eenzame L-trein, of ik dit verhaal zou neerschrijven. Misschien wel, omdat ik het best wel mooi vond, maar anderzijds was het ook banaal en onbenullig in de grotere orde der dingen. Dus besloot ik om het maar niet te doen, en misschien zelfs mijn busliefde - het enige goede dat De Lijn mij ooit had gebracht - maar zo snel mogelijk te vergeten.
En zowaar, dat was me al bijna gelukt op het moment dat ik Aarschot binnenreed. Ze was nog een vervagende herinnering op het netvlies van mijn hart, niet meer dan dat. Ik moest me overigens een beetje haasten naar spoor 2 om de IC-trein naar Antwerpen nog te halen, de trein vanuit Leuven had vertraging gehad. Een vertraging tijdens dewelke ik eens zoveel tijd had om haar te missen nadat ze zo abrupt richting Brugge was gereden.
Maar toen ik bovenkwam aan spoor 2 vanuit de catacomben van het Aarschotse station, zat daar, balancerend op de leuning aan de trap, mijn busmeisje. Ik kon mijn verbazing amper bedwingen, en mijn glimlach al helemaal niet. Niet alleen was ze me, op een of andere manier, toch gevolgd tot in Aarschot, van daaruit zou ze nog eens dezelfde trein nemen ook. Ik besloot haar niet nog eens zomaar uit mijn leven te laten rukken, en stapte op haar af.
"Hey," zei ik. Ik ben nooit een kei geweest in openingszinnen. "Hey," antwoordde ze. Zij wist blijkbaar ook niet goed wat zeggen, het schiep een band.
"Ik zat tegenover je daarstraks op de bus, in Leuven."
"Ik weet het," zei ze. Daar was die glimlach weer waardoor ik in de eerste plaats verliefd was geworden op haar. "Je zat daar met je mond open." Giechel, maar niet het puberende uitlachgiecheltje. Eerder een giechel die precies hetzelfde voelde als wat mijn buik me op dat moment probeerde te vertellen.
"Euh, dat doe ik soms." Tweede en derde zinnen zijn ook niet mijn sterkste punt. Vanaf daar begint het te gaan. En vandaag al helemaal, want vanaf toen begonnen we te praten. Niet over koetjes, kalfjes en het weer, zoals het in dat soort situaties hoort. Nee, wij hebben gepraat over liefde. Ik moest namelijk snel zijn, na elf minuten moest ik weer van die trein af. Ik geloofde niet in mooie liefdesverhalen, zij geloofde niet in mooie liefdesverhalen. Het was te perfect om waar te zijn.
"Ik ben verliefd op je," flapte ik eruit, zo'n vijf minuten voor ik zou moeten afstappen. Het was toen of nooit. Weer die glimlach.
"Ik ben al verliefd," zei ze, "ik heb een vriend." Het kon me niet schelen.
"En ik ben homo." Ik wist dat het haar ook niet zou kunnen schelen. "Dat is wie we zijn buiten deze trein Kelly. Jij hebt een vriend, ik ben homo. Maar hier, in deze trein, in deze wagon, op deze tweede klasse zetels, naast deze vlek, is het enkel ik en jij. Nu is er enkel dit moment. En ik ben verliefd op je."
Ze keek me aan met die diepe ogen van haar, en een blik die ik in mijn 22 jaren nog nooit gezien had, en die ik denk nooit meer te zullen zien. Het was een blik die me zei "je bent gek. Dit kan niet, wat jij nu net zegt kan niet. Natuurlijk is er een wereld buiten deze trein. Ik heb wel een vriend, en jij binnenkort ook. Jij kan niet verliefd zijn op me. En ik kan niets voelen voor jou. Ik weet dat dat allemaal niet kan, en dat je ongelijk hebt. Maar hier zit jij, op dit moment, verliefd te zijn op mij, en hier zit ik, in deze trein, verliefd te zijn op jou. Oké, we nemen dit moment, ik en jij, deze treinrit zal voor eeuwig en altijd de onze zijn. Dit ene moment is van ons, en dan verdwijn jij, zien we mekaar nooit meer terug, zodat dit moment altijd perfect, zuiver en puur kan blijven. Zonder sleet, ooit." Allemaal in één blik.
En toen kusten we mekaar, zij en ik, gedurende de minuut die er nog restte voor de trein Heist-op-den-Berg zou binnenrijden. Onze lippen verlieten mekaar net voor de trein echt stopte, zodat we van die remschok nog een keer, héél even, tegen mekaar zouden worden gegooid door ònze trein. En toen stapte ik af, met de perfecte liefde en de perfecte kus op zak.
Ik zal haar nooit meer zien. Ik weet niets van haar, enkel dat ze Kelly heet. Maar ik moet haar niet meer zien, omdat ze altijd bij me zal zijn. Ze heeft haar naam getatoeëerd op mijn lippen, De Lijn fungeert vanaf vandaag als eyeliner voor haar heelal-omvattende ogen, en ik zal elke keer ik van Aarschot naar Heist-op-den-Berg spoor haar glimlach zien. En dat is genoeg voor mij.

Redefining Love. Since 1986.
Be The B.

Friday, July 18, 2008

MP6

Hoofdkop van De Standaard Online 18/07/'08:
Koning kiest voor trio
Het moest ervan komen met twee koninginnen in huis.

P.S. Mijn excuses voor het Geert Hoste gehalte van deze post, maar het moest er uit. Ik zal het nooit meer doen. En we weten allebei dat dat laatste gelogen is.

Thursday, July 17, 2008

MP5

bVader: Ik vind het toch straf, nu met heel die crisis hebben ze Jean-Marie Dedecker nog niet één keer laten praten.
B: Meent ge dat nu? Natuurlijk niet, die heeft de laatste weken zijn televisietijd voor de komende drie jaar opgebruikt!

Bloggers

Bloggers zijn speciale personen. Uw eigenste blogger incluis. Ze vinden zich, en hun mening, soms onterecht belangrijk. Natuurlijk, dit blog vormt daarop de uitzondering, mijn mening is écht belangrijk. Ik heb naar de koning geschreven for crying out loud.
En toch, een m
ens zou al eens beginnen twijfelen. Mijn brief naar de koning is namelijk ook verstuurd geweest naar de vijf grote Vlaamse kranten (de Standaard, Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad, DeMorgen en de Gazet van Antwerpen), en totnogtoe is hij ook in geen enkele van die kranten gesignaleerd. Toegegeven, ikzelf heb enkel in de Standaard kunnen kijken, als iemand van u in de andere kranten kan kijken, gelieve het me te laten weten.
Maar dat is niet de enige reden dat een mens al eens twijfelt. Kijk, er zijn periodes geweest dat ik weinig gepost heb, dat ik commentaren krijg waarin dat gebrek aan posts mij verweten wordt. Wel, tijden veranderen. Nu wordt u, mijn favoriete lezer, overspoeld met posts, en u bent ongetwijfeld gelukkig. En daarom zit ik al 6 posts zonder comments. Wel beste lezer, precies zoals u geniet van dit blog, geniet ik van reacties. Het is tijd om iets terug te geven aan uw arme blogger, die zich zo uitslooft zodat u kan genieten van zijn hard meningvormend werk.

U krijgt er een leuke cartoon bij.











Reacting to Superiority.
Since 1986

Tuesday, July 15, 2008

Open brief aan zijne Majesteit Koning Albert II, Koning der Belgen, Prins van Luik en in naam van de koning de Heer Jacques van Ypersele de Strihou, v

Herenthout, 15 juli 2008

Zijne Majesteit Koning Albert II, Koning der Belgen, Prins van Luik,
In naam van de koning, de Heer Jaques van Ypersele de Stryhou,
Hoofd van het Departement,
Kabinet van de Koning
Brederodestraat 16
B-1000 Brussel

Sire,

Op 14 juli heeft de premier van dit land, de heer Yves Leterme, zijn ontslag aan u aangeboden, omdat in de woorden van de eerste minister “het blijkt dat de tegengestelde visies tussen de gemeenschappen over het noodzakelijk tot stand te brengen nieuwe evenwicht in onze staatsinrichting vandaag niet te overbruggen zijn. Dit toont aan dat het overlegmodel op louter federaal niveau zijn limieten heeft bereikt.” U houdt uw beslissing nog in beraad, op zijn minst op het moment van schrijven van deze brief.
Ik zou u willen vragen, in naam van alle Belgen, in ’s lands belang, dit ontslag zo snel mogelijk te aanvaarden. Ons land staat immers op een keerpunt. Meneer Leterme heeft gelijk dat de dialoog zoals die op dit moment wordt gevoerd tussen de spelers in het beleid van het federale België verder onmogelijk wordt gemaakt door het federale overlegmodel zoals dat momenteel wordt gehanteerd. Spelers van een democratische minderheid van 40% kunnen alle eisen en vragen van een democratische meerderheid van 60% blokkeren met een simpele non. Dit is frustrerend voor deze Vlaamse meerderheid, die om begrijpelijke redenen voelt dat zij in dit België geen stem meer hebben, en niet het beleid kunnen voeren dat nodig is voor haar bevolking. En dit bemoeilijkt al jaren de dialoog, tot we op het punt zijn gekomen dat Vlamingen niet langer exuberante toegevingen willen doen (zoals vroeger zo vaak het geval is geweest) aan Franstaligen om hun vragen ingewilligd te zien, waardoor dit land in een crisis van nooit eerder geziene omvang is geduikeld.
Sire, ik benijd u niet. U heeft een land te gidsen door deze moeilijke dagen, en u moet dit reeds doen de voorbije dertien maanden. Uw koningschap is niet het makkelijkste geweest. Toch heeft u nu de kans om initiatieven te nemen die dit land, uw België, kunnen redden.
Er zijn immers drie mogelijke wegen die voor ons liggen. Een eerste mogelijkheid is het behoud van onze instellingen zoals ze zijn, en zoals ze niet functioneren. We verkeren reeds dertien maanden in de onmogelijkheid om een federale regering met slagkracht te vormen. Door de problemen rond Brussel-Halle-Vilvoorde kunnen geen nieuwe verkiezingen georganiseerd worden, waardoor het democratisch proces in België stilligt. Deze optie, het status quo, is duidelijk de slechtste. De situatie is nu reeds onhoudbaar, de verschillen en geschillen nu reeds quasi onoverbrugbaar. Verder doen op dit palmares zou een verdere uitholling van de Belgische staat en de verhoudingen tussen de gewesten en gemeenschappen inhouden tot een punt waar het land helemaal niet meer kan bestaan.
En misschien is het reeds zover. Een tweede optie voor de toekomst van dit land en zijn burgers is namelijk de splitsing en het voortbestaan van de gemeenschappen en gewesten als aparte landen in het verenigd Europa. Een optie die zeker voordelen heeft voor de burgers van dit land – er zal om duidelijke redenen een beleid kunnen worden gevoerd op basis van de individuele noden van elke gemeenschap, op het beslissingsniveau van de regio’s. Ook de solidariteit zal, in een andere vorm namelijk de Europese, behouden blijven, en samenwerking over de (taal)grenzen heen zal zeker niet tot het verleden behoren in een Europese context. Maar het is begrijpelijk dat u, en vele anderen met u die gehecht zijn aan België en haar geschiedenis, dit niet graag zien gebeuren.
En dat brengt mij bij de derde optie, Sire. Dat is een grondige hertekening van dit land. Bijna een herstichting zelfs. We hebben ons vastgereden met het federale model zoals we dat totnogtoe hebben gehanteerd. Het werkt niet meer, de staat is geërodeerd, de verhoudingen zijn verzuurd. Als dit land levensvatbaar wil blijven is het nu tijd dat we overgaan naar een nieuw model om de verschillende burgers van ons land, met hun zeer verschillende behoeften, alles te kunnen geven wat zij nodig hebben, in een context van solidariteit en vooral wederzijds begrip. België kan niet langer functioneren zoals het nu het geval is Sire, ik kan het niet genoeg benadrukken. Het is hoog tijd dat alle spelers in dit land, op het federale niveau, op niveau van de gewesten en gemeenschappen, ja zelfs op het Hof, nadenken over hoe het verder moet. Een staatshervorming is niet haalbaar, hebben de laatste dertien maanden aangetoond. Op zijn minst niet de staatshervorming die dit land nodig heeft. Daarom vraag ik u, in het belang van dit land, om België in zijn huidige vorm op te geven. Dit België is dood, en het is aan u om de architecten van het nieuwe België rond de tafel te roepen als u gelooft in de heropstanding van uw land.
Dit land is door de jaren heen, door de verschillende staatshervormingen die niet altijd even goed waren uitgewerkt, vervallen van een mooie villa naar een huis zonder fundamenten, door het constant heen-en-weer schuiven van steunmuren en pilaren. Het staat op instorten, en wat nieuw geschuif van pilaren en een stutbalk hier en daar kan misschien tijd kopen, maar instorten doet het toch. Het huis moet afgebroken worden, Sire. Afgebroken tot op de grond, zodat een nieuw huis kan worden opgebouwd, nog groter en magnifieker dan de villa die er 178 jaar lang heeft gestaan. Als u wil dat de instellingen ooit terug gaan functioneren, dan moeten België en haar instellingen opnieuw worden ingericht van op de grond. Met een goede aandacht voor de communicatie tussen de verschillende bevolkingsgroepen, en hoe deze kunnen samenleven in het grotere België. Een nieuw model voor ons land waar geen minderheid kan worden uitgesloten, maar geen meerderheid evenmin. Waar elke bevolkingsgroep het gevoel kan hebben dat naar hen geluisterd wordt, dat hun noden even belangrijk zijn als die van de andere, maar vooral waar de democratie opnieuw kan regeren. En zorgen dat dit herontwerp gebeurt is uw taak, als koning van dit land. Sire, wees snel in uw daden in deze periode van crisis, anders zal België onvermijdelijk barsten.

Hoogachtend,
Ben Verhaegen

Uw onderdaan

Monday, July 14, 2008

MP4 (als in micro-post 4, niet het bestandsformaat... ik had precies mijn afkorting een beetje beter moeten kiezen)

Net gehoord in de Ronde van Frankrijk:

- Vandaag is D-Day.
- Ja, één van de D-Days natuurlijk.

Creatief omspringen met unieke gebeurtenissen, men kan het alleen maar aanmoedigen.

MP3 (als in micro-post nr. 3, niet het bestandsformaat)

Taalsurfen
Net via aibohphobia (angst van palindromen) in de Canvascrack van 7/7/'08 gesurft naar hippopottomonstrosesquipedaliophobia (angst van lange woorden) naar zandseepsodemineraalwaterstralen (langste woord van de Nederlandse taal) naar de taalpagina van KidCity (waar zandseepsodemineraalwaterstralen vermeld wordt) waar het woord lippennegerin behandeld wordt als volgt:

Een lippennegerin is een negerin die haar lippen met een schijf uitrekt. Uitgerokken lippen heten dan weer schotellippen.

Zoek de taalfout op de taalpagina van KidCity, de eerste die de fout vindt en post in een comment krijgt een kus/knuffel (schrap wat niet van toepassing is) van mezelf.

Sunday, July 13, 2008

De grote staats(her)vorming

Het is al lang geleden dat het hier nog eens over politiek gegaan heeft. Maar ondertussen zitten we stilaan bijna op de vooravond van 15 juli, de mythische regeringsverklaringsdag, de dag waarop het tweede pakket van de staatshervorming zal worden voorgelegd, net als heel wat andere beleidszaken van onze huidige bijna-regering. Hoog tijd dus om het nog eens over politiek te hebben.
Over politiek praten is trouwens in. Onlangs zat ik op de trein bij een kerel die er duidelijk zin in had. Doorheen heel de wagon was te horen hoe zinloos hij partijpolitiek wel vond, hoezeer we de echte belangrijke dingen in het leven missen omdat niemand wat inzit met Brussel-Halle-Vilvoorde, en hoe fout studenten wel zijn door zich bezig te houden met zaken als 'gij doet pol&soc' en 'gij doet sportkot'. Verenig u en doe iets dat echt een verschil maakt! Enfin, het was zeer amusant om verwonderde blikken te delen met mijn medereizigers.
De jongen in kwestie was bovendien een geadopteerde Aziaat (ik ken zijn levensverhaal ondertussen, heb ik u al vermeld dat hij niet bepaald discreet was?), en was het hier zo grondig beu dat hij erover dacht terug te keren naar zijn land (precies waar dat was heeft hij geen enkele keer geschreeuwd, verbazingwekkend genoeg). Hij vond ook dat de regering gehinderd wordt door dingen als mensenrechten. Een regering moet kunnen doen wat ze wil, als ze dat niet goed doet, wordt ze wel afgestraft door de kiezer. Gelukkig voor hem zijn er in Azië geen mensenrechten. (Opzettelijke veralgemening, u weet over welke landen ik het heb, en mijn punt is gemaakt.) Jammer genoeg voor hem echter ook geen (eerlijke) verkiezingen. Oeps!
Toen ik afstapte ik naar zijn vrouwelijke gesprekspartner - die overigens tijdens heel het gesprek niet minder dan 3 (drie!) zinnen had gezegd - klopte haar op de schouder, en zei 'gij zijt een heldin.', waarna ik gestaag maar zeker wegliep. Nieuwe instappers heb ik ook aangeraden een andere wagon te kiezen. Misschien iets te overtuigend, een dame was bijna van de trein gesprongen.
Maar goed, dat was een ander zijn mening, en sinds wanneer interesseert de mening van anderen mij? Juist. Terug naar onze mythische 15de juli, de dag die in de sterren geschreven staat om de nieuwe nationale feestdag te worden. Who cares about de kroning van Leopold I? Op 15 juli 2008 zal Yves Leterme erin slagen om zijn volkeren weer bijeen te brengen, met magische oplossingen voor al onze kleine en grote problemen.
Zo zal hij ervoor zorgen dat de Franstalige burgemeesters in de rand de wet niet meer overtreden, en dus zonder probleem benoemd kunnen worden. Daarbij zal het ook geen probleem vormen dat deze drie heerschappen tegenwoordig niet alleen de taalwetgeving niet meer respecteren, maar ook de vrijheid van meningsuiting een halt willen toeroepen. Zij willen namelijk de nakende Gordel enkel toelaten als hier geen Vlaamse vlaggen te zien zijn, evenals geen t-shirts of andere zaken met slogans als 'Splits B-H-V'. De betoging in Brussel voor de solidariteit is geen probleem, maar laat u alstublieft niet via een t-shirt uw mening kennen, u zou mensen kunnen choqueren.
Nu, het moge allemaal goed nieuws zijn. De Aziaat had namelijk gelijk: B-H-V is een idiote kwestie, die weinigen buiten B-H-V aanbelangt. De koopkracht is belangrijker. De sociale zekerheid is belangrijker. Gezondheidszorg is belangrijker. Daar heeft hij gelijk in, daar heeft verdorie Mieke Vogels gelijk in. Maar daarbij vergeten we één ding. We kùnnen het niet hebben over die belangrijke zaken, omdat we eenmaal zitten met B-H-V, en bij uitbreiding met een Belgische staat die niet werkt. Dat merken we na 398 dagen zonder regering. Dus zijn er twee mogelijkheden: ofwel geven we die Belgische staat op en zetten we ze bij het huisvuil zoals ze is, ofwel is het dringend tijd om een nieuwe Belgische staat te vormen, die wél werkt. De VS kunnen federaal werken, Duitsland kan het, dan moeten wij het ook kunnen.
Yves Leterme gaat in elk geval proberen het laatste te doen. Natuurlijk zal hij het niet zo noemen, maar wat hij wil is een nieuw België dat wél werkt. Maar het zal niet lukken, omdat met een beetje staatshervorming de problemen al lang niet meer op te lossen zijn. Beschouw het als een verbouwing van een huis dat op instorten staat, de gammele steunmuren een beetje verschuiven gaat het niet plots een prachthuis maken, het vergroot integendeel het risico op instorten. Dan kan je het beter slopen en er twee compacte nieuwe huisjes zetten die op zich staan, of een nieuwe villa, dit keer met warm water. Enfin, u begrijpt de beeldspraak.
Opmerkelijk stil in heel het na-10-junisch discours is trouwens de gekkenaampartij, het vroeger Spirit, het huidige VlaamsProgressieven. Het enige dat je van die mensen hoort is, nja, een naamsverandering. Zo bleef er van het vroegere Spirit enkel nog de jongerenafdeling Jong Spirit over, maar ook die is van naam veranderd. Als u dacht dat het niet erger kon dan VlaamsProgressieven, bereid u dan maar voor... op L². Spreek uit el-kwadraat, staat er dan bij in de krant. Laat ik al dit zeggen: als een naam een handleiding nodig heeft, is het geen goede naam. Het is bovendien de formule voor de oppervlakte van een vierkant, wat op zijn minst een gekke naam is voor een politieke organisatie. En in het Engels is het L Square, en square heeft nu niet bepaald een positieve connotatie. Al bij al zou ik dus zeggen... mooie poging om nog eens op te vallen, maar schromelijk mislukt. Breng op zijn minst Geert Lambert terug wat meer in beeld, die mens wist pas echt hoe opvallen.
Maar goed, nu is het dus aftellen geblazen tot 15 juli, en de grote regeerverklaring die het land gaat redden, verbouwen, terug opbouwen, anyway verhinderen dat er ooit twee prachtige huisjes staan gebouwd op de ruïnes van een instortende vesting, met buren die mekaar vriendelijk goeiedag zeggen en suiker lenen als het nodig is. Nee, 15 juli zal het huis overeind laten, met alle verzuurde huisgenoten erin. Met nog steeds geen positiever beeld over ons in het buitenland. Het lijkt wel het Big Brother huis.

Of hoe ik mijn huis-metafoor veel te ver gedreven heb.

Live - Dare - Don't Be Square
Be The B

P.S. Als ik met deze post geen commentaren zal uitlokken weet ik het ook niet meer :p

Tuesday, July 8, 2008

Verborgen schatten

Operatie M-O 009 is bijna compleet. Met operatie M-O 009 bedoel ik de grootste opruim die mijn kamer ooit heeft gezien. En met die opruim zijn er heel wat prachtige schatten al naar boven gekomen. Verloren gewaande foto's, stukjes revue die nooit zijn opgevoerd, inleidingen voor verhalen die nooit geschreven zouden worden, en een gedicht dat ik mij niet meer herinner, maar dat me echt pakte toen ik het teruglas. Hopelijk mag het dat bij u ook doen. Het heeft geen titel, en ik respecteer mijn vroeger werk altijd door er niets meer aan te wijzigen. Het zal dus altijd naamloos blijven.

Dit is het lied van een stervende ziel
Het is een afscheid, een welkom
Van en aan de wereld

Ik zag u graag
ik zag u bloeien
ik zag u bloeden
en deed met u mee

maar 't is gedaan, volbloeid en uitgebloed
ik laat u
maar vergeet u nooit
ik mis u

ik verlang naar uw omhelzing
pleng een traan die groeit
mij opslokt, meevoert naar een nieuwe wereld

Ik kom wel terecht.
Vaarwel
Bedankt.

Thursday, July 3, 2008

MP2

Ik kwam net op cw voorbij een kantoor waar ik Russisch hoorde. Het bleken West-Vlamingen te zijn.

Gezien op een bus: een sticker 'Non-Discriminatie', met als logo een vierkant in een cirkel. Zeer gestileerde non als u het mij vraagt. Overigens wel voor, non-discriminatie.

Timmy's Great Quest

Ik had al een tijdje zin om ne keer een kortverhaal te schrijven, en nu kwam het plots allemaal vrij vlot... maar in het Engels, om een of andere reden. U zal het mij moeten vergeven.

Timmy's Great Quest
Timmy tore up the piece of paper on which he had written his confession, and swallowed the pieces. He thought to himself "I shall take this to the grave with me, my heinous actions, my dark secrets, my... sin."
After that, he took his jungle knife out of his suitcase, tucked it underneath his belt, and decided it best to abandon the rest of his worldly posessions. He would have to go on by himself, facing the world alone, fighting for what he held true, even if it would kill him.
It was so that Timmy embarked on his great adventure, his quest for redemption. It was a very strange thing for him to do. You see, Timmy had never been an adventurer. He had always been a very demure youngperson, kept mostly to himself, and fled away to his own world that he found in his books, or even much better, his own imagination.
But then the day came that changed it all. One day, as he was playing in the yard, pretending to be the great Pirate King Yarblesnout fighting Smith the Royalist Scum, Timmy heard a rustling through the bushes. For a moment he paused and pondered, but as he realized there were no bushes on his pirate ship he had had no choice but to come out of his fantasy world and deal with the unexplained sound in the real world.
As Timmy went over to investigate, a vicious beast leapt out of the bushes, teeth bared, claws extracted, ready to kill. It jumped upon Timmy, who at that moment feared for his life had pleaded to all the deities he knew (which were precious few, as Timmy was 6 at the time) that the beast would spare him and attack someone else. And, as by wonder, the beast had obeyed his prayers. It had let Timmy go without so much as a scratch.
Of course, I don't have to tell you how relieved Timmy was by this. He had been saved from a horrendous death as, as Timmy remembered it, the Beast had at least 14 claws and two sets of jaws each featuring at least 95 teeth sharp as razorblades. But, by now you've gathered that Timmy had an overactive imagination, so we don't know how much to believe of that description.
The sad thing however, is that during his prayers Timmy never stopped to think what exactly would happen when the beast decided to go after someone else. And it was so that while Timmy was rejoicing in his conquest of death himself, he lived, heard and saw the following as if in slow-motion: the beast snuck out of the garden and into the house, he heard a scream, a reddish-brownish liquid he had last seen when he fell with his bike splotched all over the kitchen window, the beast snuck out of the house again licking the same liquid from its face, Timmy ran - still in slow-motion - toward the house, he saw his mother lying motionlessly on the kitchen floor, he wept, and he fainted.
When he woke up again, his neighbour was hugging him, his father was a huddled mass in the far corner of the room, and a white blanket covering something was to be seen in the kitchen. Timmy realized what it was, and what had happened, even though he did not want to. Young and inexperienced though he was, he was wise enough to realize that he did not want to think about what had happened, any more than he wanted the inevitable realization to sink in that it was all his fault. If he hadn't acted so selfishly, placed his own need in front of that of anyone else, the beast would perhaps have slain him, but his mother would still be alive.

This story was what changed his life, and which, weeks later, would ultimately lead him to embark on his solitary adventure to redemption. His first thought was to go out, find the beast, and slay it to avenge his mother. But then he realized that this would hardly bring his mother back, neither would it give him redemption. On the contrary, it would put another murder in his hands.
So for a very long time, Timmy mulled things over. He did his research (which, for a six-year old takes quite a while, if you remember how hard reading was for you when you were six), and ultimately found a story about a temple where a monkey lived. It was a buddy-monkey. (In the real story this was of course a buddhist monk, but if you knew the word buddhism when you were six you'll remember how hard you found it.) And the buddy-monkey had the power to help you undo one mistake in your life, and make the right decision. And this was precisely what Timmy felt he needed.
His mother had read this story to him before. Yet, she said that it was just that: a story. Nobody had the power to help you undo mistakes. Mistakes are something you live with, she used to say. But, Timmy thought, she had also always said that monsters and beasts only existed in stories, but there she was (well, technically, there she was no more), killed by a beast that wasn't supposed to exist.
And so he set out on his journey to the monkey, armed only with the precious jungle knife he had inherited from his uncle Stanley, who had explored the jungle of Brazil and married a Toïstor woman. It was not an easy journey he was about to undertake. And Timmy realized this, because suddenly, even though he really did not want to, he started to cry. He cried for the first time since his mother died.
Yet, just as his purpose hit him again and he was about to embark on his epic journey, teary-eyed or not, he heard an ominous, creeping sound, and saw a sudden flash of light. He knew that his time had come, and the final stance was near.

His mother opened the door and flicked on the light. "What are you doing honey? And why do you have that toy knife uncle Stan bought in that Brazilion toy store tucked under your belt? ... Timmy, sweety, have you been crying?"
And at that moment Timmy just had to let it all go. In one of those crying hiccoughs you're probably quite familiar with, he accidentally coughed up part of the paper on which he had written his confession. On this piece, his mother could read "sEllfIs", by which Timmy had of course originally meant "selfish". If you had tried to write selfish when you were six, well, it's just not an easy word.
His mother stared at the piece of paper for a second, and Timmy saw comprehension dawn on her face.
"Oh Timmy, are you still upset about that money you took from my wallet when you found it in the bushes two weeks ago? Oh honey, we discussed this, yes it was a bit greedy from you, but you won't let that little green-eyed monster well up inside you again, now will you? And well, the important thing is that you were very honest, and you gave everything back."
And she hugged him, and said "it's okay," padding him on the back and telling him to go play nicely outside.

It was as King Yarblesnout finally defeated Smith that Timmy realized his mother had in fact always been wrong about the buddy-monkey. It is possible, and he did exist. And he found the monkey in her that day.

Kwalijk

Geen vragen... Ik voel mij kak en dit kwam eruit.

Kwalijk

Jij kijkt in mijn ogen
en neemt het me kwalijk
Met jouw kwalijkste ogen

Ik weet het schat, ik weet het
ik had het niet mogen doen
maar het leek zo...
logisch.

Ik weet dat ik voor jou niets
verkeerd kan doen, hoe kwalijk
je het me ook neemt
met je arsenaal aan kwalijke ogen

Maar toch branden ze telkens weer
een klein stukje in mijn hart

Tot jij er stilletjesaan
stukje per stukje
met je lieve kwalijke ogen
je initialen op hebt gebrandmerkt