Eerst en vooral, voor wie dat nog niet duidelijk mocht zijn: ik amuseer me er rot, en het gaat me ook goed af. Dit is mijn ding, en dag in dag uit dat ding mogen doen waarvoor je denkt dat je gemaakt bent, dat is een luxe die vrees ik niet iedereen gegeven is. Als ik nu aan het werk ben voelt het nog steeds niet als werk, maar als precies hetzelfde dat ik vorig jaar nog in mijn vrije tijd deed, waarvoor ik vocht om er tijd voor te hebben.
Ondertussen heb ik natuurlijk al een aantal projectjes achter de rug. Maar voor ik daar wat kan over vertellen misschien eerst eventjes voor degenen die het niet weten de structuur van mijn opleiding. Ik studeer audiovisuele kunsten, een richting met 4 afstudeerrichtingen: film, tv, documentaire en schrijven. Scenario-schrijven dan weliswaar natuurlijk. In het eerste jaar zitten we nog met alle vier samen, maar dat wordt dus langzaam herleid naar een uiteindelijke keuze.
Ondertussen heb ik van alles wel eens kunnen proeven. Documentaire was echt mijn ding niet. Niet dat ik niets kan doen met de werkelijkheid, maar ik kan veel beter de wereld observeren om er dan mijn eigen beetje schepper in te spelen, dan te moeten omgaan met de vreselijke grenzen van de werkelijkheid. Wel dat, en mijn documentaire was gewoon slecht.
De meesten gaan denk ik wel de film gezien hebben die ik vorig semester al gemaakt heb, Luwte na de Storm. Daar heb ik, voor diegenen die daar nog niet van op de hoogte zijn, een B gekregen (12-13), een toch bewonderenswaardig resultaat gezien de vier enige uitgereikte A's zijn gegaan naar mensen die al enige ervaring hadden voor ze hier begonnen. Desalniettemin ga ik toch opnieuw proberen voor die A te gaan met mijn volgende film, Love To Go, die vorige zaterdag is opgenomen en waarvan morgen de preproductie begint. Hou dit blog en de nieuwe bStory-blog zeker in de gaten voor meer info!
Een film trouwens, die zeker niet zonder problemen tot stand is gekomen. Hij is gebaseerd op de blogpost busmeisje, die hier in augustus 2008 verschenen is. Een blogpost die zich afspeelde op bus en trein en in stations etc. En dat was dan ook de setting van het oorspronkelijke scenario. Maar even reflecteren over dat scenario leerde helaas al gauw dat het moeilijk was om iets onpraktischer te schrijven om te filmen dan al die vervoersmiddelen, en dus moest ik op zoek naar een nieuwe setting, die toch alle noodlotkenmerken van het origineel kon behouden. En dus kwam ik met een geweldige suggestie van een bBloglezer uit op de luchthaven. En dan moet ik Katleen Pittevils even in het bijzonder bedanken, dat is namelijk de dame die alles voor mij geregeld heeft qua toestemmingen voor de luchthaven.
De grote ramp kwam echter bij het zoeken van de acteurs. Het duurde erg lang voor ik een geschikte actrice had gevonden - ongetwijfeld ook omdat de echte Kelly me nog te scherp voor de geest stond - maar gelukkig stond de acteur al vrij lang vast. Tot die een halve week voor de (omwille van de locatie onverschuifbare) opnames plots onbereikbaar bleek. En me op facebook ge-unfriend bleek te hebben, iets waar ik achterkwam 12 uur voor de start van de draaidag. Ja, geen tijd meer dus om een andere acteur te zoeken, dus heb ik het maar zelf gedaan. Geacteerd en geregisseerd, altijd al een aartsmoeilijke combinatie, zeker als je ook nog eens zelf voor alle stunts moet zorgen. Maar goed, we zijn door de productie heen, laten we nu maar hopen dat het ook een beetje snor zit, dat de jury me het zelf acteren niet kwalijk zal nemen, en dat ik toch nog voor die A kan gaan.
Schrijven is een workshop die we nu toch al enkele weken achter de rug hebben. Jammer, niet alleen werd dat vak uitstekend en razend interessant gegeven, is het het vak waarin ik hare koninklijke hoogheid prinses Mathilde heb ontmoet, en waren de opdrachten gewoon leuk om jezelf in te verliezen, ik heb er ook punten gescoord om trots op te zijn. Maar goed ook, dat is een richting die ik zeker nog meeneem naar volgend jaar.
En woensdag is het dan zover, mijn eerste tv-programma. Een talkshow van 5 minuten, in mekaar te steken op een uur tijd. 5 minuten, klinkt heel simpel, maar je zou er nog van schrikken hoe horendul je bent na dat uur. Ik heb al drie dagen min of meer meegedraaid in de studio, en er komt ongelooflijk veel bij kijken. De omvang van de ploeg alleen al: wij staan daar met 4 cameramensen, 2 electro's, een DOP (de man/vrouw van het licht), een studiomeester en twee mensen van de klank op de set, met dan nog eens in de regiekamer een shader (die de camera's op mekaar afstemt), een beeldmixer, een scriptgirl, een klankmixer en verantwoordelijken voor beeld- en geluidsbanden. Een team dus van 16 mensen, plus docenten en mensen die niets te doen hebben die er nog eens een taakje bij nemen, en dan nog eens minstens een presentator en een gast. Die allemaal aangestuurd worden door die ene arme regisseur. Het is een indrukwekkende machine, maar daarmee mogen spelen is niet alleen enorm stressvol maar ook dood-, doodleuk. Ik ben nu nog maar enkel een radartje in de machine geweest, maar die spanning die daar heerst is van een heel gezonde, adrenaline-rush soort. And I love it.
Goed, tot dusver de update, meer hierover natuurlijk na de examens.
b. Your Window to RITS.
