Het einde van het reisverslag

Kom, het is goed geweest. Ik heb u lang genoeg in spanning gehouden, ik zal het reisverslag maar eens afmaken. Dat wordt tijd, dan kan ik mij terug gaan wijden aan belangrijke dingen, zoals u leren hoe u the B kunt be'en. Maar eerst dus dat reisverslag. Oeh nee, nog even een dienstmededeling: voor degenen die zich afvragen waar 'Better know a lousy representative blijft (de 19-delige reeks over de kamer- en senaatsleden tegen wie ik een vete heb gedeclareerd): die komt er van zodra er een regering is (en we dus zeker zijn dat er geen herverkiezingen komen). Dat kan dus nog wel effe duren.
Reisverslag dus. Vorige keer waren we geeindigd de dag voor SeaWorld. Dus nu: SeaWorld. De laatste grote taak voor ons Gladys. (Gladys Prudence Shiftington was de fictionele, coole naam die ik voor de dame in het gps-toestel heb bedacht.) Wij dus naar daar, en het eerste dat we deden was de grote orca-show. Na een fijne inleiding zei de man 'We would like to honor the men and women in our armed forces. If there are people here who are in the US military, have family in the US military, the army of the United Kingdom or any of our allies around the world, please stand up.' Enkele mensen in de tribune stonden recht, waaronder... de bMoeder. Ik uiteraard meteen haar blasfeme arm gegrepen om haar terug op haar stoel te trekken, 'zit!' sissend, 'hebt gij familie int leger ik dacht het ni!' De rest van de orca-show was geheel uneventful. Tenzij je natuurlijk meerekent dat we erg nat zijn geworden (we zaten nu eenmaal in de soak-zone), en dat ik fameus verbrand ben geraakt op beide dijen (we zaten nu eenmaal in euh... Californië).
Verder in SeaWorld... veel shows gezien. Was wel tof, maar op den duur eentonig, doch nog steeds polyfoon. Zeker voor een attractie-man als ik, er waren er maar twee echte in heel SeaWorld. Maargoed, terug naar huis dan op het einde van de avond. Deze keer zonder de lichten te laten branden (wel even de sleutels kwijt geweest, ik herinnerde me gewoon niet meer juist in welk zakje van de rugzak ik ze had steken), en na problemen met ons Gladys die weigerde me op haar kaart te vinden, goed thuisgeraakt.
Dan kwam de laatste volledige dag in San Diego, waarop we besloten hadden te gaan shoppen. Ik Moe Mobiel dus meegenomen naar hartje SD, het Gaslamp Quarter, het prachtige historische hart van San Diego, met het ene restaurant na de andere winkel. Ik was er meteen verliefd op toen ik er de eerste keer kwam, de bMoeder kon het niet bekoren. De gustibus et coloribus non est dispu-... nee, ze moet gewoon meer moeite doen om te BeTheB'en, smaak is daar een integraal deel van. Maar ach, wij dan maar een sapje gaan drinken in mijn favoriete burgertent (die ook al maar op een lauwe reactie onthaald werd), en daar de weg gevraagd naar een Mall. Dat Amerikaans Wijnegem kon haar dan weer wel bekoren, and off we went! De klerenwinkels waren enigszins tof (al bestonden de vrouwenkleren vooral uit prom dresses), ik heb er meteen twee stars-and-stripes-eagle-boxershorts gekocht. Het hoogtepunt waren echter de boeken-, dvd- en speelgoedwinkels. Ik zou er zo kunnen gaan wonen. Meteen ook maar the Complete Sherlock Holmes in leergebonden, goud-gebladerde editie gekocht voor $20.
Die avond stond dan Harry Potter and the Order of the Phoenix op het programma (voor de derde keer voor mij), in IMAX 3D. Zeer tof, je kon de rimpels van Dumbledore nooit beter tellen.
De dag erna was het dan uiteindelijk, na 2 weken Eden (althans volgens de Mormonen lag dat daar in de buren), tijd voor de terugvlucht. In de luchthaven zelf was er weinig te beleven, op het bordje 'All comments about terrorism, bombing and hijacking will be taken seriously. Please: no jokes!' en de gigantische lading mayonaise die ik van de uiterst vriendelijke restaurantdame kreeg na gezegd te hebben dat Belgium 'Mayonaisecountry' is, na. Zelfde in de lucht op weg naar Philadelphia, en in de luchthaven van Philadelphia. Deze keer geen afgrijselijke controles, gewoon recht het vliegtuig op.
De vlucht terug naar Brussel daarentegen was allesbehalve gebeurtenisloos. Eerst was de vlucht al serieus vertraagd, omwille van donderstormen boven de luchthaven. Toen we na anderhalf uur wachten toch konden opstijgen, kregen we uitleg dat we onze raampjes tijdens de vlucht moesten sluiten (natuurlijk die deksels over die raampjes), want dat mensen anders wakker zouden worden van de zon, die heel snel zou opkomen. Ik weigerde dat uiteraard initieel, gezien ik graag uit het raam kijk. Terwijl iedereen naar de boerse film (Blades of Glory, alweer een flauwe komedie met Will Ferrel) aan het kijken was, was ik aan het genieten van de spectaculaire donderstormen onder ons, met de originele soundtrack van de Space Mountain in mijn oren. Een donderstorm onder me, sterren rondom me, het gepeupel tot zwijgen toe geentertaind, het ultieme genot voor de intellectueel.
Na de film kwamen de stewardazi's echter bevelen dat ik mijn raampje sloot, want het ging snel licht zijn, en dan zou ik mensen gewekt hebben. Gezien ik echt geen zin had om te slapen was ik dan maar bij het povere licht van mijn lampje aan het lezen geslagen, en heb ik af en toe door het raampje gepiept door het op een spleetje te openen. Twee uur later was de zon nog steeds niet op. Toen ben ik toch een beetje in slaap gesukkeld, om even later wakker te worden van de dorst. Ik dus een hostess gebeld, om een drankje te vragen. Ze kwam niet. Nog eens gebeld, ondertussen mijn raampje half open gedraaid, de mensen waren toch stilaan aan het waken. Ze kwam nog steeds niet, dus eens achteruit gekeken om te zien waar ze bleef. Zie ik daar een kerel neerwaartse gebaren maken, en vervolgens wijzen naar mijn raampje. Ik denk 'eikel', maar omdat ik geen zin had om ambras te maken op een vliegtuig (ze zouden wel eens kunnen denken dat ik een terrorist was), toch maar dat raampje gesloten. Eindelijk was ze daar, ik vraag dus een Cola light. Ze mompelt iets van 'back', maar keert nooit terug. Ondertussen mijn keel droger dan de loezen van Fabiola. Toen stond er een kerel recht van het groepje van de eikel die me beval mijn raam te sluiten. Toen ik zijn t-shirt las begreep ik alles. 'Glad Christian Tidings: Mission Team. Theological Convention - Belgium, August 2007.' Ik kreeg me daar wat, ook dat nog, religieuzen op mijn vliegtuig. Na nog een uur kwamen ze dan eindelijk langs met water, nog nooit zo genoten van een drankje. Bon, uiteindelijk waren we dan geland, bleef de bagage weer lekker lang weg, toen ze eindelijk kwam ergerde een van de missionarissen me constant door om de drie valiezen te denken dat ze van hem was en het label te checken. Ik snap niet dat God hem niet meteen kan in het oor fluisteren dat de zak die er aan komt de zijne is... maar ja, ik snapte ook al niet dat zij me niet toelieten om God's schepping te bewonderen uit mijn raampje...
Goed, een dag later zat ik dan in Londen, een saaiere reis altogether (neehoor, ik heb gewoon geen zin om die in zoveel detail te beschrijven, gezien daar veel meer gebeurd is dan in de VS, die was zeer tof, Artanis (een trouwe bBloglezer) constant pesten enzo), maar een ding moet er verteld worden, opgedane wijsheid die niet mag verloren gaan. In Harrod's (u weet wel, dat gigantische warenhuis waar ook de Queen al eens gaat winkelen), is een ijswinkel genaamd Morelli's. Toen Joost (ook een trouwe bBloglezer en de man van de duizend pseudoniemen) en ik dat ijs zagen, sloeg ons hart op hol. Het was het zachtste, romigste, lekkerst ogende ijs dat we ooit hadden gezien. En ik heb al veel ijs gezien. Wij dus meteen besloten om een ijsje te kopen, hoe duur ook. Nadeel: je moest ervoor gaan zitten, en alle plaatsen waren bezet. Maar dat ging ons natuurlijk niet tegenhouden, de Tantaluskwelling zou het genot enkel verhogen. Wij dus maar constant rond een hoop mensen rondgehangen die leken te zullen vertrekken (eerst een bende tienermeisjes die een half uur aan een stuk aanstalten maakten om te vertrekken, maar we hebben dus geleerd: vertrouw nooit een tienermeisje in een winkel), om dan meteen als gieren de plaats in te nemen van een moeder met kindjes die vertrokken. Even heb ik overwegen de jongste, die maar niet uit zijn stoel gesukkeld raakte te helpen door hem meteen door te gooien naar de antiekafdeling, maar ik heb me maar bedwongen toen ik bedacht dat ik dan misschien wel eens uit de winkel gezet zou kunnen worden.
Eindelijk gezeten volgden de finale momenten van spanning. De bestelling werd gedaan, the final countdown kon beginnen. En toen was het zover, het ijs kwam. Het ijs was er, we konden beginnen eten. Er zijn geen woorden voor wat toen volgde. Maar creatief schrijver als ik ben, zal ik toch mijn poging wagen. Ik had mint-chocolate chip, vanille, en appel. De mint-chocolate chip was echt een zeer vreemde sensatie. Ik had die smaak nog nooit gegeten, dus wist ik niet of het aan de smaak of het ijs lag. In elk geval was het de friste bol ijs die ik al ooit had gegeten. Mijn brein werd gelucht, en niet eens door een brainfreeze. De chocolade moet Vlaams geweest zijn (ik vermijd het woord Belgisch tegenwoordig, tenzij het echt niet anders kan, of als het gaat om beschrijvingen van gebeurtenissen van voor de grote crisis, zoals hierboven), want elke molecule was van een orgastische kwaliteit.
Toen kwam de appel, opnieuw een sensatie die ik nog nooit had gevoeld. Toen wist ik zeker dat het aan het ijs lag. Elke hap leek op een engel die appelsap op mijn tong piste. Elke hap was perfecter dan de vorige. Zo zoet dat mijn slagroom bitter leek, maar toch niet te zoet, zachter dan satijn maar toch niet flets, gewoon perfect. Maar oh, wat was ik dom! Ik dacht dat ik het gehad had, wat kon immers dat nog overtreffen? Natuurlijk, de vanille! Dé roomijssmaak bij uitstek, simpel, ongewaagd, saai. Althans bij een normale crèmerie. Opnieuw waande ik me in Eden, hoe kon ik nog bij leven zo'n culinair orgasme ondergaan? Mijn smaakpapillen maakten een vreugdedansje waar Sterren op de Dansvloer nog iets van konden leren, mijn keel was nooit beter gesmeerd. De rekening, £8, zo'n €12, betaalde ik met plezier. Een goeie escort, ongetwijfeld bron van minder genot, kost immers met gemak rond de €100.
En ik zat echt vol, echt voldaan. Maar ik ben zeker dat als ik er nog van had willen eten, dat mogelijk was geweest. Ik vermoed dat het ijs zich aanpast aan de intentie van de eter, en precies zo hard vult als de ijseter dat wenst. Ik wou naar huis toen het ijs op was, niets dat we nog gingen doen kon dat immers overtreffen. En Joost was het met me eens, de rest van ons bezoek aan Harrod's heeft die immers met mij met plezier aan het mijmeren geweest over die fantastische ijssensatie. Na een tijd werd dat moeilijk, en werd het nog een uitdaging om precies te kunnen bevatten hoe geweldig het ijs nu weer geweest was. Onze mijmeringen waren zo aanstekelijk dat Lies ook maar besloten heeft er eentje te eten. De steenezel onder het gezelschap, Sofie, bleef echter doen alsof het haar niets kon schelen. Ik weet zeker dat ze nu elke nacht in haar dromen achtervolgd wordt door de gemiste kans op de grootste culinaire decadente sensatie die ze ooit zou kunnen beleven. Maar ach, ze heeft me door haar krankzinnige communautaire standpunten bij het ontbijt meermaals van mijn eetlust beroofd, dus kan ik er moeilijk medelijden mee hebben. Broehahahaha!
Zo, nu zijn de reisverslagen eindelijk achter de rug, en kunnen jullie binnenkort weer mijn eigen arrogante zelve verwachten. Opluchting!

I Blog. You Blog. bBlog.
The Superior Blog. Since 2007.

PS: Sofie, ik vind u een toffe zelle.

Verderdere Verkenning der Nieuwe Wereld

Genoeg! De spanning is voorbij! Het vervolg is hier! Althans, op zijn minst een deel. Of dit nu het volledige vervolg is, daaromtrent laat ik u nog in spanning tot het einde van deze post. Hihi. Gniffelgniffel.
Maar eerst: de prequel op dit vervolg. Dus eigenlijk een beetje wat de vorige post was, maar daar een klein appendixje aan. Ik was namelijk het tofste aan die dag in Balboa Park nog vergeten. In dat Science Center zagen we plots een dame naar iemand van de security komen, gans in paniek. 'Hi, I'm sorry, but there is a guy over there who has the F-word on his shirt, like... THIS big!' Ben ik blij dat ik in een land woon waar ik ongecensureerd f*ck kan zeggen!
Goed, ondertussen zijn we dus aangekomen bij zondag. Een totaal eventloze dag eigenlijk. Gevuld met San Diego Zoo (waar we een mama-bonobo met een kindje-bonobo hebben zien spelen, wat wel tof was, maar waar voor de rest niet veel te doen was), gevolgd door rust en ontspanning aan het zwembad. Zo, daar hebt u nu zo lang op gewacht. Suckers.
Nee, nee! Klik niet weg! De volgende dagen zijn cooler! Maandag zijn we namelijk aan het hoogtepunt van de reis gekomen, de crème de la crème van Californisch toerisme, ik heb het natuurlijk over... inderdaad... °o°... Disneyland! En Disney's California Adventure! Na een rit van twee uur (normaal is het minder, edoch, we hadden fileleed), erg vroeg in de ochtend (opgestaan om 5AM), kwamen we aan in het prachtige Disneyland Resort. De rit was echter niet zonder zorgen, toen we die ochtend aan het ontbijtrestaurant nabij het hotel aankwamen merkte ik dat er een lichtje brandde. Na opzoeken bleek het het 'Check-engine-light' te zijn. Wij dus terug naar het hotel gereden, om opnieuw (ter herinnering: zaterdag ook al loos alarm geslagen voor airco-condenswater-lek) naar Hertz te bellen. Bleek dat te zijn omdat de benzinetank niet helemaal correct was afgesloten (wat ik ondertussen al had verholpen), en zou dat pas terug uitgaan bij de volgende tankbeurt. Maar goed, aangekomen in Disneyland dus.
De tickets waren ook hier op voorhand gekocht, dus wij als ware VIPs meteen door naar de ticket-check, en meteen het park in. Onze eerste indruk was... 'ik voel mij in Parijs.' Maar niets was minder waar, hoe verder we gingen in het park hoe duidelijker de verschillen werden. Basisregel: attracties in Disneyland zijn cooler, park in Disneyland Paris is mooier aangelegd. En iedereen die mij een beetje kent (wat iedereen van u zou moeten zijn!) weet dat ik een gigantische fan ben van de Space Mountain in DLP (Disneyland Paris). En als je die gewoon bent, was deze Space Mountain... quel est le mot juste... kak. Amper special effects (een hoop flikkerlichtjes die sterren moeten voorstellen), lelijk gebouw, slechte soundtrack (oke, tegenwoordig in Parijs ook), en totaal geen leuke achtbaan op zich. Maar voor de rest wint DLA (Disneyland Anaheim) toch wel qua attracties.
Nog iets dat ik daar zeer kon appreciëren is hun behandeling van rokers. In Californië mag je nog amper ergens roken. Hier in San Diego is dat in geen enkel park/strand, in El Cajon ietjes verderop is het verboden in auto's en wordt er gepraat over een totaal rookverbod. In Disneyland is roken enkel toegestaan in speciaal daarvoor voorziene rookzones, een drietal per park. Uiteraard de favoriete attractie van de bMoeder. Een prachtig systeem zeg ik u, met één nadeel. Een nadeel waar ik natuurlijk weer onder viel. De catch is namelijk dat elke sigaret die wordt gerookt zo'n vijf minuten tijd kost. Vijf minuten tijdens dewelke je niets anders kan doen, omdat je tijd zit te verdoen in die rookzone. Voor rokers is dat geen probleem, voor de niet-rokers die worden meegetroond naar die desolate uithoeken van de parken des te meer. Maar ach, als dat de prijs is die ik moet betalen om mijn idealen verwezenlijkt te zien, heb ik dat er wel voor over.
Nu heb ik nog steeds niets gezegd over Disney's California Adventure. Dat heeft een reden. Dat is namelijk het Disneypark dat (op de Walt Disney Studios Paris na) de slechtste reputatie heeft. Om The Simpsons te quoten nadat Homer vervloekt was door een zigeunerin op een kermis: “This is our worst outing ever! - Still beats Disney's California Adventure! - Yeah!” Ik kan nu, als Senior Disneyologist, PhD, die reputatie formeel ontkrachten. Prachtpark! Leuke waterattractie, het filmdeel is zeer aangenaam, ze hebben er een winkel die Ben's Hair heet (oké, gewoon een facade van een winkel, maar goed), en ze hebben er onze Tower of Terror. Onze Tower of Terror zeg ik, omdat die eerst voor de Walt Disney Studios Paris gepland was, maar wegens geldproblemen eerst in Disney's CA gebouwd is. Ondertussen staat het gebouw ook in Parijs, en zal de attractie daar opengaan in januari. Maar ik ben er dus al op geweest, en ik verzeker u (als Senior Disneyologist, PhD): ze rulet! Tenminste de eerste keer dat ik er op ging. De tweede keer was verpest door een hoop puberende – hoe kan het anders – meisjes naaste me die me de trommelvliezen uit de oren gilden op momenten dat er niets gaande was (buiten het uitstekende verhaal dat werd verteld), en die verstijfden van schrik op het moment dat er gegild mag worden.
Hetzelfde gebeurde trouwens met California Screamin', de enige Disney achtbaan in California die overkop gaat, opnieuw een fantastische eerste rit, gevolgd door een tweede rit 's avonds verpest door Screamers. Ander fenomeen waar we voor die tweede rit last van hadden: religieuze fundamentalisten. Er stond een kerkgroepje in de queue (ik geloof allemaal zwarte meisjes), die plots in een hymne uitbarstten. De wachttijd was op dat moment zo'n 45 minuten. Joy, oh Lord. Ik kan mij (amper, maar toch) nog inbeelden dat mensen in een onzichtbaar wezen dat hun leven controleert geloven, maar dat is geen reden om mij te irriteren met luide, gekke liedjes. De enige reden om dat te doen is Eddy Wally heten, of in SeaWorld werken.
Hét hoogtepunt van het bezoek aan Disney was echter de Disney's Electrical Parade 's avonds in DCA. Dat zal de meesten onder u niets zeggen, maar vroeger, lang lang geleden, was er des zomers in Disneyland Paris de Main Street Electrical Parade, een fantastisch spektakel vol kleurrijke lichtjes, en een keicoole soundtrack. Na tien jaar is die parade op pensioen gegaan, en werd ze vervangen door een nieuwe lichtshow met een veel minder coole soundtrack, en veel flashier voertuigen. De meesten vinden dat een vooruitgang (zoals de meesten de nieuwe soundtrack van de Paris Space Mountain een vooruitgang vinden, vervloekte idioten van de hedendaagse popcultuur!), ik mis de oude 80s style synthesizerklanken. Maar de DEP in DCA was dus... de antieke Main Street Electrical Parade die ooit door Disneyland Anaheim moet gereden hebben, gerestaureerd in alle glorie. De tranen sprongen in mijn ogen, maar ik heb ze maar bedwongen (water is gevaarlijk in electrical parades). Inclusief één voertuig dat nooit in de Parijsversie is geraakt: een saluut aan de VS, een gigantische vlag van zo'n 20 meter lang, met op het einde een adelaar, met een aantal cheerleaders ernaast die hun benen hoger konden zwieren dan tot dan toe medisch mogelijk geacht. Uiteraard heb ik die wagen gesalueerd.
Daarna moesten we ons haasten om terug naar het andere park te hollen, zodat we daar het prachtig vuurwerk nog konden zien. Wij ons dus meteen gaan nestelen in Main Street, U.S.A, vlak voor het minikasteeltje (opnieuw belachelijk in vergelijking met Parijs, het leek wel Duplo, Playmobil, of op z'n best Barbies Dreamhouse... ik had medelijden met het kasteel, het moet gepest worden door al zijn andere kasteelvriendjes... Oké, size doesn't matter, it's what you do with it, maar er werd niets mee gedaan... Twee kleine winkeltjes, that's it. Niet eens de doornroosje tour die je in DLP hebt...) zodat we het vuurwerk goed zouden zien (en om onze benen, op dat moment pijnlijker dan Fabiola aanschouwen in een string, te laten uitrusten). Pas genesteld kwam er een Disney Cast Member melden dat het vuurwerk afgelast was. Wij dus maar besloten om nog enkele coole attracties opnieuw te doen. Ware het niet dat euh... de massa die tot dan in twee parken verspreid zat op dat moment geconcentreerd zat rond alle coole attracties die wij opnieuw wilden doen. Rekening houdend met die benen dan maar besloten te gaan winkelen en naar huis te gaan.
Het winkelen was totaal oninteressant (buiten dat ik een Disney Dollar gekocht heb, waar ik kon kiezen tussen Pirates of the Caribbean en Princesses... toch maar voor de piraten gegaan), maar de terugreis des te meer. Toen we aankwamen bij de auto klikte ik namelijk op dat ding aan mijn sleutels dat de deuren op afstand opent. Edoch, dat reageerde niet. Nog eens geklikt, nog niks. Ik natuurlijk in paniek, ongerust dat dat te maken had met autoprobleem #2 van hierboven. Dan toch maar eens gaan kijken aan de auto, stak er een papier onder de ruitenwissers 'Disney crew has noticed the lights of your vehicle were left on. If you have problem starting, please contact ...' Zucht. Gelukkig kwam er net een securityman voorbij, waar we hulp konden aan vragen. Die belde meteen een mechanieker, die ons meteen op weg hielp. Toen we daar vertrokken kon die trut in mijn gps echter geen satellieten vinden, wat ons opnieuw paniek veroorzaakte. Na handmatig te moeten navigeren, vond ze uiteindelijk dan toch genoeg satellieten om ons op weg te helpen. En zo zijn we dan thuisgeraakt, na autoprobleem #3 en #4.
En zo zijn we dan bij dinsdag, een dag waarover niets te zeggen valt, gezien dat onze rustdag was nadat de bMoeder volledig uitgeput was na die Disneylanddag. Ik geef ze geen ongelijk, het was zwaar, ik heb het zelf amper gehaald achter dat stuur.
En dan zijn we gisteren. Een moment waarop ik u weer verlaat, om u in spanning te laten tot de volgende update ;) Het is nu tenminste niet zò veel meer dat ik moet inhalen. En morgen heb ik veel vlieguren te gaan, en u weet hoe lang die post vorige keer was toen ik op het vliegtuig geschreven heb... Tijd nu om eens San Diego te gaan verkennen (jaja, een heuse preview ;)) Volgende keer zal u dus eindelijk weten welk liedje mij geïrriteerd heeft in SeaWorld!

Gegroet, Lobsterboy (ik ben gisteren fameus verbrand, meer daarover... in de volgende post :P)

Redefing Supe... Aaaaargh! It Burns! It Burns!
Since 1986.
Be The B.

Verdere verkenning der Nieuwe Wereld

Er is weer heel wat gebeurd sinds mijn laatste post. Mijn leven is nog nooit zo action-packed geweest. Bruce Willis heeft al gesmeekt om mij te mogen spelen in de film over deze weken, maar ik heb geweigerd (Bruce kreeg het accent niet juist, dat hoef ik niet).
We gaan terug naar het eindpunt van de laatste post: de nakende aankomst van Moe Mobiel, en mijn auto-avontuur. Die avond reed ik met de auto naar de luchthaven van San Diego (de auto heeft een gps, moest ik dat nog niet verteld hebben, ik kan namelijk ongeveer zo goed navigeren als een blinde veldmuis met een kapot kompas), en dat is - wonderwel - gelukt. Twee uur later kwam de bMoeder van haar vertraagde vlucht in mijn armen gevallen. Waarna we op de bagage gingen wachten. En wachten. En iedereen met hun bagage zien weglopen, terwijl wij wachtten. Tot er niets meer kwam. Dus wij - in paniek, een van de valiezen bevatte medicatie - naar de bagagebalie van US Airways, waar men zei dat het heel stom was medicatie daarin te steken, en dat ze gingen proberen de bagage de volgende dag uit Philadelphia terug te halen. Resultaat: volgende dag terug naar de luchthaven, om dan inderdaad de twee items van de band te kunnen halen. Totaal van de US Airways problemen: anderhalve dag verloren. Inderdaad, er zijn al vetes van de week voor minder uitgevaardigd. Als iemand aandelen heeft van US Airways raad ik u aan die nu te verkopen, binnen twee weken zijn ze nog de helft waard.
Ondertussen zaten we met een ander, nog gruwelijker probleem. Toen we op de parking van de luchthaven parkeerden, lekte de auto. En niet een klein beetje, stromen. Ik dus, terwijl de bMamums stond te panikeren aan de bagageband, panikerend naar de Hertz autodienst gebeld. Daar wisten ze mij te zeggen, in een moeilijk verstaanbaar Zuiders accent (verergerd door luchthavenlawaai), dat ik mij geen zorgen moest maken, dat dat condens was van de airco.
Goed, alle problemen dus van de baan (haha, alweer een bWoordspeling™), wij eindelijk op weg naar onze eerste toeristische attractie van deze reis: Balboa Park. Een prachtig gigantisch park vol musea, en vooral: de San Diego Zoo, die de volgende dag op ons programma stond. Ahja, for the record, ondertussen zitten we in dit relaas aan zaterdag. Goed, naar Balboa Park dus. Daar geparkeerd (na veeeeeeeeel gezoek, elke parking leek vol te staan, tot we wat 80000 mijlen verder leek toch een plaatsje vonden), en op weg naar Balboa Park, een cool museum uitzoeken. Enkel... geen idee waar we zaten. Gigantisch park, we moesten ergens een ingang kunnen vinden waar we onze voorbetaalde tickets konden inwisselen voor effectieve tickets. Dus na lang rondwaren op onbekend terrein in de Nieuwe Wereld kwamen we aan een stop voor de tourbus van het park. Wij dus die tourbus op, en heel het park eens rondgereden, zien waar alles lag, en dan naar het San Diego Museum of Art. Daar wezen ze ons eindelijk waar we die tickets moesten gaan inwisselen, wat we - natuurlijk - deden, en dan naar binnen. Kakmuseum. Oké, een deftige collectie Columbiaanse kunst, maar iedereen weet dat die inferieur is aan de Europese school... Buiten enkele Monets, en een Rubens (mooi werk trouwens, maarjah, de Vlaamse school is nu eenmaal geweldig...) absoluut niets aan. Enigszins teleurgesteld dus naar het volgende museum, The Reuben H. Fleet Science Center (het enige waar we nog tijd voor gingen hebben, door die stomme vertraging door US Airways).
Iemand al in Technopolis geweest? Zoja, dat is interessanter dan dat. Het RFSC is nog veel harder op jonge kinderen gericht, én de motion simulator was stuk. Enige punt van interesse was dus nog de gratis IMAX film die we bij een bezoek kregen. Dat was... tof, doch niet zooo speciaal. IMAX is een gigantisch scherm, waardoor je de indruk krijgt in de actie te zitten. We hadden voor de dinofilm gekozen, want dinos zijn cool. En als je coole vechtende dino's verwacht, en je ziet archeologen in actie, valt het toch wel effe tegen...
Maarbon, dan een queeste later om de auto terug te vinden terug naar het hotel. Nu zou ik eigenlijk nog het relaas van nog twee en een halve dag moeten doen, maar ik heb geen zin. Oké, dat is een van de redenen, de andere reden is dat ik u in spanning wil laten, zodat het hoogtepunt van het verhaal (Maandag) des te spannender overkomt. Misschien begin ik over een half uur terug te schrijven, misschien over een jaar (dat laatste is zeer onwaarschijnlijk, ik wil reacties). Moraal van het verhaal: check hier regelmatig terug.

Live - Dare - Explore
Be The B

This is, like, another update dude!

Maak u geen zorgen, ik ben ongedeerd. Ik heb het overleefd. Oh sorry, u weet niet waar ik het over heb? Neenee, er is geen vliegtuig neergestort op mijn hotel. Nee, geen carbombing door de Italiaanse mafia. Nee, geen aanslag in San Diego. Nee, de apocalyps is nog niet aan de gang (ik zit in California, niet in Utah). Nee, ik heb het over mijn ervaring van zonet. Ik ben de huurauto gaan afhalen. En dat was een avontuur op zich.
Iedereen die een rijbewijs heeft weet dat je nogal vaak de versnellingspedaal indrukt, vooral tijdens het remmen om niet stil te vallen. Voor degenen die geen rijbewijs hebben: voila, een gratis tip, ik heb u zonet €50 aan rijlessen bespaard. Ik denk dat een tractatie volgende keer als u mij ziet op zijn plaats is. Maar bon, terug dus naar mijn huurauto. Dat is namelijk een automaat. En die heeft dus geen versnellingspedaal. Ik dus eerst braafjes gevraagd hoe dat allemaal werkt, om dan te vertrekken. Alleen... dat versnellingspedaalautomatisme zit er erg hard in, en ik ging dus automatisch constant op die non-existente pedaal staan. Edoch, niet alleen is die pedaal er niet, op de plek waar die staat komt gewoon... de superbrede rempedaal. Resultaat: de eerste vier keer aan een kruispunt bijna door de voorruit gevlogen.
Daarenboven was de Hertz-dame ook nog eens haar tankkaart kwijt zodat ze mij moest wegsturen met een lege tank. Als compensatie mogen we de auto ook leeg terugbrengen, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet moest gaan tanken. En ik kan tanken. Euh... aan Europese tankstations. De stappen zijn simpel. 1. Ga naar de betaalautomaat en steek bankkaart in. 2. Open de benzinetank. 3. Tank. 4. Rijd vlug, vlot en blij terug door. Probleem 1: geen bankkaart. Gelukkig kun je ook biljetten in die automaten proppen hier. Je. Niet ik. Ik dus naar het service station, om te vragen of die dames me konden helpen. Het antwoord was gelukkig ja. Dus ik daar betaald. Oke, probleem 2: hoe open ik in godsnaam die benzinetank? In Europese auto's staat dat netjes rechts van u, bij al de rest van het dashboard. Hier... onder uw linkervoet. Goed, probleem 3: benzine kiezen en tanken. Ik ben Diesel gewend, dus geen idee welke benzine ik zou kiezen. Gelukkig snelde de dame me weer ter hulp: 'this is cheap one'. Ze duwde me zelfs tevoren de slang in mijn handen, en begon zelf te pompen. Mooi zo, moest ik enkel nog de slang in de tank houden. Helaas, de slangen zijn hier met een veersysteem, wat ik niet had ingecalculeerd, zodat ik na $8 plots stopte met tanken. Ik dacht 'oké, die tank kan nooit zo klein zijn', en na wat gefumble met de slang, werkte het allemaal terug. Oké, ik dus terug naar het cabinetje om mijn wisselgeld te krijgen, klaar om terug te vertrekken. Probleem 4: uitzoeken hoe die gps werkt. We hebben namelijk gps besteld in die huurauto, en dat ding moest ingesteld worden op het adres van mijn hotel, want die route ken ik natuurlijk niet van buiten. Gelukkig ging dat vrij snel, en was ik snel terug klaar om te vertrekken.
Normaal was de eer van dat alles voor Moe Mobiel geweest. De eer en de stress. Maar helaas, haar vlucht gisteren werd afgelast, waardoor ze meer dan een dag vertraging heeft opgelopen en op dit eigenste moment nog in de lucht hangt. Het positieve nieuws daaraan is dat ik ze nu zelf kan afhalen, en we dus geen taxi moeten betalen. Het negatieve nieuws is dat ik moet gaan parkeren aan de luchthaven, wat me opnieuw meer stress gaat opleveren. Maar daarna heb ik tenminste een copiloot om de stress mee te delen.
Gek, ik had het gevoel dat ik meer te schrijven had. Toch niet, althans op dit eigenste moment niet. Ik hoop dat ik niet opnieuw mensen tegen de borst heb gestoten omdat deze post te kort is (het is u vergeven hoor, ik heb u verwend de laatste tijd, het is allemaal mijn fout). Deze keer kan ik met vrij grote zekerheid zeggen dat bij de volgende post de bMoeder hier zal zijn. Zie u!

Redefining awesomeness. Since 1986.
Be The B

bTje in Amerika

Bon, ik ben hier nu toch al zo'n vier dagen, ik vond het stilaan nog eens tijd worden voor een nieuwe post.
U kent het ondertussen allemaal, u houdt ervan, u zou niet meer weten wie ik was zonder. Inderdaad, de 'superiority act'. Maar vergeet dat voor even, gewoon voor deze ene post. Want ik voel me klein op dit moment. Klein en nederig, omwille van wat hier allemaal rondloopt. Ik loop hier tussen de groten der aarde. Ik heb gepraat met de mensen van pixar. Een oscarwinnaar (Visual Effects voor Pirates of the Carribean: Dead Man's Chest) een videospel zien spelen. Een pixar-kortfilm gezien met een van de makers ervan in de zetel voor mij. Op een receptie rondgelopen waar iedereen die iets is in de graphics wereld zich aan het bezatten was. En morgen ga ik lunchen met de Disney-mensen.
Dinsdag was er hier een special event met een aantal mensen van pixar, die echt doelgerichte tips gaven om bij hen binnen te geraken. Tips die ik hier natuurlijk niet ga herhalen, concurrentie hoef ik niet. Laat ons gewoon stellen dat het echt uitstekende tips waren. Maar natuurlijk mag je niet alle pijlen op één euh... eekhoorn richten. Dus heb ik wat rondgehoord bij een aantal andere fijne, kleinere bedrijfjes: Walt Disney Animation, Lucasfilm, Blue Sky (de makers van Ice Age), etc.
Meh, ik kan hier niks meer schrijven, ik ben gewoon onder de indruk... De volgende keer dat ik schrijf gaat de bMoeder hier al zijn (die vertrekt binnen 40 minuten thuis).

See ya man! (Dat ben ik hier al een hele week aan het zeggen tegen iedereen...)

Redefining humility. Since 1986.
Be The B

bOdyssee

Ik ging dit eigenlijk acht uur geleden posten, maar er was ondanks de belofte geen WiFi op mijn hotelkamer... Ondertussen ben ik al in het San Diego Convention Center, waarover wss straks meer.
Enjoy!

Herinnert u zich mijn eerste post op dit nieuwe blog nog? Ongetwijfeld wel (en zelfs als dat niet het geval was zou u toch niet anders durven antwoorden, uit schrik over te komen als minder dan een hardcore fan, een status die nauwelijks benijdenswaardig te noemen is. Wel, als u in die positie verkeert, zal ik u meteen de moeite besparen terug te moeten scrollen en die eerste blog-entry op te zoeken.
Ik had het over mijn ideologische zoektocht, het pad naar mijn doel, higher purpose in dit leven (of gewoon iets tof, like, whatever). Ik zei hoe ik ging berichten over die zoektocht, de mijlpalen in mijn pad ging vermelden, en hoe ik jullie ging meenemen op die reis, hoe jullie, mijn teerbeminde lezers, mijn reisgenoten (The Fellowship of the B, zo u wil) gingen zijn. Sindsdien dachten jullie natuurlijk allemaal dat ik dit tussen de Fabiola-comagrappen door vergeten was, maar niets is minder waar. Mijn zoektocht lag gewoon stil.
Maar vandaag, in niets minder dan de enige echte twintigste post deze keer, neem ik u opnieuw bij de hand, reist u (letterlijk) mee nieuwe horizonten tegemoet. Op dit moment zit ik namelijk meer dan ooit bijeengeplooid te schrijven, Willy zachtjes kreunend op mijn schoot, op het vliegtuig naar een bestemming die me meer dan ooit te voren antwoorden moet geven. Philadelphia, the city of brotherly love. Maar dat is natuurlijk niet de eindbestemming, die is zoals u weet San Diego. Maar dit is een heel erg mooie plek om mijn verslag te beginnen schrijven, ik zit hier letterlijk tussen twee mogelijke paden in mijn leven. Edoch, laten we beginnen bij het begin, ik ben Quentin Tarantino niet.

De rit naar Brussel
Vanmorgen stond ik op. Dat doe ik elke dag, als ik niet opsta heb ik namelijk geen dag. Maar vanmorgen was het na bijzonder weinig slaap. En dat is altijd een beetje storend, maar uiteraard geldt de regel: hoe mooier het vooruitzicht, hoe minder erg het vroeg opstaan. Dus sleurde ik mezelf gedwee uit bed, naar de keuken. Naargelang het niveau van detail dat u wil in dit verslag: daar smeerde ik mezelf twee bokes, eentje met prepare, en eentje met vleessla. Toen zette ik de tv op, alwaar Sigrid hevig aan het berichten was over kunst die terug naar Italië kwam, gevolgd door Frank die mij irrelevant weer voorspelde. Het boeide me niet, zodus, nadat ik mijn boterhammetjes (in de volgorde waarin ik ze gesmeerd had) opgegeten had, ben ik me gaan wassen. Naargelang het niveau van detail u wil, bent u hier ziek als u meer detail wil (ik voel me echter wel gecharmeerd.)
Het luchthaventransport arriveerde enkele minuten te vroeg, dat kan ik doorgaans wel appreciëren. Het vertrek ging uiteraard gepaard met het traditionele afscheid van de ouders, een tweetal minuten onafgebroken geknuffel gevolgd door opnieuw een tweetal minuten gewuif in verscheidene richtingen (de chauffeur moest draaien in de straat), gevolgd door een hele uitleg van de chauffeur over hoe mooi de VS wel niet zijn, en hoe hij, een gezellige nogal goed in zijn vel zittende man, daar bij de magersten is. De babbel kon me best bekoren, en ik vond het dan ook jammer dat hij eindigde toen een tweede koppel, dat de chauffeur duidelijk minder goed kende, opgepikt werd. Achja, tijd om in gedachten te verzinken. Over hoe ik deze blog-entry ging aanpakken, over de laatste keer dat ik in die luchthaven was, over hoe leuk mijn komende twee weken wel zouden zijn. Ik amuseerde me wel, zo alleen met mijn verstand.

Zaventem, of hoe de tegenslagen begonnen voor het vertrek
Zoals de titel van dit stuk doet vermoeden, en u vermoedt correct, kwamen we vervolgens aan in Zaventem. Ik hou wel van luchthavens, die geven me altijd het gevoel op reis te gaan. Meestal is dat dan ook zo. Zoals in dit geval. Het enige wat ik nog nooit zelf had moeten doen echter, was zelf inchecken en voor mijn eigen documenten zorgen. Gelukkig was er de chauffeur om mij netjes te gidsen naar waar ik moest zijn.
En waar ik moest zijn, dat was een lange, nee een enorme rij. Een enorme, dubbele rij. Vooraleer te mogen inchecken, moest je nog eerst een kruisverhoor doorstaan over je bagage. 'Van wie is die bagage?' (Van mij.) 'Wie heeft die ingepakt? (Mijn moeder.) 'Heeft u electronica?' (Ja, .) 'Zijn die allemaal van u?' (Ja.) 'Heeft u dingen mee die geleend zijn?' (Neen.) Enzoverder. Ik ben goedgekeurd, maar dat wist u al, gezien ik op het vliegtuig zit. Toen begon de horror pas echt, het inchecken zelf. Enorm vriendelijke dame, dat was tof. Helaas moest ze me vertellen dat mijn bagage vijf kilo te zwaar was. Vervloekt, 'persoon die mijn bagage inpakt'! Ze meldde me dus dat ik $50 moest bij betalen, maar adviseerde me om op de luchthaven een goedkope zak te gaan kopen (van minder dan $50 uiteraard), en wat van mijn spullen daarin over te laden. Ik mag namelijk twee stuks bagage van 50 pond (23 kilo) meenemen, maar dus niet een stuk van 28 (<46) kilo. Ik dus naar de zakkenwinkel (Speciale aanbieding, Melchior Wathelet voor slechts €26, mét beschermhoes (oké flauw, I know, maar dat was al effe geleden), alwaar alle zakken die ik vond boven de €100 zaten. Ik dus 'damn, ik betaal die $50 wel!' Ik dus terug naar de dame, die mijn bagage incheckte, mijn ondertussen verworven boarding pass invalideerde, en mij naar de sales-balie van U.S. Airways dirigeerde. Ik daarheen, kwam de lieve dame achterna gehold met mijn paspoort, dat ze mij ij zo na vergeten terug te geven was. Another disaster avoided by... Check-ingirl!
Bon, ik dan maar twee kranten gaan kopen, De Standaard en de USA Today (integreren voor ik er ben, altijd een goeie strategie). De USA Today is een vod waarvoor ik duidelijk twee euro teveel heb betaald, waarschijnlijk een bode voor wat me te wachten staat als ik ooit per ongeluk Fox News opzet tijdens mijn verblijf... Maar goed, de aankopen gedaan, tijd dan om een stuk taart te gaan eten, en te wachten. En te wachten. Tot het bijna tijd was om mijn twintig minuten vertraagde vlucht te boarden. Ik dus naar de correcte gate (ondertussen meer vragen over de inhoud van mijn handbagage), om te wachten. En te wachten. Terwijl de gezinnen met kleine kindjes aan boord waren. Tot de eerste klassers aan boord waren. Tot de Envoy klassers (ik weet zelfs niet wat dat is) en de Premium Members aan boord waren. En toen mocht ik...

Vliegtuig #1 op
Standaard vliegtuig, niet zo standaard stewardess leek het me. De dame die me naar mijn zetel wees (die ik al uren gezien had voor ze hem mij wees, ik zit op de tweede rij) leek namelijk verdacht veel op Helen Mirren. U weet wel, de oscarwinnares voor Beste Actrice dit jaar. Degene waar alle oscargenomineerden over zeiden dat ze So Hot was die avond, hoewel ze toch al wel op gevorderde leeftijd is. Helaas, de stewardess bleek niet Helen Mirren.
Ik dus maar – teleurgesteld, ik geef het toe – gaan zitten, naast een soort van academicus blijkbaar die al een hele vlucht teksten aan het verwerken is. Constant aan het markeren, als een zwarte Marie-Rose Morel, maar dan zonder de woedeuitbarstingen. Tot hier toe. Het heeft zijn charmes. Maar aan mijn linkerkant was nog een gapende lege plek. Als het zo zou blijven had ik lekker veel slaapplek, in het andere geval hoopte ik toch maar op een knappe jongeman. En toen zag ik in de rij van mensen die nog moesten instappen... een knappe jongeman. Toffe pet op, skater-outfitje, lange mooie haren, mooi gezicht, enfin, dé persoon om mee lid van de Mile High Club te worden. Het leek onmogelijk dat die naast mij ging komen zitten.
En toen wees hij naar de lege plek naast me. Ik veerde recht om hem door te laten, en toen hij zat begon hij direct te tekenen. Geen Salvador Dalí in wording misschien, maar niet slecht. En een Amerikaan, wat wil zeggen dat ik ongerust kan bloggen over hem met hem naast me zonder dat hij het weet. Althans dat hoop ik, hij is net terug wakker, hij heeft de halve vlucht al liggen slapen.
Dat bedoelde ik dus met letterlijk tussen twee mogelijke paden zitten. De academicus aan de ene kant, de knappe kunstenaar aan de andere. En het eeuwige dilemma welk van de twee te kiezen. Hopen dat ik daar een ideologisch antwoord op vind in de eindbestemming van dit deel van mijn ideologische zoektocht. In de Computer Graphics zijn er namelijk genoeg bedrijven die de twee combineren, de kunst en de engineering, denk maar aan Pixar. En wie weet zal ik op de beurs mijn roeping vinden in een van die combinatorische bedrijven.
Ondertussen zit die Mile High Club er niet meer in denk ik. Door al dat geslaap (ook van mijnentwegend) is de tijd voor fancy moves al lang voorbij. Hoewel, ik heb nog zo'n drie uur voor ik land (drie uur die ik trouwens niet al schrijvend ga doorbrengen!)

Zo'n zeven uur later

Ik heb woord gehouden, ik heb niet meer geschreven op die vlucht. Ondertussen zit ik op mijn finale vlucht van Philadelphia naar San Diego. Net toen ik die laatste regel getypt had stond de academicus naast mij (die trouwens een klimatoloog bleek te zijn, daar gaat mijn Marie-Rose Morel analogie) recht, zodat ik naar het toilet kon. Afhankelijk van het niveau van detail u wil, is het hier het moment voor mij om de CIA op de hoogte te brengen van een stalker. Wat u natuurlijk wel wil weten: ik ben nog steeds geen lid van de Mile High Club.
Verder is er op die vlucht trouwens niet zo veel meer gebeurd. De knapperd heeft zijn tekening afgemaakt, de klimatoloog heeft verder gemarkeerd. Ik hoor hier net dat de in-flight movie op deze vlucht – dus niet die naar Philadelphia, degene waar ik nu op zit van Philly naar San Diego – Spiderman 3 zal zijn, dus ga ik eventjes mijn oortjes insteken, en proberen te multitasken. Secondje aub. Zo. Ik vergeet altijd dat mijn tijd en uw tijd niet analoog lopen, mijn excuses daarvoor, maar helaas, het is gebeurd. Het is niet alsof ik hier de mogelijkheid heb om getypte tekst te corrigeren...
Terug naar de vorige vlucht dus, die bijna afgelopen is. We landden in Philadelphia. Voor die landing werden nog de nodige documenten uitgedeeld, waar ik twee keer een fout document kreeg. Zo, nu is ze afgelopen, wat ons brengt in...

Philadelphia, the City of Brotherly Persecution and Delays
Voor wie ooit The Pianist of Schindler's List gezien heeft, staan de beelden van de Joden die de concentratiekampen worden binnengeleid in het netvlies gebrand. Rijen om het kaf van het koren te scheiden, de werkkrachten van de zieken die maar meteen vergast moeten worden. Die indruk geeft de luchthaven van Philadelphia. Bij het binnenkomen op de luchthaven is het eerste dat je ziet een affiche 'Keep Foot and Mouth Disease outside of America'. Kon ik meteen mijn handbagage opendoen om die met mond- en klauwzeer besmette geit uit mijn rugzak te halen. Maar dat is nog maar het begin.
Je wordt meteen naar een gigantische hal geleid met een dikke vijftig loketten, waar twee vrouwen constant staan te schreeuwen 'Non-citizens 48 to 56, US citizens 48 and down!' Dan word je eindelijk voor de correcte ambtenaar geleid, die bruut vraagt, alvorens mijn vingerafdrukken te scannen en mijn foto te nemen, 'What are you doing in the US?' Gelukkig heb ik natuurlijk iets beter te antwoorden dan 'Visiting Disneyland' (wat ik, toegegeven, ook wel ga doen). Ik dus 'Well kind sir, I am here on an ideological search to find myself, and my one true purpose in life. This search has led me through San Diego, where I will attend an event combining the two likely paths I might be taking in life.' Antwoord: 'You have been randomly selected for an aditional security check, please proceed to the room labeled “secondary inspection”, thank you.' Dus ik daarheen, waar ze mijn paspoort en visa-aanvragen meteen afnamen en mij instrueerden mijn bagage te gaan halen en terug te komen.
Bagage bleef lekker lang weg, gelukkig had ik genoeg tijd om die overstap te maken. Ondertussen Cutie mcDrawingBoy nog een laatste keer tegengekomen, die afscheid van me nam met een 'See you later!' *Smelt* Maar terug naar mijn filmklassiekers. De mensen die bovenstaande films gezien hebben, hebben echter nog meer onvergetelijke beelden op hun netvlies gebrand. Een rij joden staat op straat, zoals bevolen door de Nazi's, willekeurig uit de menigte geplukt. Ze zijn omringd door andere joden, die op het fenomeen moeten staan toekijken. Dan worden de slachtoffers een voor een zonder verpinken geëxecuteerd, de lijken blijven op straat liggen, het leven gaat door. Ik kom met mijn bagage terug aan in het Secondary Inspection Office, waar de kerel van dienst, na het uitkafferen en half vernederen van een Waal die geen Engels spreekt, tegen een aantal van ons zegt 'I need you to stand over there please.' Op een rijtje, tussen de andere gecontroleerden die de tweede inspectie niet moeten doormaken. En we blijven daar staan.
Uiteindelijk komt die kerel terug, en verwijst ons door naar alweer een nieuwe balie. Daar staan een aantal agenten: the good guy, the bad guy, the kinda okay guy who mocks you, enz. Ik had geluk, ik had the good guy. Paar vraagjes beantwoorden over mijn reden van bezoek, over Siggraph, en ik mocht vertrekken. Naar een plek waar ik mijn bagage opnieuw mocht afgeven (exercise in futility anyone?), en dan door naar de douanecontrole van de handbagage. Ook daar weer de schreeuwende dame 'Take off all footwear and jackets and place them in a bin of their own. Remove all computers and video cameras from the bags and put them in a bin of their own.' Gelukkig was dat het laatste. Vanaf dat moment (een uur nadat mijn vlucht was geland) was het dan eindelijk toegestaan voor mij om naar huis te bellen. Ik had nog twintig minuutjes over voor mijn vlucht opnieuw ging boarden, dus ik maar iets lekker Columbiaans gaan halen, een pretzel dog. Basically een worstenbroodje, maar met Cheese dip. Heel lekker, 50% van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid cholesterol.
Toen dat net op was begon de vlucht dan effectief te boarden, dus ik veer recht en zit als een van de eersten op het vliegtuig. Geen knappe kerel in zicht naast mij tegen de verwachte vertrektijd. Wel een escape hatch, wat wil zeggen dat ik de verantwoordelijkheid heb, om als dit ding straks crasht (tegen dat u dit leest weten we al met zekerheid of het gecrasht is of niet) de crew te helpen het vliegtuig te evacueren. Maar dat doet weinig terzake (tenzij het ding echt crasht, maar dan kom ik daar nog wel dieper op terug). Een tiental minuten na geschedulede vertrektijd meldt de piloot dat we een technisch probleem hebben, dat een van de computers niet reageert, en dat dat dus gefikst moet worden voor we kunnen vertrekken. Ondertussen komt er nog een dame binnen die van Zürich komt, wiens vlucht vertraging had, en die dacht dat de vertraging van deze vlucht geheel aan haar lag. Niet zo dus. Bon, na een half uur technisch probleem meldt de piloot dat het vliegtuig tijdelijk ontruimd zal worden, en dat we minstens twee en een half uur vertraging hebben. Wij dus van het vliegtuig, ik een pretzel gaan halen (op deze vlucht geen maaltijd). Terwijl ik die pretzel zat op te eten, zie ik de Zürichdame passeren, op weg naar een niet gedefinieerde bestemming. Als we eindelijk terug het vliegtuig opmogen, blijft de zetel naast mij leeg, op haar handbagage na. De flight crew ondervraagt mij en de andere passagiers na een half uur extra vertraging over haar huidige verblijfstoestand, waarop niemand het antwoord kent. Na een tijdje wordt besloten haar handbagage van boord te halen, en zonder haar te vertrekken. En zo zijn we waar ik nu ben, naar Spiderman 3 aan het kijken, opnieuw in het vooruitzicht van een nieuwe schrijfstop, met nog een viertal uur vliegen te gaan. U hoort meer eens ik op hotel ben. Over en uit.

Het einde van de reis
We zijn ondertussen nog een zestal uur later, en ik zit, uitgeput maar wel, op mijn hotelkamer. Mijn liefste Willy (voor degenen die zich al van hier boven afvragen wie dat is: mijn powerbook*) steekt in het stopcontact, en ik ga eindelijk kunnen rusten. Niet te lang, want ik heb binnen vijf en een half uur een wake-up call aangevraagd, vandaar dat dit stuk niet te lang zal worden. Daarenboven zit ik al ongeveer aan vier A4-tjes, dat vind ik nu lang genoeg.
De vlucht verliep vlekkeloos, niet gecrasht, wel weinig van Spiderman gezien daar ik op het vliegtuig toch ook nog maar wat geslapen heb. Op het vliegtuig kregen we trouwens ook nog eens mini... pretzels. Eigenlijk valt over de rest van de reis niet te veel meer te zeggen, enkel dat de taxi me toch tegenviel ($32,20 + tip (normaal is de regel 'double the tax', maar gezien daar geen tax bijstond heb ik maar uit het wilde weg vijf dollar gegeven, afijn opgeschreven want met visa betaald (gezien ik al $65 kwijt was voor ik hier goed en wel was)), en dat dit hotel toch redelijk ver van San Diego ligt. Hopelijk is het volgende hotel (betaald door Siggraph, waar ik morgen naartoe trek) beter gelegen.
Zo. Geen taaltip, geen mediawatching. Ik ben te moe om nog te schrijven, u bent te moe om nog te lezen. Probeer niet te veel te denken aan de gruwelijke filmbeelden die ik u net heb laten terugbeleven, integendeel: vier het feit dat dit de effectief twintigste blogpost was! Ik hou u op de hoogte van de rest van mijn verblijf hier.

This plane has no left Filangee!
Be The B

* De Apple Macintosh is genoemd naar een Schotse appelsoort, de McIntosh appel. Dus wou ik als naam voor mijn powerbook een goede Schotse naam. En welke bekende Schotten kent u zoal? Sean Connery? Nah, te ouwbollig voor mijn sekssymbool van een mac. William Wallace? Te bruut. Ik zocht iets modern, humoristisch doch stevig. En dan komen we inderdaad bij... Groundskeeper Willy.