Nijlpaarden

Kent u die mop al van die twee Japanse koeien? Wel, er staan twee Japanse koeien in een Japans weiland. Zegt die ene Japanse koe tegen die andere: 'Hi, koe!'

U ziet, die muze van mij is nog steeds vermist, en het begint stilaan een probleem te worden. Eerst krijg ik twee weken niets uit die pen van mij (die pen die bij deze metafoor is voor mijn toetsenbord), en als er dan wat uitkomt is het een ongelooflijk flauwe grap die waarschijnlijk niemand snapt. (For the record, je spreekt het 'haikoe' uit, dat is dan een haiku, u weet wel, zo'n Japans gedichtje. Ze is inderdaad slecht, ik veronderstel dat mijn punt gemaakt is.)
Maar ik kon natuurlijk niet bij de pakken blijven zitten. Niet alleen is niemand daarmee geholpen, ik vrees voor mijn leven als ik niets schrijf. De hoeveelheid klachten over het uitblijven van een nieuwe post is de laatste dagen de pan beginnen uitswingen. Doorgaans hou ik nog wel van swingen, maar de pan uit is er een beetje over. Om nog maar te zwijgen van de doodsbedreigingen. Niet dat die er echt geweest zijn, maar het staat cool om te zeggen dat je bedreigd wordt om artistieke redenen.
Dus schrijf ik nog maar eens wat. Waarover? Ik weet het niet. Laat ik er eens die lijst van vorige post bijsleuren. Euhm effe zien... ik zou iets moeten schrijven over superieure homoseksuele nijlpaarden die sinds 1986 fundamentele levensvragen op existentieel-filosofische wijze analytisch doch fijnzinnig aanpakken. Oké, can do.

Ik ben gisteren nog eens op café geweest. Dat gebeurt niet vaak, ik ben geen drinker. Toch geen doordrinker, hoewel ik nu een glas zou gebruiken. Misschien moet ik me zo zat drinken dat ik een muze hallucineer. Hoedanook, ik kan ook niet tegen de rook, vraag dat maar aan mijn ouders. Reden temeer om niet in een café te komen. Maar gisteren verjaarde een van mijn trouwe lezers. Ik dus maar een cadeau gekocht, gelukkig was ze daar blij mee, dat compenseerde tenminste het aanhoudende gedreun van de helft van het gezelschap over het uitblijven van een nieuwe post.
Dus richtte ik mij maar, om te ontsnappen aan die tirade van boze, over-demanding fans, op de andere hoek van het etablissement waar, tussen de menigte die naar de voetbal op teevee aan het kijken was, twee nijlpaarden zaten. Twee superieure, homoseksuele nijlpaarden die sinds 1986 fundamentele levensvragen op existentieel-filosofische wijze analytisch doch fijnzinnig aan het aanpakken waren. Onder die vragen: 'waar blijft die garçon?', 'waarom kent die kerel het verschil tussen cola en cola light niet?' en 'waarom lachen die twee broederlijk naast mekaar pissende kerels als ik het toilet binnenkom?'. Die laatste vraag kon ik gemakkelijk voor hen oplossen: al ooit een nijlpaard een herentoilet zien binnenkomen? Precies.
Nu moet het niet gemakkelijk zijn voor nijlpaarden in deze contreien. Het café was in Itegem (deelgemeente van Heist-op-den-Berg), en in Heist is het Vlaams Belang nog vrij groot. En die nijlpaarden hadden dan nog een hoofddoek op ook, dat is er nu natuurlijk een beetje om vragen. Gelukkig voor hen waren ze vloeiend in het Vlaams. Ik heb diverse keren 'Och zwijgt stil' en 'ochottekes ocheire' gehoord, over integratie gesproken. Maar we hadden het over hoe moeilijk het is voor een nijlpaard in deze contreien.
Alsof het nog niet moeilijk genoeg is hier gewoon al te vertoeven, moet je je eens voorstellen dat je een nijlpaard met een fundamenteel filosofische inslag bent, dat probeert haar fantastische filosofische ideeën te spuien op café. Een café waar kermismuziek troef is nota bene. En dan heb ik het over een playlist waar 'Heb je even voor mij' de culturele top uitmaakte, bij 'Geil moet ze zijn' heb ik het pand verlaten. Maar filosoferende nijlpaarden dus, met hoofddoeken in café's met uiterst marginale muziek.
Het verbaasde me hen te horen goochelen met termen als Wittgenstein, Freud, en Eddy Wally. Oké, dat laatste verbaasde me niet zo hard, gezien de sfeer in het café. Maar voor de rest leek het me een stel intellectuele nijlpaarden. Dat had ik nooit gedacht, toch niet voor nijlpaarden. En dat zeg ik nu niet om specisistisch te klinken, ik heb nog nooit een nijlpaard ontmoet dat Wittgenstein kende. Niet dat ik zo bekend ben met Wittgenstein, maar dat doet hier niet te zaken. Ik heb de Simpsons-aflevering gezien waarin Homer verklaart een discussie te hebben gehad over Wittgenstein, dat is voldoende. Ik zei dat ik nog nooit een nijlpaard ontmoet had dat zijn filosofen kende. En zeker geen met een hoofddoek. Niet dat dat er wat mee te maken heeft, maar het verhoogt de gravitas van mijn vroegere al specisistische uitspraken met een racistisch tintje, en u weet dat ik fan ben van controverse.
Nu ik erover nadenk, het hoefde me niet te verbazen dat die Nijlpaarden een hoofddoek droegen. Heel die Nijl is toch moslimgebied, dat ik daar niet eerder opkwam. En nu hoor ik u denken 'alweer een flauwe mop, ongelooflijk dat hij die hoofddoek in dat verhaal verzonnen heeft om die grap te kunnen maken'. Niets is echter minder waar, het was iets dat me echt pas nu opviel. Met soaps vraag ik me dat ook altijd af. Vanaf wanneer men aan dingen zit die men niet voorzien had op het moment dat de serie van start ging. Bij de doorsnee échte soap zou ik gokken op... donderdag van de eerste week. Bij andere series na een seizoen. Bij Emma... na drie minuten en twaalf seconden. Daar is het mis gegaan vanaf de pruik van Andrea. Ik weet het, het is al lang gedaan, maar het was zo'n dankbare bron van grapjes.
Een mens vraagt zich af of die nijlpaarden ooit naar Emma hebben gekeken. Of nijlpaarden überhaupt teevee kijken. Ik weet het niet. Vooral omdat in alle feuilletons die je ziet nijlpaarden grof ondervertegenwoordigd zijn. En als je er dan al eens in ziet, moeten ze de crimineel spelen. Zo is die Witse een zware specisist. Geen wonder dat het daar zo fout gaat in Halle. De rechten van de Franstaligen moeten worden gerespecteerd, maar is er een haan die kraait naar de rechten van de nijlpaarden in de Vlaamse ring rond Brussel? Ik dacht het niet! Verdrukt worden ze, allemaal!
Bon, daarover ging het dus zowat, bij die nijlpaarden daar aan de tafel in de hoek. Ik kreeg zowaar compassie met de dames. De compassie was echter niet zwaar genoeg om te blijven zitten doorheen dat gruwelijke 'Geil moet ze zijn', waardoor ik mij de rest van mijn leven zal afvragen hoe het verder is afgelopen met mijn existentieel-filosofische nijlpaarden. Misschien moet ik meer op café gaan.

Of minder.

Redefining hippopotamic life. Since 1986.
Be The B