Den Vlaamschen journalistiek

Lange tijd heb ik medelijden gehad met de scenaristen van FC De Kampioenen. Ongetwijfeld stuk voor stuk brave mensen, die na jaren noest bandwerk (wat gaan we Carmen deze week weer fout laten verstaan, en wie gaat daardoor stout doen tegen DDT 3.0?) aan de kant worden gezet nu de reeks er (eindelijk) mee ophoudt.

Maar geen nood, bLezers, die arme mensen hebben werk gevonden. Ze zijn een tijdje vermist geweest, maar ik heb ze gevonden. De scenaristen van FCDK, dames en heren, zijn tegenwoordig de journalisten van de Standaard en de redacteurs van de VRT. Het is de enige verklaring die ik heb voor de razendsnel afglijdende riooljournalistiek van beide kwaliteitsmedia.

Bij de Standaard werd onlangs een dolkomische faux-pas van Vlaams begrotingsminister Philippe Muytters (een rekenfout waar in programma's als The Daily Show eens flink mee gelachen wordt) uitgeroepen tot groot nieuws waarbij een minister zich onsterfelijk belachelijk maakt.

In de review van Windows 7 gaf de betreffende journalist stiekem te kennen een Windows fanboy zonder kennis van zaken te zijn:

Windows al enkele jaren geen product meer, maar een dienst. Geregeld haalt je pc allerlei updates van het internet (helaas vaak op een ongelegen moment). Beetje bij beetje evolueert je pc, zonder dat je het merkt. En - mooi meegenomen - zonder dat je naar de winkel moet om een nieuwe versie te kopen (iets wat concurrent Apple toch wat vaker van ons vraagt).

OS X doet dat ook, 10.5 Leopard had maar liefst acht grote systeemupdates (enigszins te vergelijken met de Windows Service Packs), die geïnstalleerd worden zonder dat uw computer zich opdringerig uit zichzelf opstart, plus nog is regelmatig wat kleinere updates. Windows 7 valt dus eerder te vergelijken met een nieuwe major versie van het OS (bij ons dus 10.6), die iets van een 30 euro kost voor Mac en 112 voor de crappy kleinste versie van Windows. En dan noemen ze Mac overpriced. De journalist gaat verder over de nieuwe startbalk:

Critici zeggen: dat is gepikt van de dock in Mac OS X. Dat klopt, maar je moet het hele verhaal vertellen: Microsoft introduceerde de oorspronkelijke taakbalk, Apple breidde het concept sterk uit in Mac OS X en nu doet Microsoft er een schepje bovenop.

Ouch, opnieuw een pijnlijke fout. De dock werd geïntroduceerd in 1989 in het OS NeXTSTEP, eigendow van... jawel, huidige Apple-baas Steve Jobs, en het Operating System waar later OS X uit voortgroeide. De taakbalk werd voor het eerst gespot in Windows 95, in (deuh) 1995.

Daarenboven komt nog eens de algemene tendens van de Standaard om tegenwoordig meer en meer Dag Allemaal-onderwerpen te behandelen, zoals Chris Lomme die verklapt dat Stijn Coninx opnieuw papa wordt (dat gaat overigens nog tof worden, ik heb les van de man op het moment dat zijn vrouw gaat bevallen, proficiat meneer Coninx!), Goedele Liekens die Nederlandse mannen knapper vindt, en het huwelijk van de dochter van Donald Trump. Allemaal zopas van dS online geplukt.

Maar niet veel beter is het gesteld met de VRT. Na een hallucinant interview in Terzake van Lisbeth bImbo met Fientje Moerman in de aanloop naar de regionale verkiezingen van 7 juni waar Fientje Moerman zo goed als overging tot fraudebekentenissen, maar Imbo een persoonlijk vraagje over haar gevoelens belangrijker vond, sta ik sowieso al kritisch tegenover de nieuwsprogramma's van het huis. Het uitstekende vak Retoriek van het Woord van Dieter Lesage, een man met wie ik het zelden eens ben qua politiek, maar die een uitzonderlijk scherpe mediablik heeft, heeft hier ook toe bijgedragen, evenals het hervonden Flair-gehalte van De Zevende Dag, vroeger een parel van een politiek praatprogramma met harde diepte-interviews, nu een pannekoekenhut met minder politiek dan aan de gemiddelde Vlaamse cafétoog.

Uw eigenste blogger kan niet wachten tot hij de redactie daar kan gaan hervormen. Tot dan zal u het met dit blog moeten stellen, en de willekeur van zijn updater.

b. Het bos doorheen uw bomen.

Filosofische mijmeringen over domheid

Uw blogger heeft door de jaren heen al vele belangrijke lessen geleerd. Hoe onmogelijk het is te beloven regelmatig te bloggen bijvoorbeeld. Of hoeveel spijt je in de zomer hebt van die overheerlijke winter die toch gecamoufleerd wordt door de dikke truien die nu eenmaal met dat seizoen gepaard gaan. Maar op dit eigenste moment ben ik een nieuwe les aan het leren: mensen op het internet hebben constant ongelijk, en er is niets dat ik daaraan kan doen.

Ziet u, het meest irritante aan het internet is dat het elke idioot met een computer een forum geeft. Vroeger moest je intelligent zijn om je mening gepubliceerd te krijgen, nu kan elke domkop een blog starten en idiote nonsens op het internet spuien. Gelukkig zijn er ook enkele intelligente mensen die dat doen, anders las u dit niet.

Het resultaat van dat alles is dan ook dat er constant mensen dingen op het internet plaatsen die dom zijn. U kan deze dingen herkennen door het feit dat ze direct de meningen van uw eigenste blogger tegenspreken. Ik weet namelijk wél wat ik schrijf. En, voor vandaag, kon u ze ook herkennen aan de comment van een zekere BeTheB die er hoogstwaarschijnlijk onderstond. Maar dat probeer ik bij deze af te leren. Het internet loopt vol idioten, en ik kan er niets aan doen.

Hoe vaak ik ook aan een of andere dumkopf duidelijk maak dat Harry Potter niet voor kindjes is, dat homoseksualiteit geen keuze is, dat god niet bestaat en dat kousen in sandalen écht niet kunnen, er zal altijd een andere idioot zijn die het dan toch weer beweert. En in het geval dat een mens slechts een beperkt aantal karakters kan typen in zijn leven voor zijn vingers doodvallen, ben ik vrees ik al dicht genoeg bij die eindmeet zonder dat ik op elke n+1ste idioot reageer. En dus probeer ik bij deze braaf te zijn, en telkens voor ik op die comment-knop druk te denken 'laat ze maar doen, ze weten niet beter, als we allebei dood zijn zeik ik wel eens in hun rijstpap'.

Dat is me de laatste 17 minuten al wonderwel gelukt. Een keer bij de inderdaad obligate 'homosexuality is a choice and those gays are threatening us god-abiding straight folk', en een keer bij de kerel die claimde dat door de uitbreiding van het aantal genomineerden voor de oscar voor beste film van 5 naar 10 'instead of getting 5 unwatchable art movies we'll get 10'. Alle respect voor de oscars en de respectievelijke films, maar een art movie zou ik pakweg Titanic, The Return of the King en Chicago toch niet noemen...

Maar goed, dit brengt me bij een belangrijke filosofische mijmering van mijnentwegend. Ik ben absoluut voor vrije meningsuiting (waar ben ik anders mee bezig?), maar sommige meningen horen niet vrij te zijn. Sommige dingen zijn echt fundamenteel fout. Vrouwen zien niet groen, konijnen worden geen 20m lang, en bomen urineren niet op onschuldige voorbijgangers. Ja, dit zijn belachelijke voorbeelden, de trouwe lezer weet dat ik van hyperbolen houd.

Het is de lezer duidelijk dat de bovenstaande meningen dom zijn, en potentieel gevaarlijk. Stel u voor dat iemand alle bomen ging omhakken als straf voor hun openbare zedenschennis, of alle konijnen de kop ging inslaan voor ze zijn huis komen plattrappen. Niemand mag deze meningen zijn toegedaan.

En zo zijn er tal van voorbeelden te geven uit het echte leven. Er komen heel wat idiote en gevaarlijke meningen voort uit domheid en een gebrek aan educatie. De hierbovenvermelde 'homoseksualiteit is een keuze' is er een van. Dat is niet waar, punt. En het beweren is gevaarlijk, want dat opent de deur voor zogeheten gay converters, die jaren- tot zelfs levenslange trauma's kunnen veroorzaken en verschillende mensenlevens kunnen verwoesten.

Zo is er de bekende God Delusion (en ik gebruik bewust de titel van het boek van Richard Dawkins, die de kwestie perfect verwoordt, en die er perfect in slaagt te duiden waarom het geloof in een god een gebrek aan intelligentie of kritisch denken belichaamt), die ook bekend is als 'every war known to man', en die tot op de dag van vandaag de discriminatie van zowat heel de wereld door een ander stuk van heel de wereld placht te verantwoorden.

Het zijn twee voorbeelden uit een pletora van domheden in de wereld. Meningen die niet zouden mogen worden geuit, omdat ze niet zouden mogen bestaan. Natuurlijk, wat doe je daar aan? Dat is waar de echte filosofische mijmering begint. Je kan moeilijk een mening gaan verbieden, want dan raak je aan het principe van de vrije meningsuiting. Maar is dat principe wel zo heilig? Hierboven is toch aangetoond dat er verscheidene meningen zijn die echt te dom zijn om onder woorden te brengen? Neen, de vrije meningsuiting an sich is niet het probleem. Het probleem is wie bepaalt welke meningen te dom zijn, welke meningen absoluut waar zijn, en waar nog over gediscussieerd kan worden.

Kunnen we het aan de democratie overlaten? De massa weet het toch het beste? Vraag maar eens aan de massa of moord moet toegestaan zijn, en iedereen zegt nee. Dat bewijst het, de massa weet het goed genoeg. En daarbij, we zijn toch een democratie op elk gebied, dan ook maar op gebied van onze mening. Natuurlijk werkt dat niet. Een meerderheid gelooft nog steeds in een god, om al maar te beginnen. Een meerderheid van de wereld veroordeelt homoseksualiteit, terwijl daar, geloof mij, echt niets mis mee is. De massa heeft niet altijd gelijk, in tegendeel. De massa heeft het summum van domheid in pacht. Neen, dat werkt niet.

Dit is een probleem voor intellectuelen. Wetenschappers, filosofen. Maar hoe bepaal je wie een intellectueel is en wie niet? IQ alvast niet, hoogbegaafdheid is heus niet altijd zo'n positieve zaak. Allemaal Rain Man gezien? Niet bepaald een wereldleider... Laat ons dus universitairen nemen. Universitairen, dat zijn geleerde mensen, die kunnen ons probleem oplossen. Maar, welke universiteiten? Al die Christian Colleges in de VS met hun waardeloze diploma's gaan ons ook niet helpen... Maar laat ons daar even abstractie van maken, en enkel ons gezegende Vlaamse landschap nemen, wij hebben enkel echte universiteiten. We laten die mensen beslissen welke meningen echt zijn. Maar... vergeten we dan de faculteiten theologie en kerkelijk recht niet? Faculteiten die ook mythen verpakken als kennis en ze doorgeven aan nietsvermoedende generaties andere onwetend opgevoeden?

Neen, het is quasi onmogelijk zo'n instantie te bedenken. En daarom blijft het een filosofische mijmering, en niet meer dan dat. Ja, er zijn bepaalde meningen die intolerabel zijn. Maar het is onmogelijk ze af te schaffen, omdat de mening dat je zelf in staat bent om de arbiter der meningen te zijn an sich een intolerabele mening is. Het enige dat we kunnen doen is over zaken discussiëren, en zelf proberen altijd geïnformeerd genoeg in de wereld te staan zodat we zelf in staat zijn de domheden van de waarheden te onderscheiden. Openstaan voor echte kennis, om mythen en vooroordelen achter ons te laten.

En als u twijfelt, komt u maar naar mij.

b. Your Window to Philosophy.

Achter de RITS

Ik ben nu ondertussen bijna een jaar trotse filmstudent, en dat vraagt stilaan voor een balans. Natuurlijk, de echte eindafrekening van dat eerste jaar komt pas in juni, maar ondertussen wil ik jullie toch al wel laten weten hoe het daar met me gaat.
Eerst en vooral, voor wie dat nog niet duidelijk mocht zijn: ik amuseer me er rot, en het gaat me ook goed af. Dit is mijn ding, en dag in dag uit dat ding mogen doen waarvoor je denkt dat je gemaakt bent, dat is een luxe die vrees ik niet iedereen gegeven is. Als ik nu aan het werk ben voelt het nog steeds niet als werk, maar als precies hetzelfde dat ik vorig jaar nog in mijn vrije tijd deed, waarvoor ik vocht om er tijd voor te hebben.
Ondertussen heb ik natuurlijk al een aantal projectjes achter de rug. Maar voor ik daar wat kan over vertellen misschien eerst eventjes voor degenen die het niet weten de structuur van mijn opleiding. Ik studeer audiovisuele kunsten, een richting met 4 afstudeerrichtingen: film, tv, documentaire en schrijven. Scenario-schrijven dan weliswaar natuurlijk. In het eerste jaar zitten we nog met alle vier samen, maar dat wordt dus langzaam herleid naar een uiteindelijke keuze.
Ondertussen heb ik van alles wel eens kunnen proeven. Documentaire was echt mijn ding niet. Niet dat ik niets kan doen met de werkelijkheid, maar ik kan veel beter de wereld observeren om er dan mijn eigen beetje schepper in te spelen, dan te moeten omgaan met de vreselijke grenzen van de werkelijkheid. Wel dat, en mijn documentaire was gewoon slecht.
De meesten gaan denk ik wel de film gezien hebben die ik vorig semester al gemaakt heb, Luwte na de Storm. Daar heb ik, voor diegenen die daar nog niet van op de hoogte zijn, een B gekregen (12-13), een toch bewonderenswaardig resultaat gezien de vier enige uitgereikte A's zijn gegaan naar mensen die al enige ervaring hadden voor ze hier begonnen. Desalniettemin ga ik toch opnieuw proberen voor die A te gaan met mijn volgende film, Love To Go, die vorige zaterdag is opgenomen en waarvan morgen de preproductie begint. Hou dit blog en de nieuwe bStory-blog zeker in de gaten voor meer info!
Een film trouwens, die zeker niet zonder problemen tot stand is gekomen. Hij is gebaseerd op de blogpost busmeisje, die hier in augustus 2008 verschenen is. Een blogpost die zich afspeelde op bus en trein en in stations etc. En dat was dan ook de setting van het oorspronkelijke scenario. Maar even reflecteren over dat scenario leerde helaas al gauw dat het moeilijk was om iets onpraktischer te schrijven om te filmen dan al die vervoersmiddelen, en dus moest ik op zoek naar een nieuwe setting, die toch alle noodlotkenmerken van het origineel kon behouden. En dus kwam ik met een geweldige suggestie van een bBloglezer uit op de luchthaven. En dan moet ik Katleen Pittevils even in het bijzonder bedanken, dat is namelijk de dame die alles voor mij geregeld heeft qua toestemmingen voor de luchthaven.
De grote ramp kwam echter bij het zoeken van de acteurs. Het duurde erg lang voor ik een geschikte actrice had gevonden - ongetwijfeld ook omdat de echte Kelly me nog te scherp voor de geest stond - maar gelukkig stond de acteur al vrij lang vast. Tot die een halve week voor de (omwille van de locatie onverschuifbare) opnames plots onbereikbaar bleek. En me op facebook ge-unfriend bleek te hebben, iets waar ik achterkwam 12 uur voor de start van de draaidag. Ja, geen tijd meer dus om een andere acteur te zoeken, dus heb ik het maar zelf gedaan. Geacteerd en geregisseerd, altijd al een aartsmoeilijke combinatie, zeker als je ook nog eens zelf voor alle stunts moet zorgen. Maar goed, we zijn door de productie heen, laten we nu maar hopen dat het ook een beetje snor zit, dat de jury me het zelf acteren niet kwalijk zal nemen, en dat ik toch nog voor die A kan gaan.
Schrijven is een workshop die we nu toch al enkele weken achter de rug hebben. Jammer, niet alleen werd dat vak uitstekend en razend interessant gegeven, is het het vak waarin ik hare koninklijke hoogheid prinses Mathilde heb ontmoet, en waren de opdrachten gewoon leuk om jezelf in te verliezen, ik heb er ook punten gescoord om trots op te zijn. Maar goed ook, dat is een richting die ik zeker nog meeneem naar volgend jaar.
En woensdag is het dan zover, mijn eerste tv-programma. Een talkshow van 5 minuten, in mekaar te steken op een uur tijd. 5 minuten, klinkt heel simpel, maar je zou er nog van schrikken hoe horendul je bent na dat uur. Ik heb al drie dagen min of meer meegedraaid in de studio, en er komt ongelooflijk veel bij kijken. De omvang van de ploeg alleen al: wij staan daar met 4 cameramensen, 2 electro's, een DOP (de man/vrouw van het licht), een studiomeester en twee mensen van de klank op de set, met dan nog eens in de regiekamer een shader (die de camera's op mekaar afstemt), een beeldmixer, een scriptgirl, een klankmixer en verantwoordelijken voor beeld- en geluidsbanden. Een team dus van 16 mensen, plus docenten en mensen die niets te doen hebben die er nog eens een taakje bij nemen, en dan nog eens minstens een presentator en een gast. Die allemaal aangestuurd worden door die ene arme regisseur. Het is een indrukwekkende machine, maar daarmee mogen spelen is niet alleen enorm stressvol maar ook dood-, doodleuk. Ik ben nu nog maar enkel een radartje in de machine geweest, maar die spanning die daar heerst is van een heel gezonde, adrenaline-rush soort. And I love it.

Goed, tot dusver de update, meer hierover natuurlijk na de examens.

b. Your Window to RITS.

MP9

Tegenwoordig zijn alle middelen goed om de N-VA te kelderen in de Vlaamse media, zelfs van een "Bart De Wever stinkt" zijn we tegenwoordig niet meer vies.
Gehoord op Terzake van 2009/04/29:
Liesbeth Imbo: U stond initieel toch nogal septisch tegenover Obama...
Bart De Wever: Ik was inderdaad sceptisch, ik ben dat nog steeds...

Nieuws

Bon, alweer effe geleden, en ik gooi er ineens een aantal posts tegelijk tegenaan. Deze eerste van de reeks is een heel kortje, met gewoon een praktische mededeling: de vorige paar posts bevatten een heel aantal kortverhalen, maar die zullen vanaf nu gepost worden op een speciaal daartoe opgericht blog, te vinden op http://the-bStory.blogspot.com. Allen daarheen, momenteel staat er enkel een klein beginnetje van een verhaal, maar binnenkort wel meer.

b. Your Window to Storytelling.

Open Brief aan VTM

Beste,

ik heb net aflevering 5 van het programma Beauty & de Nerd gezien. Ik zou u bij deze graag willen wijzen op niet minder dan drie fouten die mij zijn opgevallen tijdens het gedeelte waar de beauties zogezegd dingen mochten leren (maar dan wel de foute dingen zo te zien...).

1. Nerd Gijs had absoluut gelijk toen hij zei dat Pluto geen planeet is. Deze classificatie is het op 24 augustus 2006, dus al minimum twee jaar voor het moment van opname, kwijtgeraakt. Het is nu ook geen ster zoals een van de beauties claimde, maar een dwergplaneet. Sinds 13 september 2006 staat Pluto dan ook met een officiële classificatie in de lijst van planetoïden.
2. In de grote kennisquiz was een aan beauty Fabienne gestelde vraag "Jan Vandecasteele heeft 4 kinderen, van 4,6,8 en 11 jaar oud. Hij verdeelt 12 kersen en geeft ieder kind evenveel kersen. Hoeveel kersen houdt Jan over?" Hierin is het duidelijk dat het verwachte antwoord 0 is, maar toch is de vraag bijzonder ambigu. Het is namelijk nergens gezegd dat hij ze enkel onder de kinderen verdeelt (en niet bijvoorbeeld ook zichzelf meetelt), of dat hij ieder kind het maximaal aantal kersen geeft (hij kan in deze vraag bijvoorbeeld perfect elk kind nul, één of twee kersen geven, dus de mogelijke antwoorden zijn dan 0, 4, 8 of 12).
3. Na de vraag over de sterren van de vlag van de VS zegt Matthias "Je hebt een juist antwoord gegeven, maar Amerika heeft eigenlijk 52 staten, maar die twee kregen ze nog niet op die vlag." Dit is uiteraard absolute onzin. Eerst en vooral is Amerika een continent, en bedoelt hij het land de Verenigde Staten van Amerika, of dus de VS. Die VS hebben wel degelijk maar 50 staten, en een aantal andere gebieden die minder rechten hebben dan de staten. Waarschijnlijk werden ofwel Puerto Rico en Washington DC bedoeld, óf Puerto Rico en Guam. Laat ik beginnen met die laatste optie.
Puerto Rico en Guam zijn zogeheten Territories of Insular Areas van de VS. Puerto Rico en Guam zijn de meest bekende, omdat in deze territories ook primaries worden gehouden waarbij inwoners mogen stemmen voor de presidentskandidaten voor de twee grote partijen (hoewel het in Guam gaat over een niet-bindende Straw Poll en de eigenlijke stemmen worden verdeeld door een partijcollege). Er zijn echter ook nog andere territories, namelijk Amerikaans Samoa, de Noordelijke Mariana Eilanden, de United States Maagdeneilanden, Wake Island, en een lijst onbewoonde gebieden. In deze territories mag niet worden deelgenomen aan presidentsverkiezingen, en ze hebben ook geen vertegenwoordiging in Congres of Senaat.
Washington DC daarentegen is nog een geval apart. Dit zogeheten Federal District of Columbia heeft geen eigen bestuur, maar staat direct onder het bestuur van het Congres. Inwoners stemmen wel mee voor de president sinds 1961, maar hebben slechts één Congreslid zonder stem, en geen senator.
Er is dus absoluut geen enkel gebied dat momenteel aanspraak heeft op de titel van 51ste (laat staan 52ste) staat. Er gaan in Puerto Rico wel stemmen op om staat te worden, en moest dat ooit gebeuren dan zal er op de daaropvolgende 4de juli (independence day, de nationale feestdag van de VS) effectief een ster worden toegevoegd aan de vlag.

Met vriendelijke groeten,
Ben Verhaegen

b. Your Window to the Truth.

Oscars #81 - The aftermath

Het is voorbij. De oscars zijn uitgedeeld, wat dan ook wil zeggen dat ik weer een jaar moet wachten. Maar jongens, wat een oscars waren het. De show werd nog eens terug gepresenteerd door een echte showman (Hugh Jackman), wat ook alweer van Billy Cristal geleden was (ofte 6 verschillende oscarhosts sinds hem). En dat was er aan te zien, het sprankelde weer als weleer mijn eerste oscars. Daarbij dan nog eens het geniale idee om de acteeroscars te laten uitreiken door telkens vijf groten der aarde (eentje per genomineerde die een geheel gepast eerbetoon aan de genomineerde ten berde kon brengen) maakt het helemaal af.

Het kan natuurlijk echter nooit perfect zijn. En dat ligt dit keer geheel aan de abominabele studioshow die Prime er rond gebouwd heeft, gepresenteerd door de absoluut voor tv ongeschikte Wim Oosterlinck die tijdens heel het programma amper iets anders gedaan heeft dan guitig lachen en nog minder gezegd heeft dan zijn sporadische gasten. Nog erger was Nic Balthazar die blijkbaar na één mislukte film plots het recht heeft om voor heel Vlaanderen over film te spreken, en die telkens de woordcombinatie "Slumdog Millionaire" viel al een spontaan orgasme kreeg. Maar de kroon werd gespannen door Jan Temmerman, filmjournalist van De Morgen, die niet alleen dweepte met al wat het niet verdiende dit jaar, maar die ook nog eens op elk moment de meest ongepaste dingen zei, gaande van (na de oscarwinst van Heath Ledger) "Kijk al die emotie eens, ze spelen het allemaal mooi mee" en "Mickey Rourke denkt nu ongetwijfeld dat hij het had kunnen zijn, hij had het moeten zijn [die dood is gegaan]", tot bij de oscarwinst voor おくりびと (okuribito) bij buitenlandse film (nadat er al twee Japanners ervoor hadden gewonnen) "Al die Amerikanen denken nu 'oei, Pearl Harbor all over again!'". Het is één ding om niet politiek correct te zijn, het is er een ander om gewoon ongepaste dingen te blijven declameren en daarbij letterlijk over lijken te gaan. En te doen alsof je iets van de oscars afweet en dan afkomen met half kloppende feiten. 

Bij deze spreek ik trouwens een vete voor het leven uit over Jan Temmerman én Nic Balthazar (tot wiens onthoofding ik reeds eerder had opgeroepen in mijn onstuimige puberteit). Mijn carrière in de media zal gewijd zijn aan het bestrijden van deze individuën. Wim Oosterlinck krijgt nog even respijt, maar moet toch ook op zijn tellen beginnen passen. Hij komt er met een vete van een week vanaf.

Maar dan nu hetgene waar het natuurlijk allemaal echt om draait: wie heeft er gelijk gehad?

Wel, de zogezegd in de loop van het weekend gelekte oscarlijst (zogezegd een document gestuurd aan de "officers" die de winnaars niet te zien krijgen, mét handtekening van de voorzitter van the Academy Sid Ganis die de winnaars ook niet weet, een document dat dus in zijn geheel nooit gestuurd wordt) al niet, daar stonden slechts 9 juiste voorspellingen op, in 24 categorieën. Een bijzonder pijnlijke zaak dus, niet alleen voor de vervalser, maar ook voor onze serieuze media als de Standaard die heel de zaak nog eens echt geloofden ook.

Die Standaard deed het trouwens niet veel beter: in de acht categorieën waarin mijn in een vorige post al uitgebreid bejubelde vriend Steven De Foer zich aan een voorspelling waagde, waren er 5 juist. In diezelfde categorieën had ikzelf er 6.

En dan is er nog de competitie van mijn oscarkijkend gezelschap. In dat gezelschap waren de scores: 4, 12, 13, 14 en 15, waarbij, jawel, uw blogger de 15 haalde. Dat wil dus zeggen dat ik eindelijk terug op gelijke voet sta met Sofie, namelijk 2-2. Volgend jaar versla ik u, Steylaerts!

Tot slot mag ik u toch ook nog één quote niet onthouden, omdat die gewoon rechtstreeks van dit blog geplukt is: "Documentarists truly are our windows to the world."

b. Your window to documentarists.