Den Vlaamschen journalistiek

Lange tijd heb ik medelijden gehad met de scenaristen van FC De Kampioenen. Ongetwijfeld stuk voor stuk brave mensen, die na jaren noest bandwerk (wat gaan we Carmen deze week weer fout laten verstaan, en wie gaat daardoor stout doen tegen DDT 3.0?) aan de kant worden gezet nu de reeks er (eindelijk) mee ophoudt.

Maar geen nood, bLezers, die arme mensen hebben werk gevonden. Ze zijn een tijdje vermist geweest, maar ik heb ze gevonden. De scenaristen van FCDK, dames en heren, zijn tegenwoordig de journalisten van de Standaard en de redacteurs van de VRT. Het is de enige verklaring die ik heb voor de razendsnel afglijdende riooljournalistiek van beide kwaliteitsmedia.

Bij de Standaard werd onlangs een dolkomische faux-pas van Vlaams begrotingsminister Philippe Muytters (een rekenfout waar in programma's als The Daily Show eens flink mee gelachen wordt) uitgeroepen tot groot nieuws waarbij een minister zich onsterfelijk belachelijk maakt.

In de review van Windows 7 gaf de betreffende journalist stiekem te kennen een Windows fanboy zonder kennis van zaken te zijn:

Windows al enkele jaren geen product meer, maar een dienst. Geregeld haalt je pc allerlei updates van het internet (helaas vaak op een ongelegen moment). Beetje bij beetje evolueert je pc, zonder dat je het merkt. En - mooi meegenomen - zonder dat je naar de winkel moet om een nieuwe versie te kopen (iets wat concurrent Apple toch wat vaker van ons vraagt).

OS X doet dat ook, 10.5 Leopard had maar liefst acht grote systeemupdates (enigszins te vergelijken met de Windows Service Packs), die geïnstalleerd worden zonder dat uw computer zich opdringerig uit zichzelf opstart, plus nog is regelmatig wat kleinere updates. Windows 7 valt dus eerder te vergelijken met een nieuwe major versie van het OS (bij ons dus 10.6), die iets van een 30 euro kost voor Mac en 112 voor de crappy kleinste versie van Windows. En dan noemen ze Mac overpriced. De journalist gaat verder over de nieuwe startbalk:

Critici zeggen: dat is gepikt van de dock in Mac OS X. Dat klopt, maar je moet het hele verhaal vertellen: Microsoft introduceerde de oorspronkelijke taakbalk, Apple breidde het concept sterk uit in Mac OS X en nu doet Microsoft er een schepje bovenop.

Ouch, opnieuw een pijnlijke fout. De dock werd geïntroduceerd in 1989 in het OS NeXTSTEP, eigendow van... jawel, huidige Apple-baas Steve Jobs, en het Operating System waar later OS X uit voortgroeide. De taakbalk werd voor het eerst gespot in Windows 95, in (deuh) 1995.

Daarenboven komt nog eens de algemene tendens van de Standaard om tegenwoordig meer en meer Dag Allemaal-onderwerpen te behandelen, zoals Chris Lomme die verklapt dat Stijn Coninx opnieuw papa wordt (dat gaat overigens nog tof worden, ik heb les van de man op het moment dat zijn vrouw gaat bevallen, proficiat meneer Coninx!), Goedele Liekens die Nederlandse mannen knapper vindt, en het huwelijk van de dochter van Donald Trump. Allemaal zopas van dS online geplukt.

Maar niet veel beter is het gesteld met de VRT. Na een hallucinant interview in Terzake van Lisbeth bImbo met Fientje Moerman in de aanloop naar de regionale verkiezingen van 7 juni waar Fientje Moerman zo goed als overging tot fraudebekentenissen, maar Imbo een persoonlijk vraagje over haar gevoelens belangrijker vond, sta ik sowieso al kritisch tegenover de nieuwsprogramma's van het huis. Het uitstekende vak Retoriek van het Woord van Dieter Lesage, een man met wie ik het zelden eens ben qua politiek, maar die een uitzonderlijk scherpe mediablik heeft, heeft hier ook toe bijgedragen, evenals het hervonden Flair-gehalte van De Zevende Dag, vroeger een parel van een politiek praatprogramma met harde diepte-interviews, nu een pannekoekenhut met minder politiek dan aan de gemiddelde Vlaamse cafétoog.

Uw eigenste blogger kan niet wachten tot hij de redactie daar kan gaan hervormen. Tot dan zal u het met dit blog moeten stellen, en de willekeur van zijn updater.

b. Het bos doorheen uw bomen.

Filosofische mijmeringen over domheid

Uw blogger heeft door de jaren heen al vele belangrijke lessen geleerd. Hoe onmogelijk het is te beloven regelmatig te bloggen bijvoorbeeld. Of hoeveel spijt je in de zomer hebt van die overheerlijke winter die toch gecamoufleerd wordt door de dikke truien die nu eenmaal met dat seizoen gepaard gaan. Maar op dit eigenste moment ben ik een nieuwe les aan het leren: mensen op het internet hebben constant ongelijk, en er is niets dat ik daaraan kan doen.

Ziet u, het meest irritante aan het internet is dat het elke idioot met een computer een forum geeft. Vroeger moest je intelligent zijn om je mening gepubliceerd te krijgen, nu kan elke domkop een blog starten en idiote nonsens op het internet spuien. Gelukkig zijn er ook enkele intelligente mensen die dat doen, anders las u dit niet.

Het resultaat van dat alles is dan ook dat er constant mensen dingen op het internet plaatsen die dom zijn. U kan deze dingen herkennen door het feit dat ze direct de meningen van uw eigenste blogger tegenspreken. Ik weet namelijk wél wat ik schrijf. En, voor vandaag, kon u ze ook herkennen aan de comment van een zekere BeTheB die er hoogstwaarschijnlijk onderstond. Maar dat probeer ik bij deze af te leren. Het internet loopt vol idioten, en ik kan er niets aan doen.

Hoe vaak ik ook aan een of andere dumkopf duidelijk maak dat Harry Potter niet voor kindjes is, dat homoseksualiteit geen keuze is, dat god niet bestaat en dat kousen in sandalen écht niet kunnen, er zal altijd een andere idioot zijn die het dan toch weer beweert. En in het geval dat een mens slechts een beperkt aantal karakters kan typen in zijn leven voor zijn vingers doodvallen, ben ik vrees ik al dicht genoeg bij die eindmeet zonder dat ik op elke n+1ste idioot reageer. En dus probeer ik bij deze braaf te zijn, en telkens voor ik op die comment-knop druk te denken 'laat ze maar doen, ze weten niet beter, als we allebei dood zijn zeik ik wel eens in hun rijstpap'.

Dat is me de laatste 17 minuten al wonderwel gelukt. Een keer bij de inderdaad obligate 'homosexuality is a choice and those gays are threatening us god-abiding straight folk', en een keer bij de kerel die claimde dat door de uitbreiding van het aantal genomineerden voor de oscar voor beste film van 5 naar 10 'instead of getting 5 unwatchable art movies we'll get 10'. Alle respect voor de oscars en de respectievelijke films, maar een art movie zou ik pakweg Titanic, The Return of the King en Chicago toch niet noemen...

Maar goed, dit brengt me bij een belangrijke filosofische mijmering van mijnentwegend. Ik ben absoluut voor vrije meningsuiting (waar ben ik anders mee bezig?), maar sommige meningen horen niet vrij te zijn. Sommige dingen zijn echt fundamenteel fout. Vrouwen zien niet groen, konijnen worden geen 20m lang, en bomen urineren niet op onschuldige voorbijgangers. Ja, dit zijn belachelijke voorbeelden, de trouwe lezer weet dat ik van hyperbolen houd.

Het is de lezer duidelijk dat de bovenstaande meningen dom zijn, en potentieel gevaarlijk. Stel u voor dat iemand alle bomen ging omhakken als straf voor hun openbare zedenschennis, of alle konijnen de kop ging inslaan voor ze zijn huis komen plattrappen. Niemand mag deze meningen zijn toegedaan.

En zo zijn er tal van voorbeelden te geven uit het echte leven. Er komen heel wat idiote en gevaarlijke meningen voort uit domheid en een gebrek aan educatie. De hierbovenvermelde 'homoseksualiteit is een keuze' is er een van. Dat is niet waar, punt. En het beweren is gevaarlijk, want dat opent de deur voor zogeheten gay converters, die jaren- tot zelfs levenslange trauma's kunnen veroorzaken en verschillende mensenlevens kunnen verwoesten.

Zo is er de bekende God Delusion (en ik gebruik bewust de titel van het boek van Richard Dawkins, die de kwestie perfect verwoordt, en die er perfect in slaagt te duiden waarom het geloof in een god een gebrek aan intelligentie of kritisch denken belichaamt), die ook bekend is als 'every war known to man', en die tot op de dag van vandaag de discriminatie van zowat heel de wereld door een ander stuk van heel de wereld placht te verantwoorden.

Het zijn twee voorbeelden uit een pletora van domheden in de wereld. Meningen die niet zouden mogen worden geuit, omdat ze niet zouden mogen bestaan. Natuurlijk, wat doe je daar aan? Dat is waar de echte filosofische mijmering begint. Je kan moeilijk een mening gaan verbieden, want dan raak je aan het principe van de vrije meningsuiting. Maar is dat principe wel zo heilig? Hierboven is toch aangetoond dat er verscheidene meningen zijn die echt te dom zijn om onder woorden te brengen? Neen, de vrije meningsuiting an sich is niet het probleem. Het probleem is wie bepaalt welke meningen te dom zijn, welke meningen absoluut waar zijn, en waar nog over gediscussieerd kan worden.

Kunnen we het aan de democratie overlaten? De massa weet het toch het beste? Vraag maar eens aan de massa of moord moet toegestaan zijn, en iedereen zegt nee. Dat bewijst het, de massa weet het goed genoeg. En daarbij, we zijn toch een democratie op elk gebied, dan ook maar op gebied van onze mening. Natuurlijk werkt dat niet. Een meerderheid gelooft nog steeds in een god, om al maar te beginnen. Een meerderheid van de wereld veroordeelt homoseksualiteit, terwijl daar, geloof mij, echt niets mis mee is. De massa heeft niet altijd gelijk, in tegendeel. De massa heeft het summum van domheid in pacht. Neen, dat werkt niet.

Dit is een probleem voor intellectuelen. Wetenschappers, filosofen. Maar hoe bepaal je wie een intellectueel is en wie niet? IQ alvast niet, hoogbegaafdheid is heus niet altijd zo'n positieve zaak. Allemaal Rain Man gezien? Niet bepaald een wereldleider... Laat ons dus universitairen nemen. Universitairen, dat zijn geleerde mensen, die kunnen ons probleem oplossen. Maar, welke universiteiten? Al die Christian Colleges in de VS met hun waardeloze diploma's gaan ons ook niet helpen... Maar laat ons daar even abstractie van maken, en enkel ons gezegende Vlaamse landschap nemen, wij hebben enkel echte universiteiten. We laten die mensen beslissen welke meningen echt zijn. Maar... vergeten we dan de faculteiten theologie en kerkelijk recht niet? Faculteiten die ook mythen verpakken als kennis en ze doorgeven aan nietsvermoedende generaties andere onwetend opgevoeden?

Neen, het is quasi onmogelijk zo'n instantie te bedenken. En daarom blijft het een filosofische mijmering, en niet meer dan dat. Ja, er zijn bepaalde meningen die intolerabel zijn. Maar het is onmogelijk ze af te schaffen, omdat de mening dat je zelf in staat bent om de arbiter der meningen te zijn an sich een intolerabele mening is. Het enige dat we kunnen doen is over zaken discussiëren, en zelf proberen altijd geïnformeerd genoeg in de wereld te staan zodat we zelf in staat zijn de domheden van de waarheden te onderscheiden. Openstaan voor echte kennis, om mythen en vooroordelen achter ons te laten.

En als u twijfelt, komt u maar naar mij.

b. Your Window to Philosophy.

Achter de RITS

Ik ben nu ondertussen bijna een jaar trotse filmstudent, en dat vraagt stilaan voor een balans. Natuurlijk, de echte eindafrekening van dat eerste jaar komt pas in juni, maar ondertussen wil ik jullie toch al wel laten weten hoe het daar met me gaat.
Eerst en vooral, voor wie dat nog niet duidelijk mocht zijn: ik amuseer me er rot, en het gaat me ook goed af. Dit is mijn ding, en dag in dag uit dat ding mogen doen waarvoor je denkt dat je gemaakt bent, dat is een luxe die vrees ik niet iedereen gegeven is. Als ik nu aan het werk ben voelt het nog steeds niet als werk, maar als precies hetzelfde dat ik vorig jaar nog in mijn vrije tijd deed, waarvoor ik vocht om er tijd voor te hebben.
Ondertussen heb ik natuurlijk al een aantal projectjes achter de rug. Maar voor ik daar wat kan over vertellen misschien eerst eventjes voor degenen die het niet weten de structuur van mijn opleiding. Ik studeer audiovisuele kunsten, een richting met 4 afstudeerrichtingen: film, tv, documentaire en schrijven. Scenario-schrijven dan weliswaar natuurlijk. In het eerste jaar zitten we nog met alle vier samen, maar dat wordt dus langzaam herleid naar een uiteindelijke keuze.
Ondertussen heb ik van alles wel eens kunnen proeven. Documentaire was echt mijn ding niet. Niet dat ik niets kan doen met de werkelijkheid, maar ik kan veel beter de wereld observeren om er dan mijn eigen beetje schepper in te spelen, dan te moeten omgaan met de vreselijke grenzen van de werkelijkheid. Wel dat, en mijn documentaire was gewoon slecht.
De meesten gaan denk ik wel de film gezien hebben die ik vorig semester al gemaakt heb, Luwte na de Storm. Daar heb ik, voor diegenen die daar nog niet van op de hoogte zijn, een B gekregen (12-13), een toch bewonderenswaardig resultaat gezien de vier enige uitgereikte A's zijn gegaan naar mensen die al enige ervaring hadden voor ze hier begonnen. Desalniettemin ga ik toch opnieuw proberen voor die A te gaan met mijn volgende film, Love To Go, die vorige zaterdag is opgenomen en waarvan morgen de preproductie begint. Hou dit blog en de nieuwe bStory-blog zeker in de gaten voor meer info!
Een film trouwens, die zeker niet zonder problemen tot stand is gekomen. Hij is gebaseerd op de blogpost busmeisje, die hier in augustus 2008 verschenen is. Een blogpost die zich afspeelde op bus en trein en in stations etc. En dat was dan ook de setting van het oorspronkelijke scenario. Maar even reflecteren over dat scenario leerde helaas al gauw dat het moeilijk was om iets onpraktischer te schrijven om te filmen dan al die vervoersmiddelen, en dus moest ik op zoek naar een nieuwe setting, die toch alle noodlotkenmerken van het origineel kon behouden. En dus kwam ik met een geweldige suggestie van een bBloglezer uit op de luchthaven. En dan moet ik Katleen Pittevils even in het bijzonder bedanken, dat is namelijk de dame die alles voor mij geregeld heeft qua toestemmingen voor de luchthaven.
De grote ramp kwam echter bij het zoeken van de acteurs. Het duurde erg lang voor ik een geschikte actrice had gevonden - ongetwijfeld ook omdat de echte Kelly me nog te scherp voor de geest stond - maar gelukkig stond de acteur al vrij lang vast. Tot die een halve week voor de (omwille van de locatie onverschuifbare) opnames plots onbereikbaar bleek. En me op facebook ge-unfriend bleek te hebben, iets waar ik achterkwam 12 uur voor de start van de draaidag. Ja, geen tijd meer dus om een andere acteur te zoeken, dus heb ik het maar zelf gedaan. Geacteerd en geregisseerd, altijd al een aartsmoeilijke combinatie, zeker als je ook nog eens zelf voor alle stunts moet zorgen. Maar goed, we zijn door de productie heen, laten we nu maar hopen dat het ook een beetje snor zit, dat de jury me het zelf acteren niet kwalijk zal nemen, en dat ik toch nog voor die A kan gaan.
Schrijven is een workshop die we nu toch al enkele weken achter de rug hebben. Jammer, niet alleen werd dat vak uitstekend en razend interessant gegeven, is het het vak waarin ik hare koninklijke hoogheid prinses Mathilde heb ontmoet, en waren de opdrachten gewoon leuk om jezelf in te verliezen, ik heb er ook punten gescoord om trots op te zijn. Maar goed ook, dat is een richting die ik zeker nog meeneem naar volgend jaar.
En woensdag is het dan zover, mijn eerste tv-programma. Een talkshow van 5 minuten, in mekaar te steken op een uur tijd. 5 minuten, klinkt heel simpel, maar je zou er nog van schrikken hoe horendul je bent na dat uur. Ik heb al drie dagen min of meer meegedraaid in de studio, en er komt ongelooflijk veel bij kijken. De omvang van de ploeg alleen al: wij staan daar met 4 cameramensen, 2 electro's, een DOP (de man/vrouw van het licht), een studiomeester en twee mensen van de klank op de set, met dan nog eens in de regiekamer een shader (die de camera's op mekaar afstemt), een beeldmixer, een scriptgirl, een klankmixer en verantwoordelijken voor beeld- en geluidsbanden. Een team dus van 16 mensen, plus docenten en mensen die niets te doen hebben die er nog eens een taakje bij nemen, en dan nog eens minstens een presentator en een gast. Die allemaal aangestuurd worden door die ene arme regisseur. Het is een indrukwekkende machine, maar daarmee mogen spelen is niet alleen enorm stressvol maar ook dood-, doodleuk. Ik ben nu nog maar enkel een radartje in de machine geweest, maar die spanning die daar heerst is van een heel gezonde, adrenaline-rush soort. And I love it.

Goed, tot dusver de update, meer hierover natuurlijk na de examens.

b. Your Window to RITS.

MP9

Tegenwoordig zijn alle middelen goed om de N-VA te kelderen in de Vlaamse media, zelfs van een "Bart De Wever stinkt" zijn we tegenwoordig niet meer vies.
Gehoord op Terzake van 2009/04/29:
Liesbeth Imbo: U stond initieel toch nogal septisch tegenover Obama...
Bart De Wever: Ik was inderdaad sceptisch, ik ben dat nog steeds...

Nieuws

Bon, alweer effe geleden, en ik gooi er ineens een aantal posts tegelijk tegenaan. Deze eerste van de reeks is een heel kortje, met gewoon een praktische mededeling: de vorige paar posts bevatten een heel aantal kortverhalen, maar die zullen vanaf nu gepost worden op een speciaal daartoe opgericht blog, te vinden op http://the-bStory.blogspot.com. Allen daarheen, momenteel staat er enkel een klein beginnetje van een verhaal, maar binnenkort wel meer.

b. Your Window to Storytelling.

Open Brief aan VTM

Beste,

ik heb net aflevering 5 van het programma Beauty & de Nerd gezien. Ik zou u bij deze graag willen wijzen op niet minder dan drie fouten die mij zijn opgevallen tijdens het gedeelte waar de beauties zogezegd dingen mochten leren (maar dan wel de foute dingen zo te zien...).

1. Nerd Gijs had absoluut gelijk toen hij zei dat Pluto geen planeet is. Deze classificatie is het op 24 augustus 2006, dus al minimum twee jaar voor het moment van opname, kwijtgeraakt. Het is nu ook geen ster zoals een van de beauties claimde, maar een dwergplaneet. Sinds 13 september 2006 staat Pluto dan ook met een officiële classificatie in de lijst van planetoïden.
2. In de grote kennisquiz was een aan beauty Fabienne gestelde vraag "Jan Vandecasteele heeft 4 kinderen, van 4,6,8 en 11 jaar oud. Hij verdeelt 12 kersen en geeft ieder kind evenveel kersen. Hoeveel kersen houdt Jan over?" Hierin is het duidelijk dat het verwachte antwoord 0 is, maar toch is de vraag bijzonder ambigu. Het is namelijk nergens gezegd dat hij ze enkel onder de kinderen verdeelt (en niet bijvoorbeeld ook zichzelf meetelt), of dat hij ieder kind het maximaal aantal kersen geeft (hij kan in deze vraag bijvoorbeeld perfect elk kind nul, één of twee kersen geven, dus de mogelijke antwoorden zijn dan 0, 4, 8 of 12).
3. Na de vraag over de sterren van de vlag van de VS zegt Matthias "Je hebt een juist antwoord gegeven, maar Amerika heeft eigenlijk 52 staten, maar die twee kregen ze nog niet op die vlag." Dit is uiteraard absolute onzin. Eerst en vooral is Amerika een continent, en bedoelt hij het land de Verenigde Staten van Amerika, of dus de VS. Die VS hebben wel degelijk maar 50 staten, en een aantal andere gebieden die minder rechten hebben dan de staten. Waarschijnlijk werden ofwel Puerto Rico en Washington DC bedoeld, óf Puerto Rico en Guam. Laat ik beginnen met die laatste optie.
Puerto Rico en Guam zijn zogeheten Territories of Insular Areas van de VS. Puerto Rico en Guam zijn de meest bekende, omdat in deze territories ook primaries worden gehouden waarbij inwoners mogen stemmen voor de presidentskandidaten voor de twee grote partijen (hoewel het in Guam gaat over een niet-bindende Straw Poll en de eigenlijke stemmen worden verdeeld door een partijcollege). Er zijn echter ook nog andere territories, namelijk Amerikaans Samoa, de Noordelijke Mariana Eilanden, de United States Maagdeneilanden, Wake Island, en een lijst onbewoonde gebieden. In deze territories mag niet worden deelgenomen aan presidentsverkiezingen, en ze hebben ook geen vertegenwoordiging in Congres of Senaat.
Washington DC daarentegen is nog een geval apart. Dit zogeheten Federal District of Columbia heeft geen eigen bestuur, maar staat direct onder het bestuur van het Congres. Inwoners stemmen wel mee voor de president sinds 1961, maar hebben slechts één Congreslid zonder stem, en geen senator.
Er is dus absoluut geen enkel gebied dat momenteel aanspraak heeft op de titel van 51ste (laat staan 52ste) staat. Er gaan in Puerto Rico wel stemmen op om staat te worden, en moest dat ooit gebeuren dan zal er op de daaropvolgende 4de juli (independence day, de nationale feestdag van de VS) effectief een ster worden toegevoegd aan de vlag.

Met vriendelijke groeten,
Ben Verhaegen

b. Your Window to the Truth.

Oscars #81 - The aftermath

Het is voorbij. De oscars zijn uitgedeeld, wat dan ook wil zeggen dat ik weer een jaar moet wachten. Maar jongens, wat een oscars waren het. De show werd nog eens terug gepresenteerd door een echte showman (Hugh Jackman), wat ook alweer van Billy Cristal geleden was (ofte 6 verschillende oscarhosts sinds hem). En dat was er aan te zien, het sprankelde weer als weleer mijn eerste oscars. Daarbij dan nog eens het geniale idee om de acteeroscars te laten uitreiken door telkens vijf groten der aarde (eentje per genomineerde die een geheel gepast eerbetoon aan de genomineerde ten berde kon brengen) maakt het helemaal af.

Het kan natuurlijk echter nooit perfect zijn. En dat ligt dit keer geheel aan de abominabele studioshow die Prime er rond gebouwd heeft, gepresenteerd door de absoluut voor tv ongeschikte Wim Oosterlinck die tijdens heel het programma amper iets anders gedaan heeft dan guitig lachen en nog minder gezegd heeft dan zijn sporadische gasten. Nog erger was Nic Balthazar die blijkbaar na één mislukte film plots het recht heeft om voor heel Vlaanderen over film te spreken, en die telkens de woordcombinatie "Slumdog Millionaire" viel al een spontaan orgasme kreeg. Maar de kroon werd gespannen door Jan Temmerman, filmjournalist van De Morgen, die niet alleen dweepte met al wat het niet verdiende dit jaar, maar die ook nog eens op elk moment de meest ongepaste dingen zei, gaande van (na de oscarwinst van Heath Ledger) "Kijk al die emotie eens, ze spelen het allemaal mooi mee" en "Mickey Rourke denkt nu ongetwijfeld dat hij het had kunnen zijn, hij had het moeten zijn [die dood is gegaan]", tot bij de oscarwinst voor おくりびと (okuribito) bij buitenlandse film (nadat er al twee Japanners ervoor hadden gewonnen) "Al die Amerikanen denken nu 'oei, Pearl Harbor all over again!'". Het is één ding om niet politiek correct te zijn, het is er een ander om gewoon ongepaste dingen te blijven declameren en daarbij letterlijk over lijken te gaan. En te doen alsof je iets van de oscars afweet en dan afkomen met half kloppende feiten. 

Bij deze spreek ik trouwens een vete voor het leven uit over Jan Temmerman én Nic Balthazar (tot wiens onthoofding ik reeds eerder had opgeroepen in mijn onstuimige puberteit). Mijn carrière in de media zal gewijd zijn aan het bestrijden van deze individuën. Wim Oosterlinck krijgt nog even respijt, maar moet toch ook op zijn tellen beginnen passen. Hij komt er met een vete van een week vanaf.

Maar dan nu hetgene waar het natuurlijk allemaal echt om draait: wie heeft er gelijk gehad?

Wel, de zogezegd in de loop van het weekend gelekte oscarlijst (zogezegd een document gestuurd aan de "officers" die de winnaars niet te zien krijgen, mét handtekening van de voorzitter van the Academy Sid Ganis die de winnaars ook niet weet, een document dat dus in zijn geheel nooit gestuurd wordt) al niet, daar stonden slechts 9 juiste voorspellingen op, in 24 categorieën. Een bijzonder pijnlijke zaak dus, niet alleen voor de vervalser, maar ook voor onze serieuze media als de Standaard die heel de zaak nog eens echt geloofden ook.

Die Standaard deed het trouwens niet veel beter: in de acht categorieën waarin mijn in een vorige post al uitgebreid bejubelde vriend Steven De Foer zich aan een voorspelling waagde, waren er 5 juist. In diezelfde categorieën had ikzelf er 6.

En dan is er nog de competitie van mijn oscarkijkend gezelschap. In dat gezelschap waren de scores: 4, 12, 13, 14 en 15, waarbij, jawel, uw blogger de 15 haalde. Dat wil dus zeggen dat ik eindelijk terug op gelijke voet sta met Sofie, namelijk 2-2. Volgend jaar versla ik u, Steylaerts!

Tot slot mag ik u toch ook nog één quote niet onthouden, omdat die gewoon rechtstreeks van dit blog geplukt is: "Documentarists truly are our windows to the world."

b. Your window to documentarists.

Oscars #81 - Part 3

Oke, en zoals beloofd nog de laatste voorspellingen: de twee scriptcategorieën.

Script - bewerking

De nominaties: Doubt, Frost/Nixon, Slumdog Millionaire, The Curious Case of Benjamin Button, The Reader

De commentaar: Vier van de genomineerden in deze categorie zijn ook genomineerd voor beste film. Dat wil ook zeggen dat het hier gaat om echte prachtscenario's, met vaak briljante dialogen en geniale opbouw en scènestructuren. Het is namelijk lang niet zo gemakkelijk om een al bestaand verhaal te vertalen in film, een hoofdstuk is een heel andere bouwsteen dan een scène. En dat is precies waar al deze scripts in uitblinken. De duels in Frost/Nixon, de poëzie van The Curious Case of Benjamin Button, maar vooral... het ongelooflijk tastbare van Slumdog Millionaire. Dìt is wat er echt geniaal was aan die film: het scenario. De beschrijvingen van India laten je voelen alsof je er ook echt bent, het verhaal is pakkend en heel slim opgebouwd door tijdig te switchen met het ingenieuze kaderverhaal. Kortom, Slumdog Millionaire gaat vanavond één oscar winnen die hij écht verdient, en die is voor de scenarist.

De keuze van b: Slumdog Millionaire

De winnaar: Slumdog Millionaire

Script - origineel

De nominaties: Frozen River, Happy-Go-Lucky, In Bruges, Milk, Wall•E

De commentaar: Dit is de voorbije jaren verworden tot een soort alternatieve beste film-categorie (met Juno, Little Miss Sunshine, ...). Het is dan ook te verwachten dat hier dit jaar een kleine onafhankelijke parel in de prijzen gaat vallen zoals daar zijn Frozen River of Happy-Go-Lucky. Maar het kan ook wel eens gaan naar die ene genomineerde die ook meedoet voor beste film (Milk). Maar als je het mij vraagt gaat deze oscar dit jaar naar een van de twee komische, vertederende, en écht originele films. In Bruges springt er uit vanwege de briljante dialogen, Wall•E precies omwille van hoe uitzonderlijk goed de vertelling werkt net zònder dialogen. En daar twijfel ik dan weer. Dus: nog eens een gespleten persoonlijke voorkeur.

De keuze van b: In Bruges en Wall•E. Deze categorie moet nog verder opgesplitst worden. Maar gezien Wall•E toch al zijn eigen beste film-categorie heeft, gaan we maar voor In Bruges.

De winnaar: In Bruges

Voila, mijn voorspellingen zijn bekend, en zoals u ziet geheel verschillend van de zogezegd gelekte uitslagen, dus vals spelen kan mij niet verweten worden. Nu is het nog zeven uur en twaalf minuten wachten voor ik weet of ik ook dit jaar win van Sofie en zo de onderlinge stand eindelijk op 2-2 krijg. Ik ben er klaar voor, Steylaerts!

b. Your Window to Oscar-gold.

Oscars #81 - Part 2

Zo, ondertussen ben ik terug van mijn housewarming, en heeft u nog steeds elf voorspellingen van mij te goed. Hier gaan we.

Montage

De nominaties: Frost/Nixon, Milk, Slumdog Millionaire, The Curious Case of Benjamin Button, The Dark Knight

De commentaar: dit is weer zo iets waar Slumdog Millionaire voor gelauwerd wordt, maar wat ik absoluut kak vond aan die film. Er werd gegoocheld met effectjes die afbreuk deden aan wat mooie beelden hadden kunnen zijn. Hij heeft er wel de BAFTA voor gekregen, en ik vrees misschien de oscar ook. Dit is een oscar die vaak gaat naar de technisch indrukwekkender films, dus hier durf ik nog eens een gokje maken weg van Slumdog. Maar dit is niet echt mijn domein, en dus is het toch een beetje een sprong in het duister. Van deze gelegenheid wil ik echter wel gebruik maken om toch een beetje verdiend credit te geven aan monteurs: zij hebben een veel grotere invloed op wat een film uiteindelijk wordt dan veel mensen vermoeden. Kudos aan monteurs!

De keuze van b: The Dark Knight

De winnaar: The Dark Knight

Buitenlandse film

De nominaties: Der Baader Meinhof Complex, Entre Les Murs, おくりびと (okuribito), Revanche, Vals im Bashir

De commentaar: hier heb ik enkel Entre Les Murs en Vals im Bashir gezien, respectievelijk de winnaar van de Gouden Palm in Cannes, en de winnaar van de Golden Globe voor beste buitenlandse film. Entre les Murs vind ik persoonlijk sterk overhypet, al kan dat enigszins te maken hebben dat, toen ik naar deze prent over een probleemklas ging kijken, er een real-live rumoerige klas bij mij in de bioscoopzaal zat. Desalniettemin denk ik dat ik toch nog vrij goed kon inschatten dat het weliswaar in alle simpliciteit een mooie film was, maar dat een gouden palm misschien toch net een beetje te veel van het goede is, en een oscar al helemaal.

Dit is overigens jaarlijks een van de meest gecontesteerde categorieën, omwille van het perverse nominatiesysteem. Elk land nomineert één film, die worden dan allemaal gescreend door een comité van mensen die daar tijd voor hebben (doorgaans oude mensen uit een cultuur die geen ondertitels gewoon is), en die maken een shortlist, waaruit de uiteindelijke genomineerden dan komen. Bijzonder veel manieren dus waarop goede en anderzijds gewaardeerde films uit de boot kunnen vallen, zoals dit jaar gebeurd is met Gomorra (persoonlijk geen favoriet, maar toch), Il y a Longtemps que Je t'Aime en Le Silence de Lorna (van onze eigen Dardennes). Dus: het zal wel jammer zijn, maar we moeten het er nu eenmaal mee doen.

Te weinig gezien, dus ook hier geen favoriet, ik hoop enkel dat het niet Entre Les Murs wordt.

De winnaar: Vals im Bashir

Makeup

De nominaties: Hellboy II: The Golden Army, The Curious Case of Benjamin Button, The Dark Knight

De commentaar: in slechts één van bovenstaande films heeft het makeup-team het onmogelijke bereikt: Brad Pitt lelijk maken. Als dat niet oscarwaardig is, weet ik het ook niet meer. (Al was de makeup van Hellboy ook wel bewonderenswaardig.)

De keuze van b: The Curious Case of Benjamin Button

De winnaar: The Curious Case of Benjamin Button

Muziek - soundtrack

De nominaties: Defiance, Milk, Slumdog Millionaire, The Curious Case of Benjamin Button, Wall•E

De commentaar: voor deze categorie heb ik niet alleen alle films gezien, maar ook alle albums beluisterd. Er zitten absolute pareltjes tussen, waartoe naar mijn smaak de winnaar van de BAFTA én de Golden Globe, u raadt het al, Slumdog Millionaire, niet behoort. Met uitzondering dan van één liedje, zie daarvoor de volgende categorie. Maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak, en zoals bij het songfestival vrees ik dat ook hier het etnisch gewauwel het zal halen van de échte goeie muziek. Mijn persoonlijke favoriet, en een enorme verrassing is Milk, waar gespeeld wordt met klassieke muziek in nieuwe bezettingen en met "nieuwe klassieke" muziek om een streep te trekken onder het leven van de operaliefhebber Harvey Milk. Ook zeker vermeldenswaardig is de prachtige muziek van Wall•E, waar achtereenvolgens de solitude op aarde van ons lief klein robotje, de immense grootte van de open ruimte, en de enorme spanning van een onmogelijke tocht uit blijken. En nog veel meer, maar ik ben zoals altijd op spoiler alert.

De keuze van b: Milk en/of Wall•E, ik zit weer gewrongen.

De winnaar: *zucht* Slumdog Millionaire

Muziek - liedje

De genomineerden:  O... Saya (Slumdog Millionaire), Jai Ho (Slumdog Millionaire), Down to Earth (Wall•E)

De commentaar: Vorig jaar waren er drie liedjes uit Enchanted genomineerd in deze categorie, het jaar ervoor waren er drie uit die "musical" waarvan ik de naam niet wil noemen met die "zangeres" wiens naam ik niet wil noemen. Telkens uit een totaal van vijf genomineerden. Ondertussen heeft the Academy een nieuwe regel ingevoerd die stelt dat er maar maximaal twee liedjes uit elke film mogen genomineerd worden, en blijkbaar waren er niet genoeg interessante nummers meer over op die manier. In elk geval, O... Saya daar krijg ik echt hoofdpijn van, maar Jai Ho (een nummer waar tijdens de end credits in ware Bollywoodstijl op gedanst wordt en eigenlijk niets meer met de film te maken heeft) is echt wel aanstekelijke, goeie muziek. Maar het nummer van Peter Gabriel dat ons vertelt dat we maar één aarde hebben is dat ook, en the Academy heeft een recente geschiedenis met het kiezen voor klimaatgerichte nummers (het liedje van An Inconvenient Truth won namelijk twee jaar geleden ook al deze oscar). Dit is dus een eerder moeilijke om te callen, dus dit zal u mij maar gewoon moeten vergeven als ik het fout heb.

De keuze van b: Down to Earth - Wall•E

De winnaar: Down to Earth - Wall•E

Beste film

De nominaties: Frost/Nixon, Milk, Slumdog Millionaire, The Curious Case of Benjamin Button, The Reader

De commentaar: Dé oscar natuurlijk, degene waar iedereen elk jaar naar uitkijkt, en vooral ook degene waar iedereen elk jaar mijn commentaar over wil horen. Goed, per film dan maar.

• Frost/Nixon: prachtige verfilming van de journalist die Richard Nixon tot zijn eerste echte bekentenis rond Watergate kon dwingen. Een ongelooflijk saai iets als een politiek interview wordt hier een echte thriller, wat mee te danken is aan de briljante vertolkingen van de hoofdrolspelers. Helaas misschien net iets te weinig uitzonderlijk om de oscar echt te winnen, maar alvast een toekomstige dvd-aankoop voor mezelf.
• Milk: een film waar ik me dan weer persoonlijk een beetje meer bij betrokken voel, het verhaal van Harvey Milk, de eerste openlijke homoseksueel die in de VS verkozen werd voor een publiek ambt als city supervisor van San Francisco. Opnieuw prachtige vertolkingen, een helaas heikel actueel thema (na het opnieuw ontbinden van het recht op homohuwelijken in San Francisco), maar ook hier vrees ik: not the stuff Oscar's made of. Net niet mooshy of spectaculair genoeg.
• Slumdog Millionaire: de door iedereen gedoodverfde winnaar. Prachtig verhaal, enorm mooi opgebouwd, maar door de regisseur verkloot. En de kind-acteurs in India zijn dan nog eens dik onderbetaald, een reden temeer dus om de film te boycotten. In het verleden zijn er wel nog meer gedoodverfde winnaars geweest die naast de oscar grepen (we denken aan films als Star Wars, Saving Private Ryan en meer recent nog Brokeback Mountain), dus mijn hoop is nog groot, maar toch is dit mijn voorspelling.
• The Curious Case of Benjamin Button: in een typisch oscarjaar zonder overdreven gehypet ethnisch gedoe is dit de gedoodverfde oscarwinnaar. De film heeft alles waar de oscars om draaien: het scenario is onwaarschijnlijk vlot en vol plotwendingen die de kijker zonder probleem bijna drie uur geboeid houden. Alles is prachtig geschoten in een stijl waarmee je je er haast bij waant. Het is een verhaal over liefde en hoe bizar moeilijk die kan zijn. Het is een biopic, zij het dan van een fictief persoon. De acteerprestaties mogen er zijn, de verouderingstechnieken zijn verbluffend. En toch gaat deze prachtfilm, het hoogtepunt van wat er in 2008 uit Hollywood gekomen is (en de oscars zijn nu eenmaal de bekroning van Hollywood, of je daar nu van houdt of niet), het niet winnen. En dat is zonde.
• The Reader: in een aflevering van de befaamde en geniale televisiereeks "Extras" is te zien hoe Kate Winslet een holocaustfilm draait, niet om de herinnering aan de gruwel hoog te houden, maar om een oscar te winnen. Films over WO II zijn namelijk gegarandeerd oscargoud. En dan, een beetje later, draait ze deze film waarin ze een ex-kampbewaakster speelt die in de jaren 50 wordt veroordeeld voor haar rol in de nazimachine. Het verhaal gaat eigenlijk over een jongeman die met haar een seksuele relatie aangaat voor het proces, en haar nadien in een ander daglicht ziet, en hoe hij daar mee omgaat. Ook dit is een bijzonder mooie film, die blijkbaar in de VS toch niet zo bijzonder goed is ontvangen. Jammer, uw blogger vond em wel goed en raadt u hem ten zeerste aan.

De keuze van b: The Curious Case of Benjamin Button

De winnaar: Slumdog Millionaire, maar fingers crossed voor iets anders!

Korte animatiefilm

De nominaties: La Maison en Petits Cubes, Lavatory-Lovestory, Oktapodi, Presto, This Way Up

De commentaar: Als u zich mijn blogposts van rond augustus herinnert, zal u nog wel weten hoe ik schreef dat ik de award show van Siggraph had bijgewoond, en hoe ik daar Oktapodi zich had zien plaatsen voor een eventuele oscarnominatie. Dat filmpje heeft het dus ondertussen ver geschopt, maar of het de oscar zal halen is nog zeer de vraag. Er is namelijk concurrentie van de ijzersterke Pixar short die voor Wall•E draaide: Presto. Ook bijzonder goed vond ikzelf Lavatory-Lovestory, die dan wel enorm simpel geanimeerd mag zijn, maar wel een heel mooi verhaaltje vertelt over een toiletdame op zoek naar de ware. This Way Up was daarentegen wel mooi geanimeerd, maar als geheel filmpje iets minder geslaagd. En La Maison en Petits Cubes, wel die heb ik tot mijn grote spijt nergens gevonden.

De keuze van b: Lavatory-Lovestory

De winnaar: Presto

Kortfilm - live action

De nominaties: Auf der Strecke, Manon sur le Bitume, New Boy, Spielzeugland, The Pig

De commentaar: Niets gezien, dus enkel een wilde gok

De winnaar: Auf der Strecke

Geluidsmontage

De nominaties: Iron Man, Slumdog Millionaire, The Dark Knight, Wall•E, Wanted

De commentaar: Dit is weer zo'n categorie waar de meeste mensen absoluut geen idee hebben wat het betekent. Wel, geluidsmontage is het aaneenplakken van het geluid tot een vlotte geluidsband. Heel basis uitgelegd, want het is natuurlijk echt niet simpel. Dit is dus ook zo'n categorie die heel moeilijk te voorspellen is voor de mensen die er niet constant mee bezig zijn. Ik weet alleen dat de BAFTA naar (hoe kan het ook anders) Slumdog ging, en dat dit in het verleden ook wel eens naar technischere films is gegaan.

De keuze van b: The Dark Knight

De winnaar: The Dark Knight

Geluidsmixage

De nominaties: Slumdog Millionaire, The Curious Case of Benjamin Button, The Dark Knight, Wall•E, Wanted

De commentaar: in tegenstelling tot geluidsmontage, gaat dit over de beslissing wat je hoort op welk moment, en hoe luid het allemaal is tegenover mekaar. Ook hier gaat het meestal naar technischere films. En in animatie is dit natuurlijk extra moeilijk en nodig, gezien daar niets rechtstreeks is opgenomen.

De keuze van b: Wall•E

De winnaar: Wall•E

Visuele effecten

De nominaties: Iron Man, The Curious Case of Benjamin Button, The Dark Knight

De commentaar: Hoewel de effecten bij alledrie dik in orde waren, werden ze bij The Curious Case of Benjamin Button bijzonder origineel gebruikt. Daar ging het namelijk niet om spectaculaire vechtscènes te land ter zee en/of in de lucht, maar wel om de veroudering van personages die met traditionele technieken veel te tijdrovend zou zijn. Daarom werden de gezichten van Brad Pitt en Cate Blanchett maar gewoon op echte oude mensen geplakt, maar op een bijzonder overtuigende manier. En daarom gaat deze oscar naar Benjamin Button.

De keuze van b: The Curious Case of Benjamin Button

De winnaar: The Curious Case of Benjamin Button

Zo, bij deze heeft u nog twee oscars van mij te goed, namelijk de scriptoscars (adapted en original). Ik probeer echter ook alle genomineerde scripts gelezen te krijgen, en dat is nu nog niet het geval. Ik probeer dat morgen nog gedaan te krijgen, maar als het tegen 18u niet lukt krijgt u alsnog mijn voorspelling cadeau, zij het dan met één of meerdere ongelezen scripts. En morgen om 2u 's nachts Belgische tijd (dus nog een 21u40min op dit moment) zullen we het eindelijk gaan weten.

b. Your window to Hollywood.

Oscars #81 - Part 1

Goed, morgen is het zover, de oscars zijn weer in het land. En met hét land bedoel ik dan voor één keer Hollywood. Zowat elke idioot met een internetverbinding placht deze dagen te doen alsof hij het weet, en uw liefste blogger mag daar natuurlijk niet bij ontbreken. Waar (die absoluut idiote filmredacteur van) de Standaard het echter enkel heeft over "de belangrijke categorieën" (de acteercategorieën, beste film, beste regie, animatiefilm en buitenlandse film (waar is script, idioten?)), waag ik mij ondertussen aan zowat alles, behalve live action kortfilm en de documentaire oscars. Waarom? Dat zijn de categorieën waarin ik niets gezien heb. Korte animatiefilm heb ik 4/5 gezien, Buitenlandse film 2/5. Van al de rest, dames en heren, heb ik alles gezien. Wat mij, ongetwijfeld, in een veel betere positie plaatst om een oordeel te vellen dan whatshisname van de Standaard, die toch enkel maar dweept met het "hoezee hoezee het is geen Hollywood"-vehikel uit India.

Alrighdy, hier gaan we.

Acteur

De nominaties: Frank Langella (Frost/Nixon), Sean Penn (Milk), Brad Pitt (The Curious Case of Benjamin Button), Richard Jenkins (The Visitor), Mickey Rourke (The Wrestler)

De commentaar: en we beginnen al meteen met een moeilijke categorie. Niet omdat moeilijk te zeggen is wie zal winnen, maar omdat er dit jaar echt sterk geacteerd werd. Van de door de Vlaamse pers fel onderschatte Brad Pitt tot de door de wereldpers een heel klein beetje overschatte Mickey Rourke. Alleen Richard Jenkins is een verrassing in dit lijstje. Ja, die man is geweldig (beter bekend van een aantal bijrollen trouwens, waaronder dit jaar ook een enorm sterke bijrol in Burn After Reading), maar toch net dat beetje onder het niveau van de vier anderen. Waarschijnlijk ook omdat de rol nu eenmaal niet zo indrukwekkend is. Het is trouwens ook zijn eerste echt grote nominatie voor deze film, omdat Dev Patel (de vijfde genomineerde voor de BAFTA) en Leonardo DiCaprio (genomineerd voor de Golden Globe) ernaast grepen. Het gaat dus eigenlijk tussen vier, maar vooral tussen twee: Sean Penn die al diverse awards van critici én de SAG award van zijn collega's in ontvangst mocht nemen, en Mickey Rourke die het haalde op de BAFTA's en de Golden Globes. Die laatste leverde dan wel een sterke prestatie, maar eigenlijk toch vooral omdat hij zichzelf mocht spelen, maar dan als wrestler in plaats van acteur.

De keuze van b: Sean Penn, prachtige prestatie, prachtige film, en veel gelauwerd omdat ie meer Harvey Milk was dan de echte.

De oscarwinnaar: Mickey Rourke, jammer genoeg.

Acteur in een bijrol

De nominaties: Philip Seymour Hoffman (Doubt), Josh Brolin (Milk), Michael Shannon (Revolutionary Road), Heath Ledger (The Dark Knight), Robert Downey Jr. (Tropic Thunder)

De commentaar: Deze staat al vast van voor de oscars van vorig jaar. Bij de enorme waslijst aan redenen waarom we de dood van Heath Ledger zo betreuren kunnen we echter nog eens deze categorie toevoegen: als hij niet was komen te gaan, was ook de strijd om deze oscar bijzonder spannend geweest. Ook hier hebben we vier enorm sterke prestaties, met Josh Brolin die er een klein beetje onder bungelt. Maar zelfs als hij niet gestorven was, was de kans groot dat Ledger het zou gewonnen hebben. Shannon's schermtijd was te kort, RDjr. leverde een geweldige komische prestatie, wat ook meestal niet op veel credit van the Academy kan rekenen. En PSH was geniaal, maar net dat beetje minder geniaal dan hij was in Capote.

De keuze van b: Heath Ledger, en een speciale award voor the dude playing a dude playing a dude disguised as another dude.

De winnaar: Heath Ledger, maar als u dat nog niet wist wil ik u nu vragen mijn blog te verlaten.

Actrice

De nominaties: Angelina Jolie (Changeling), Meryl Streep (Doubt), Melissa Leo (Frozen River), Anne Hathaway (Rachel Getting Married), Kate Winslet (The Reader)

De commentaar: de categorie met exact dezelfde situatie als bij de acteurs. Vier ijzersterke prestaties, eentje die ook wel goed was maar wiens nominatie uit het niets komt (Leo). Hier zijn het er wel drie die de awards totnogtoe verdeeld hebben: Kate Winslet die voor die rol de BAFTA en de Golden Globe voor beste bijrol won, Anne Hathaway met een hoop critics awards, en Meryl die een critic award mocht delen met Anne Hathaway en met de SAG naar huis ging. Moeilijke keuze dus, vooral omdat het ook nog eens onsympathieke personages zijn die het goed doen. En Kate Winslet die niet genomineerd is voor haar andere award-winning performance in Revolutionary Road. Ook jammer voor Angelina, die, hoewel ik ze met de beste wil van de wereld niet kan uitstaan, wél een ijzersterke acteerprestatie (wat mij betreft de eerste van haar carrière) heeft neergezet.

De keuze van b: Kate Winslet. Nipt.

De winnaar: Kate Winslet.

Actrice in een bijrol

De nominaties: Amy Adams (Doubt), Viola Davis (Doubt), Taraji P. Henson (The Curious Case of Benjamin Button), Marisa Tomei (The Wrestler), Penélope Cruz (Vicky Cristina Barcelona)

De commentaar: een erg moeilijke categorie om een heel andere reden: hier steekt er niets echt enorm bovenuit. Alle prestaties waren sterk, maar niet hartverscheurend sterk. Er waren erg cute dingen bij (Cruz en Adams), erg emotionele maar te korte dingen (Davis), en grote verrassingen die de film soms nog een beetje rechthielden, of hem helemaal stutten (Henson en Tomei). Moeilijke keuze dus.

De keuze van b: Taraji P. Henson. Bijna 70 jaar na Gone With the Wind mag er nog eens een zwarte actrice met een rol in the Old South winnen.

De winnaar: Penélope Cruz, toch een beetje onterecht.

Animatiefilm

De nominaties: Bolt, Kung Fu Panda, Wall•E

De commentaar: de Standaard stelde zich de vraag waarom het overal (terecht) bejubelde Vals Im Bashir (een geanimeerde documentaire) niet genomineerd is in deze categorie. Het antwoord is simpel, maar discussieer gerust over hoe terecht: die film had enorme kwaliteiten, maar dan vooral als documentaire en als film, en minder als zuivere animatiefilm. De drie genomineerden hadden dat wel. Overigens vind ik het wél gek dat Vals im Bashir niet genomineerd is als documentaire, maar goed. Dit is ook een categorie die al lang vaststaat. Kung Fu Panda was cute maar lang niet uitzonderlijk, Bolt is dan wel het beste dat Disney zelf heeft gemaakt sinds pakweg The Lion King, maar het kan toch net niet raken aan de majesteit van Pixar. Als het Wall•E niet wordt ga ik een week lang met rendierhoedje naar school.

De keuze van b: Wall•E, hands-down.

De winnaar: Wall•E.

Art Direction

De genomineerden: Changeling, Revolutionary Road, The Curious Case of Benjamin Button, The Dark Knight, The Duchess

De commentaar: Een categorie waar de meesten niet van weten waarvoor ze nu eigenlijk staat, dus even een woordje van uitleg: de art direction bepaalt eigenlijk een beetje de look van de film. Het is de setdressing, de decors, het uitzicht van de visual effects, maar ook dingen als de kleurtoon van de film. Dit jaar waren er een aantal goeie bij, maar er springen er twee uit: Benjamin Button en Changeling. Changeling verdient echt een oscar in deze categorie of de volgende, maar de kans dattie het krijgt is klein, omdat de effort van Benjamin Button gewoon een pak verder ging. Ikzelf blijf verscheurd tussen die twee. Benjamin Button mocht overigens ook al met de BAFTA naar huis, dus is de kans bijzonder groot dat daar nu ook de oscar bijkomt.

De keuze van b: Changeling én The Curious Case of Benjamin Button. Het moest mogen.

De winnaar: The Curious Case of Benjamin Button

Cinematografie

De nominaties: Changeling, Slumdog Millionaire, The Curious Case of Benjamin Button, The Dark Knight, The Reader

De commentaar: Nog zo eentje waarvan weinigen weten wat het nu eigenlijk is. De cinematografie is eigenlijk de iets technischer kant van de Art Direction, namelijk hoe er met de camera wordt omgegaan, hoe de belichting wordt aangepakt, etc. Altijd een beetje een moeilijke categorie voor een niet-cinematograaf. Slumdog Millionaire ging met de BAFTA lopen, maar persoonlijk was de cinematografie daar echt niet mijn ding. Wel mooi was die van Changeling en Benjamin Button, en pas echt kunstig die van The Dark Knight. Maar enkel God en twee accountants weten wat het wordt.

De keuze van b: The Dark Knight

De winnaar: Slumdog Millionaire

Kostuumontwerp

De nominaties: Australia, Milk, Revolutionary Road, The Curious Case of Benjamin Button, The Duchess

De commentaar: Dit is dan weer een categorie waarvan iedereen weet wat ze betekent, maar waar niemand écht op let als ze naar de film kijken. Buiten mode-ontwerpers. En janetten. Over het algemeen doen kostuumdrama's het om evidente redenen erg goed in deze categorie, en daar is dan meteen The Duchess. Al waren de kostuums van Benjamin Button natuurlijk ook mooi en die van Australia het enige goede aan die film, The Duchess heeft al een BAFTA in de kast, en daar zal waarschijnlijk zondagavond een klein naakt mannetje met een zwaard tussen zijn benen bijkomen.

De keuze van b: The Duchess

De winnaar: The Duchess

Regie

De nominaties: Ron Howard (Frost/Nixon), Gus Van Sant (Milk), Danny Boyle (Slumdog Millionaire), David Fincher (The Curious Case of Benjamin Button), Stephen Daldry (The Reader)

De commentaar: Eindelijk eens een categorie waar ik zelf binnen twintig jaar toch wel eens in wil staan. Laat ik beginnen met een flagrante omissie hier: Sam Mendes (Revolutionary Road, vooral ook bekend van American Beauty) die een aantal prachtige emoties heeft gecapteerd door zijn shotkeuzes. Véél beter dan wat Danny Boyle heeft gepresteerd met zijn infantiel gespeel met effectjes of de soms ondermaatse acteursregie, hoewel hij toch gaat winnen. Op Boyle na zijn de nominaties allemaal terecht, vier uitzonderlijke films in uitzonderlijke regie, met vaak prachtige shots. Ik zou u voor elke film kunnen zeggen welke ik bedoel, maar dat zijn dan vaak vooral shots tegen het einde van de film, en laat ik vooral de film niet verpesten voor u.

De keuze van b: Hartverscheurend moeilijk, dit. Ik heb Milk al een grote oscar gegeven en ik ga er nog eentje geven aan Benjamin Button, dus laat deze maar gaan naar Frost/Nixon, waar Ron Howard een oersaai ding als een politiek interview heeft omgetoverd in de ijzingwekkendste thriller van het jaar.

De winnaar: De man die ons collectieve zelfmoordneigingen gaf na het kijken van The Beach, Danny Boyle.

Volle lengte documentaire

De nominaties: Encounters at the End of the World, Man on Wire, The Betrayal (Nerakhoon), The Garden, Trouble the Water

De commentaar: Zoals gezegd, niets gezien, dus geen commentaar, en geen keuze van b, enkel een voorspelling.

De winnaar: Man on Wire

Korte documentaire

De nominaties: Smile Pinki, The Conscience of Nhem En, The Final Inch, The Witness - From the Balcony of Room 306

De commentaar: Same here, maar hier is het echt een gok gewoon gebaseerd op de titel.

De winnaar: The Witness - From the Balcony of Room 306

Hier ga ik het voorlopig bij laten (ik moet naar een housewarming), met een beetje geluk vannacht nog de overige voorspellingen, anders morgen. U heeft nog van mij te goed: montage, buitenlandse film, makeup, soundtrack, lied, beste film, korte animatie, live action kortfilm, geluidsmontage, geluidsmixage, visuele effecten, script op basis van ander materiaal, origineel script. Stay tuned!

b. Your window to the 81st Academy Awards.

Hoe wil ik van kunst mijn leven maken? Hoe wil ik mijn leven kunst maken?

Dit is een vraag die gesteld zal worden op het examen cultuurgeschiedenis van aanstaande maandag. Hier moeten we een essay voor schrijven van ±4 blz. In deze blogpost mijn antwoord.
P.S. Aan alle ritsstudenten: deze blogpost geldt zeer duidelijk als publicatie, in een vastgelegde vorm. Denk er dus ook niet aan dit in enig opzicht over te nemen. In tegenstelling tot mijn publicaties op de rits-wiki, die vallen onder de creative commons licentie, behoud ik elke vorm van auteursrecht voor publicaties op dit blog. U weze gewaarschuwd.

Hoe wil ik van kunst mijn leven maken? Hoe wil ik van mijn leven kunst maken?

Deze vraagstelling veronderstelt reeds een zekere opvatting over kunst, namelijk die van Kunst als einddoel, als levensdoel, als vorm an sich. De kunstenaar die deze vraagstelling beantwoordt, is een kunstenaar die al lang zijn doel is voorbij geschoten. Kunst ontstaat niet door ernaar te streven. Kunst ontstaat waar er kunde en een publiek is. Een kunstenaar is diegene die zijn stiel zo beheerst dat hij ermee kan ontroeren, ageren, en wie weet zelfs de wereld veranderen. Kunst ontstaat niet doordat iemand zich voorneemt van kunst zijn leven te maken, en nog veel minder doordat iemand zich voorneemt kunst te maken.
Ik ben geen kunstenaar, en de aandachtige lezer heeft reeds door dat ik dat ook niet meteen ambieer. Toch niet onmiddellijk, en zeker niet gepland; Ik heb een stiel gekozen. Ik heb die stiel gekozen omdat het de stiel is waar ik goed in ben, omdat dat de stiel is die ik wíl uitoefenen. Ik vertel verhalen. Ik vertel ze op papier, ik vertel ze met beelden. Maar ik vertel verhalen zonder daarmee te veronderstellen dat ik automatisch de wereld verander, zonder zelfs de wereld te willen veranderen. Mijn ambitie is mijn publiek te raken, of dat nu Kunst mag heten of niet.
Misschien zal ik ooit kunst maken, dat sluit ik zeker niet uit. Allicht zal ik het zelfs bijzonder fijn vinden als, wanneer, dat gebeurt. Dat ik kunst gemaakt heb zal ik dan weten doordat mensen mijn werk appreciëren. Doordat mensen zeggen dat het kunst is. En dan zal dat mooi zijn.
Is dat dan niet een bijzonder onambitieuze, of zelfs plat commerciële kijk op de zaak? Een schrijver, regisseur of televisiemaker die voor zichzelf geen kunstnorm vooropstelt, dat kan toch haast niets anders voortbrengen dan platte reality-tv, stationsromances op het witte doek, of het zoveelste script over de actieheld die de wereld redt? In tegendeel! Het is een nederige houding. Nederigheid ten opzichte van het medium, het publiek en de wereld. Het is een nederige houding die getuigt van respect.
Een kunstenaar die, met de pretentie om Kunst te maken, tegen de wereld aankijkt, misbruikt al te vaak zijn medium teneinde zijn publiek te vervreemden en zich de wereld toe te eigenen. Zo’n kunstenaar, een Kunstenaar, maakt al te vaak kunst die niemand begrijpt, maar enkel apprecieert omdat het zo hoort. Het is tenminste het werk van een kunstenaar. Misschien dat nog een klein groepje zelfverklaarde intellectuelen het met de Kunstenaar mee begrijpen, maar dat kleine groepje staat dan alleen in hun wereld, neer te kijken op het niet-begrijpende plebs, het publiek dat vervreemd is door de kunstenaar die allicht net wou strijden tegen de vervreemding. Een zelfingenomen kunstenaar dus, die zijn doel al lang voorbij is geschoten.
Te veel Kunst is elitair. Wat bereikt een kunstenaar wiens werk in een museum hangt en dagelijks door enkele honderden bekeken wordt, van wie geen hond het werk begrijpt, maar niemand ertegen wil ageren omdat het toch een bekend werk is? Hij heeft zijn kunst kunnen maken, en wordt misschien door zijn kleine intellectuele elite geëerd, die het werk kunnen appreciëren omdat zij het geleerd hebben te appreciëren. Omdat zij afgesproken hebben het te appreciëren. Omdat zij afgesproken hebben dat dit kunst is. Is dat dan kunst die de wereld verandert? Heeft zo’n kunstenaar zijn doel bereikt door zich te vervreemden van de wereld en de mensen daarin?
Neen, voor zulk elitarisme pas ik resoluut.
Ik ben geen kunstenaar, maar wat ben ik dan wel? Ik ben een verhalenverteller. Ik vermaak het publiek dat mijn verhaal wil aanhoren. Ik ben een nar, de kijkers zijn mijn Hof. En slechte narren, in hun stiel weinig bekwame narren dus, die worden van het Hof weggestuurd, of zelfs, al afhankelijk van de tirannie van de heersende meester, onthoofd. Aldus is het streefdoel van de nar simpel: zich zo goed mogelijk bekwamen in zijn stiel. Zo kundig mogelijk worden. Zo kunstig mogelijk, zo u per se wil.
Ik heb mij, net als de nar, een stiel aangemeten. Een stiel van dewelke ik mijn leven wil maken. En nu is het tijd om mij daarin te bekwamen, zo voldoende te bekwamen dat ik van die stiel mijn leven kan maken. Dat ik van de kunde in die stiel mijn leven kan maken. Dat ik, zo u wil, de kunst van die stiel mijn leven kan maken.
Een oude volkswijsheid leert dat oefening kunst baart, no pun intended. Om mij te bekwamen in mijn stiel als verhalenverteller, om die stiel te vereenzelvigen met mijn leven, heb ik dus weinig keuze. Ik moet mijn stiel uitoefenen. Ik moet in de wereld staan. Ik moet schrijven, filmen, kijken. Ik studeer aan twee scholen voor mijn stiel. De ene is het RITS, de andere is mijn leven.
Dus hoe plan ik van mijn leven kunst te maken? Dat is het al. Net als elk leven, op zijn eigen manier. Elk leven heeft zijn eigen ervaringen, zijn eigen lessen te leren. Elk leven bevat zijn eigen kunst, het is aan de eigenaar van dat leven om ze eruit te halen.
Hoe wil ik kunst mijn leven maken? Door te lezen. Door te kijken. Door te schrijven. Door te leven.

b. Your window to the artist.