The Countdown

Good news! She's dead! The witch of the West is dead, the wickedest witch there ever was, the enemy of all of us here in Oz is DEEEEAAAAD! Good neeeeews! Good neeeeeeeeeeeews!
Nee wacht, dat was mijn goed nieuws niet... Ahja! Integendeel, mijn dagen als weduwnaar zijn voorbij. Bijna dan toch. Mijn liefste powerbookje komt donderdag terug naar mij. Hij stond al drie dagen in test in het service center, alwaar ze van de problemen die ik gemeld had nog niets gemerkt hebben. Blijkbaar ben ik een schijf-hypochonder... Maar geen nood, dat wil tenminste zeggen dat ik hem terugheb vooraleer ik naar San Diego vertrek (wat nu vrijdag is voor degenen die dat nog niet/niet meer wisten), en dat ik dus niet als enige laptoploze tussen die bende nerds moet gaan zitten. Het leven kan mooi zijn.
Hoewel, mijn slaapritme is naar de kloten. Ik had namelijk het prachtige plan opgevat om mij zachtjes naar de San Diego-tijdszone (ik geloof dat dat PST is, in elk geval GMT-8) toe te werken, edoch er werd roet in mijn eten gegooid. Door een woefke nog wel. Voor de lezers onder u die ons hondje (ons Kira) niet kennen: dat is een kleine mollige witte haarbal met ademhalingsstoornissen. De ademhalingsstoornissen in kwestie worden veroorzaakt door een licht misvormde luchtpijp, waardoor het hondje gaat knorren als een varken. Niet zo tragisch als het klinkt, gecombineerd met de krulstaart zelfs een beetje grappig. Maar het is niet meer grappig als het hondje besluit om 's nachts een hele nacht aan een stuk door te liggen hijgen. In de slaapkamer van mijn ouders weliswaar, maar zo luid dat het los door de muur doordringt. En mij uit mijn slaap houdt.
Ik heb dus zopas sinds een uur of 19 tot iets van een 23 liggen slapen, dat is dus van 10AM-2PM in San Diego, duidelijk niet de bedoeling. Maar misschien maar beter zo, ik ben er net achter dat men mij vrijdag om 8u15 komt ophalen voor de rit naar de luchthaven. 's Ochtends dus. Dan is het enkel nog een uur rijden, drie uur wachten op de luchthaven, en dan een trip van 22 uur (overstap in Philadelphia incluis) naar San Diego, en ik ben daar rond een uur of 9 PM. Pakweg ben ik dan om 10:30PM op mijn hotel, en kan ik dan eindelijk beginnen slapen. Klinkt nog best deftig, maar bijna een dagje doordoen. Ware het niet dat mijn eerste shift om 8 AM is, en de trip van mijn hotel (in Chula Vista, net ten zuiden van San Diego) naar het convention center toch nog wel even duurt. No sleeping on the job Simpson!
Weet u waar ik nog het meest naar uitkijk? Ben&Jerry's, MacDonalds, Kentucky Fried Chicken, Pizza Hut restaurants op elke straathoek en een arsenaal aan winkels die Jimmy Dean's breakfast including Pancakes and Sausages on a Stick verkopen, zegt u? Neen, dat komt op de derde plaats. Het fantastische vliegtuigeten dat geheel alleen verantwoordelijk zal zijn voor mijn luchtziekte, maar mij het geweldige gevoel gaat geven van op reis te zijn en onderweg naar een dolle twee weken aderverstopping? Nope, tweede plaats. Amerikaanse TV. Sorry, Columbiaanse TV. Ik ga het geweldig vinden. En dat is logisch, want...

Ik heb voor u gemediawatcht
Een belangrijk ding dat je bij Columbiaanse TV hebt, dat wij hier niet kennen, is reclame. Oké, wij hebben ook reclameboodschappen, maar die blokjes van 5 minuten zijn amper genoeg om naar het toilet te gaan, een Blueberry Pancake & Sausage on a Stick in de microgolf te steken en de was op te hangen. Nee, ik heb het over reclameblokjes die langer zijn dan de serie waar je net naar het kijken was. En met deftige onderwerpen, niets zoals die kutreclames die ik hier ga bespreken.
Zo hoorde ik daarstraks op de radio volgende reclame. Gillende vrouw die om hulp vraagt, man die met alle macht zo snel mogelijk naar de vrouw rent, de deur van de kamer des noods opengooit en volledig aangedaan vraagt wat het probleem is, vrouw die antwoordt 'nikske, maar ik had just mijn nagels gelakt en ik kon de deur niet opendoen.', jingle 'Flaihaihaihair, Flaihaihair!'. Proficiat Flair, u heeft net aangetoond dat al uw lezeressen behoeftige trutten zijn geen benul hebben van prioriteiten noch wereldorde. Ik veronderstel dat dat uw bedoeling was.
Maar die reclame is genietbaar. Tenminste toch in vergelijking met de Vanish Oxy Action crap die we dagelijks over ons heen krijgen. Althans, die ik dagelijks over mij heen zou krijgen als ik TV zou kijken, wat niet nodig is doordat ik alle series die ik wil zien op mijn harde schijf heb, maar laten we even veronderstellen dat ik toch nog TV kijk om mij bijvoorbeeld te kunnen ergeren aan Cara Van der Auwera, wiens eenmalige exposure op de avant-première van The Simpsons Movie niet genoeg zou zijn om haar een vete van de week op te leveren (zie hieronder). Goed, waar waren we gebleven... Ahja, Vanish Oxy Action. Twee dames in een klerenwinkel, de ene ziet een mooi kleedje, krijgt complimentjes van de andere (vrouwen in een klerenwinkel, tss, als venten samen zouden gaan winkelen (NOT happening) zouden er geen complimentjes heen en weer worden geslingerd, dan was het gewoon 'Oke da past. Hey poepke (tegen de verkoopster), hedde dor nog een broek baa?' (Althans, ik vermoed dat de hetero man zo praat, ik heb er geen ervaring mee). Maar ik laat me weer afleiden, integreer u Ben! Andere dame (die net het kleedje gepast heeft) klaagt over het feit dat de kleuren misschien wel eens zouden kunnen uitlopen bij het wassen, en dat ze het daardoor dus niet koopt. Twee niet lip-gesyncte mensen in roze truien van Vanish Oxy Action komen binnen en leggen haar uit dat ze - verrassend genoeg - Vanish Oxy Action bij haar was moet doen, en trekken de kleren van haar lijf om hun theorie te gaan demonstreren. Persoonlijk zou ik op dat moment beginnen slaan en de flikken roepen, maar nee, de dames reageren - al even asynchroon lippend - met een 'maar Vanish is voor vlekken, niet voor kleuren!' waarop we getracteerd worden op een demonstratie met Vanish, een bak water, en een ander, vuurrood kleedje van de winkel dat ook zomaar - zonder enige aankoop of consultatie van het winkelpersoneel - bij de bak in wordt gegooid. Niemand klaagt, nee iedereen is blij na gezien te hebben dat Vanish werkt. Ik heb herhaaldelijk koude rillingen gekregen tijdens het schrijven van dit stuk, bij het terugdenken aan de horrormomenten die ik beleefd heb tijdens het bekijken van dat filmpje.
Maar in de VS dus meer en betere reclame. Toegegeven, de kans bestaat dat die Vanish-reclame gewoon gedubde Columbiaanse reclame is, maar laten we daar even abstractie van maken. In de VS wacht mij tenminste een scala aan ongeziene soorten reclame, zoals daar zijn reclame voor diverse geneesmiddelen, kanker-kuuroorden, en Chocolate Chip Pancakes & Sausages on a Stick. En u zal het met mij eens zijn, dat is beter dan de avonturen van de Dashmama en de fout gewassen BH van de barmeid, zijnde de tweede minnares van haar zoon.
Maar ik had nog wat beloofd. En dat gieten we dan maar in een gloednieuwe rubriek.

Wie heeft me deze week tegen mijn schenen geshot? Vete van de week: Cara Van der Auwera!
Om alle toekomstige ambiguïteit rond de vetes van de week te vermijden, zal ik telkens hier een beetje uitleg geven over de geldende vete. Ik zal hier overigens de alternatieven beschrijven, die gewoon geluk hebben dat ze net aan de dans zijn ontsnapt.
Op drie hebben we deze week (wat dus de week van 23-29 juli is, nvdr.) Maes NV, de Apple-winkel van Herentals. Over het algemeen bieden die mensen uitstekende service, maar mij drie keer beloven mij terug te bellen met meer info over mijn boeleke om dat dan daarna niet te doen vond ik er toch wel net over. Zeker gezien het om zo'n delicaat onderwerp ging.
Op een gedeelde tweede plaats staan de NMBS en een oude bekende, De Lijn. Ik had tickets gewonnen voor de avant-première voor The Simpsons Movie in Gent. Maar de officiële trip van station Lier naar station Gent Sint-Pieters zou mij 18,50 gekost hebben. Gelukkig kon ik bij mijn reispartner Professor Gobelijn op de Go-Pass, waardoor het gereduceerd werd tot 9 euro, wat ervoor zorgde dat het samen met de 3 euro die ik kwijt was aan de Lijn (voor een veel korter traject, afzetters) ongeveer dubbel zo duur was voor mij om met mijn gratis gewonnen ticket naar de film te gaan kijken dan het zou zijn geweest om de dag erna betalend naar de première te gaan kijken. Maar we kregen daar ter plekke een drankje en een donut, wat het bijna goed maakte tot...
Tot onze nummer een en de vete van deze week de aankondiging kwam doen: Cara Van der Auwera. Dit ___ blondje (Adjectief, drie letters, begint met een D, 'onintellectueel') was nog maar enkele weken geleden de vete van de week omdat ze in haar aankondigingen voor programma's altijd rond de p(l)ot draait, of meteen heel de plot verraadt. Ze had de film nog niet gezien, dus dat laatste kon al niet. Dus deed ze maar het eerste. Ze stak een uitleg van vijf minuten af (die er vijftig leek omdat ik steeds verder in mijn stoel zakte van de plaatsvervangende schaamte), waarin ze een keer of 27 de naam van Matt Groening (bedenker van The Simpsons, uitgesproken als Greejni&) uitsprak als Grqni&. Maar het ergste en meest genante was volgend moment: 'Zitten er hier fans van Lien Van de Kelder?' (op dit moment vlogen er een aantal armen (en misschien andere lichaamsdelen) van de echte fans in de lucht, het verzameld testosteron schoot in actie, zelfs Gobelijn brak naast mij in een soort van opwindingszweet uit bij de gedachte dat Lien Van de Kelder elk moment kon binnenkomen en de travestie opgevoerd door de blonde godin van de wanpresentatie een halt toeroepen) 'Hebben jullie de Humo van vorige week gelezen waar Lien op de cover stond? Wel, daar stond ook een artikel in over The Simpsons, ...' Als ze toen niet onmiddelijk was doorgegaan met het uitdelen van een paar prijzen denk ik werkelijk dat een paar Lien Van de Kelderfans haar bestormd zouden hebben uit woede. Nog erger dan die momenten waar ze deed of ze goed persoonlijk bevriend is met Met Grqni&. En daarom Cara, ben je OPNIEUW mijn vete van de week. Grote eer, je bent de eerste terugkerende vete van de week. Altijd gedacht dat het De Lijn zou zijn, maar je hebt dus net gewonnen. Als je een certificaat wil, reageer op deze post met je e-mail adres (dat is zo'n dingetje met een @ in waar je reclame voor penisverlengingen op krijgt) en ik stuur je certificaat digitaal (met de computer (die bak die nu voor je staat)) door.

Zo, dat was weer een deftige post waar ik alweer bijna een uur van mijn leven aan kwijt ben, zuiver om u te entertainen. Een zeer bijzondere post trouwens, het was de twintigste. Wat niet alleen een mooi symbolisch getal is, maar daarmee komt hij qua aantal posts gelijk met de tot hiertoe meest beposte blog uit mijn Blogger Dashboard, de Chimetenblog opgestart naar aanleiding van een projectje in het tweede semester van het voorbije academiejaar. Take that, veelpostende Stefan! (Ik vind u tof hoor Stefan... tenminste als ge dit leest, anders geldt vorig statement niet.)

Be The B
Now with 40% more taste and 20% more crunchiness.