bOdyssee

Ik ging dit eigenlijk acht uur geleden posten, maar er was ondanks de belofte geen WiFi op mijn hotelkamer... Ondertussen ben ik al in het San Diego Convention Center, waarover wss straks meer.
Enjoy!

Herinnert u zich mijn eerste post op dit nieuwe blog nog? Ongetwijfeld wel (en zelfs als dat niet het geval was zou u toch niet anders durven antwoorden, uit schrik over te komen als minder dan een hardcore fan, een status die nauwelijks benijdenswaardig te noemen is. Wel, als u in die positie verkeert, zal ik u meteen de moeite besparen terug te moeten scrollen en die eerste blog-entry op te zoeken.
Ik had het over mijn ideologische zoektocht, het pad naar mijn doel, higher purpose in dit leven (of gewoon iets tof, like, whatever). Ik zei hoe ik ging berichten over die zoektocht, de mijlpalen in mijn pad ging vermelden, en hoe ik jullie ging meenemen op die reis, hoe jullie, mijn teerbeminde lezers, mijn reisgenoten (The Fellowship of the B, zo u wil) gingen zijn. Sindsdien dachten jullie natuurlijk allemaal dat ik dit tussen de Fabiola-comagrappen door vergeten was, maar niets is minder waar. Mijn zoektocht lag gewoon stil.
Maar vandaag, in niets minder dan de enige echte twintigste post deze keer, neem ik u opnieuw bij de hand, reist u (letterlijk) mee nieuwe horizonten tegemoet. Op dit moment zit ik namelijk meer dan ooit bijeengeplooid te schrijven, Willy zachtjes kreunend op mijn schoot, op het vliegtuig naar een bestemming die me meer dan ooit te voren antwoorden moet geven. Philadelphia, the city of brotherly love. Maar dat is natuurlijk niet de eindbestemming, die is zoals u weet San Diego. Maar dit is een heel erg mooie plek om mijn verslag te beginnen schrijven, ik zit hier letterlijk tussen twee mogelijke paden in mijn leven. Edoch, laten we beginnen bij het begin, ik ben Quentin Tarantino niet.

De rit naar Brussel
Vanmorgen stond ik op. Dat doe ik elke dag, als ik niet opsta heb ik namelijk geen dag. Maar vanmorgen was het na bijzonder weinig slaap. En dat is altijd een beetje storend, maar uiteraard geldt de regel: hoe mooier het vooruitzicht, hoe minder erg het vroeg opstaan. Dus sleurde ik mezelf gedwee uit bed, naar de keuken. Naargelang het niveau van detail dat u wil in dit verslag: daar smeerde ik mezelf twee bokes, eentje met prepare, en eentje met vleessla. Toen zette ik de tv op, alwaar Sigrid hevig aan het berichten was over kunst die terug naar Italië kwam, gevolgd door Frank die mij irrelevant weer voorspelde. Het boeide me niet, zodus, nadat ik mijn boterhammetjes (in de volgorde waarin ik ze gesmeerd had) opgegeten had, ben ik me gaan wassen. Naargelang het niveau van detail u wil, bent u hier ziek als u meer detail wil (ik voel me echter wel gecharmeerd.)
Het luchthaventransport arriveerde enkele minuten te vroeg, dat kan ik doorgaans wel appreciëren. Het vertrek ging uiteraard gepaard met het traditionele afscheid van de ouders, een tweetal minuten onafgebroken geknuffel gevolgd door opnieuw een tweetal minuten gewuif in verscheidene richtingen (de chauffeur moest draaien in de straat), gevolgd door een hele uitleg van de chauffeur over hoe mooi de VS wel niet zijn, en hoe hij, een gezellige nogal goed in zijn vel zittende man, daar bij de magersten is. De babbel kon me best bekoren, en ik vond het dan ook jammer dat hij eindigde toen een tweede koppel, dat de chauffeur duidelijk minder goed kende, opgepikt werd. Achja, tijd om in gedachten te verzinken. Over hoe ik deze blog-entry ging aanpakken, over de laatste keer dat ik in die luchthaven was, over hoe leuk mijn komende twee weken wel zouden zijn. Ik amuseerde me wel, zo alleen met mijn verstand.

Zaventem, of hoe de tegenslagen begonnen voor het vertrek
Zoals de titel van dit stuk doet vermoeden, en u vermoedt correct, kwamen we vervolgens aan in Zaventem. Ik hou wel van luchthavens, die geven me altijd het gevoel op reis te gaan. Meestal is dat dan ook zo. Zoals in dit geval. Het enige wat ik nog nooit zelf had moeten doen echter, was zelf inchecken en voor mijn eigen documenten zorgen. Gelukkig was er de chauffeur om mij netjes te gidsen naar waar ik moest zijn.
En waar ik moest zijn, dat was een lange, nee een enorme rij. Een enorme, dubbele rij. Vooraleer te mogen inchecken, moest je nog eerst een kruisverhoor doorstaan over je bagage. 'Van wie is die bagage?' (Van mij.) 'Wie heeft die ingepakt? (Mijn moeder.) 'Heeft u electronica?' (Ja, .) 'Zijn die allemaal van u?' (Ja.) 'Heeft u dingen mee die geleend zijn?' (Neen.) Enzoverder. Ik ben goedgekeurd, maar dat wist u al, gezien ik op het vliegtuig zit. Toen begon de horror pas echt, het inchecken zelf. Enorm vriendelijke dame, dat was tof. Helaas moest ze me vertellen dat mijn bagage vijf kilo te zwaar was. Vervloekt, 'persoon die mijn bagage inpakt'! Ze meldde me dus dat ik $50 moest bij betalen, maar adviseerde me om op de luchthaven een goedkope zak te gaan kopen (van minder dan $50 uiteraard), en wat van mijn spullen daarin over te laden. Ik mag namelijk twee stuks bagage van 50 pond (23 kilo) meenemen, maar dus niet een stuk van 28 (<46) kilo. Ik dus naar de zakkenwinkel (Speciale aanbieding, Melchior Wathelet voor slechts €26, mét beschermhoes (oké flauw, I know, maar dat was al effe geleden), alwaar alle zakken die ik vond boven de €100 zaten. Ik dus 'damn, ik betaal die $50 wel!' Ik dus terug naar de dame, die mijn bagage incheckte, mijn ondertussen verworven boarding pass invalideerde, en mij naar de sales-balie van U.S. Airways dirigeerde. Ik daarheen, kwam de lieve dame achterna gehold met mijn paspoort, dat ze mij ij zo na vergeten terug te geven was. Another disaster avoided by... Check-ingirl!
Bon, ik dan maar twee kranten gaan kopen, De Standaard en de USA Today (integreren voor ik er ben, altijd een goeie strategie). De USA Today is een vod waarvoor ik duidelijk twee euro teveel heb betaald, waarschijnlijk een bode voor wat me te wachten staat als ik ooit per ongeluk Fox News opzet tijdens mijn verblijf... Maar goed, de aankopen gedaan, tijd dan om een stuk taart te gaan eten, en te wachten. En te wachten. Tot het bijna tijd was om mijn twintig minuten vertraagde vlucht te boarden. Ik dus naar de correcte gate (ondertussen meer vragen over de inhoud van mijn handbagage), om te wachten. En te wachten. Terwijl de gezinnen met kleine kindjes aan boord waren. Tot de eerste klassers aan boord waren. Tot de Envoy klassers (ik weet zelfs niet wat dat is) en de Premium Members aan boord waren. En toen mocht ik...

Vliegtuig #1 op
Standaard vliegtuig, niet zo standaard stewardess leek het me. De dame die me naar mijn zetel wees (die ik al uren gezien had voor ze hem mij wees, ik zit op de tweede rij) leek namelijk verdacht veel op Helen Mirren. U weet wel, de oscarwinnares voor Beste Actrice dit jaar. Degene waar alle oscargenomineerden over zeiden dat ze So Hot was die avond, hoewel ze toch al wel op gevorderde leeftijd is. Helaas, de stewardess bleek niet Helen Mirren.
Ik dus maar – teleurgesteld, ik geef het toe – gaan zitten, naast een soort van academicus blijkbaar die al een hele vlucht teksten aan het verwerken is. Constant aan het markeren, als een zwarte Marie-Rose Morel, maar dan zonder de woedeuitbarstingen. Tot hier toe. Het heeft zijn charmes. Maar aan mijn linkerkant was nog een gapende lege plek. Als het zo zou blijven had ik lekker veel slaapplek, in het andere geval hoopte ik toch maar op een knappe jongeman. En toen zag ik in de rij van mensen die nog moesten instappen... een knappe jongeman. Toffe pet op, skater-outfitje, lange mooie haren, mooi gezicht, enfin, dé persoon om mee lid van de Mile High Club te worden. Het leek onmogelijk dat die naast mij ging komen zitten.
En toen wees hij naar de lege plek naast me. Ik veerde recht om hem door te laten, en toen hij zat begon hij direct te tekenen. Geen Salvador Dalí in wording misschien, maar niet slecht. En een Amerikaan, wat wil zeggen dat ik ongerust kan bloggen over hem met hem naast me zonder dat hij het weet. Althans dat hoop ik, hij is net terug wakker, hij heeft de halve vlucht al liggen slapen.
Dat bedoelde ik dus met letterlijk tussen twee mogelijke paden zitten. De academicus aan de ene kant, de knappe kunstenaar aan de andere. En het eeuwige dilemma welk van de twee te kiezen. Hopen dat ik daar een ideologisch antwoord op vind in de eindbestemming van dit deel van mijn ideologische zoektocht. In de Computer Graphics zijn er namelijk genoeg bedrijven die de twee combineren, de kunst en de engineering, denk maar aan Pixar. En wie weet zal ik op de beurs mijn roeping vinden in een van die combinatorische bedrijven.
Ondertussen zit die Mile High Club er niet meer in denk ik. Door al dat geslaap (ook van mijnentwegend) is de tijd voor fancy moves al lang voorbij. Hoewel, ik heb nog zo'n drie uur voor ik land (drie uur die ik trouwens niet al schrijvend ga doorbrengen!)

Zo'n zeven uur later

Ik heb woord gehouden, ik heb niet meer geschreven op die vlucht. Ondertussen zit ik op mijn finale vlucht van Philadelphia naar San Diego. Net toen ik die laatste regel getypt had stond de academicus naast mij (die trouwens een klimatoloog bleek te zijn, daar gaat mijn Marie-Rose Morel analogie) recht, zodat ik naar het toilet kon. Afhankelijk van het niveau van detail u wil, is het hier het moment voor mij om de CIA op de hoogte te brengen van een stalker. Wat u natuurlijk wel wil weten: ik ben nog steeds geen lid van de Mile High Club.
Verder is er op die vlucht trouwens niet zo veel meer gebeurd. De knapperd heeft zijn tekening afgemaakt, de klimatoloog heeft verder gemarkeerd. Ik hoor hier net dat de in-flight movie op deze vlucht – dus niet die naar Philadelphia, degene waar ik nu op zit van Philly naar San Diego – Spiderman 3 zal zijn, dus ga ik eventjes mijn oortjes insteken, en proberen te multitasken. Secondje aub. Zo. Ik vergeet altijd dat mijn tijd en uw tijd niet analoog lopen, mijn excuses daarvoor, maar helaas, het is gebeurd. Het is niet alsof ik hier de mogelijkheid heb om getypte tekst te corrigeren...
Terug naar de vorige vlucht dus, die bijna afgelopen is. We landden in Philadelphia. Voor die landing werden nog de nodige documenten uitgedeeld, waar ik twee keer een fout document kreeg. Zo, nu is ze afgelopen, wat ons brengt in...

Philadelphia, the City of Brotherly Persecution and Delays
Voor wie ooit The Pianist of Schindler's List gezien heeft, staan de beelden van de Joden die de concentratiekampen worden binnengeleid in het netvlies gebrand. Rijen om het kaf van het koren te scheiden, de werkkrachten van de zieken die maar meteen vergast moeten worden. Die indruk geeft de luchthaven van Philadelphia. Bij het binnenkomen op de luchthaven is het eerste dat je ziet een affiche 'Keep Foot and Mouth Disease outside of America'. Kon ik meteen mijn handbagage opendoen om die met mond- en klauwzeer besmette geit uit mijn rugzak te halen. Maar dat is nog maar het begin.
Je wordt meteen naar een gigantische hal geleid met een dikke vijftig loketten, waar twee vrouwen constant staan te schreeuwen 'Non-citizens 48 to 56, US citizens 48 and down!' Dan word je eindelijk voor de correcte ambtenaar geleid, die bruut vraagt, alvorens mijn vingerafdrukken te scannen en mijn foto te nemen, 'What are you doing in the US?' Gelukkig heb ik natuurlijk iets beter te antwoorden dan 'Visiting Disneyland' (wat ik, toegegeven, ook wel ga doen). Ik dus 'Well kind sir, I am here on an ideological search to find myself, and my one true purpose in life. This search has led me through San Diego, where I will attend an event combining the two likely paths I might be taking in life.' Antwoord: 'You have been randomly selected for an aditional security check, please proceed to the room labeled “secondary inspection”, thank you.' Dus ik daarheen, waar ze mijn paspoort en visa-aanvragen meteen afnamen en mij instrueerden mijn bagage te gaan halen en terug te komen.
Bagage bleef lekker lang weg, gelukkig had ik genoeg tijd om die overstap te maken. Ondertussen Cutie mcDrawingBoy nog een laatste keer tegengekomen, die afscheid van me nam met een 'See you later!' *Smelt* Maar terug naar mijn filmklassiekers. De mensen die bovenstaande films gezien hebben, hebben echter nog meer onvergetelijke beelden op hun netvlies gebrand. Een rij joden staat op straat, zoals bevolen door de Nazi's, willekeurig uit de menigte geplukt. Ze zijn omringd door andere joden, die op het fenomeen moeten staan toekijken. Dan worden de slachtoffers een voor een zonder verpinken geëxecuteerd, de lijken blijven op straat liggen, het leven gaat door. Ik kom met mijn bagage terug aan in het Secondary Inspection Office, waar de kerel van dienst, na het uitkafferen en half vernederen van een Waal die geen Engels spreekt, tegen een aantal van ons zegt 'I need you to stand over there please.' Op een rijtje, tussen de andere gecontroleerden die de tweede inspectie niet moeten doormaken. En we blijven daar staan.
Uiteindelijk komt die kerel terug, en verwijst ons door naar alweer een nieuwe balie. Daar staan een aantal agenten: the good guy, the bad guy, the kinda okay guy who mocks you, enz. Ik had geluk, ik had the good guy. Paar vraagjes beantwoorden over mijn reden van bezoek, over Siggraph, en ik mocht vertrekken. Naar een plek waar ik mijn bagage opnieuw mocht afgeven (exercise in futility anyone?), en dan door naar de douanecontrole van de handbagage. Ook daar weer de schreeuwende dame 'Take off all footwear and jackets and place them in a bin of their own. Remove all computers and video cameras from the bags and put them in a bin of their own.' Gelukkig was dat het laatste. Vanaf dat moment (een uur nadat mijn vlucht was geland) was het dan eindelijk toegestaan voor mij om naar huis te bellen. Ik had nog twintig minuutjes over voor mijn vlucht opnieuw ging boarden, dus ik maar iets lekker Columbiaans gaan halen, een pretzel dog. Basically een worstenbroodje, maar met Cheese dip. Heel lekker, 50% van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid cholesterol.
Toen dat net op was begon de vlucht dan effectief te boarden, dus ik veer recht en zit als een van de eersten op het vliegtuig. Geen knappe kerel in zicht naast mij tegen de verwachte vertrektijd. Wel een escape hatch, wat wil zeggen dat ik de verantwoordelijkheid heb, om als dit ding straks crasht (tegen dat u dit leest weten we al met zekerheid of het gecrasht is of niet) de crew te helpen het vliegtuig te evacueren. Maar dat doet weinig terzake (tenzij het ding echt crasht, maar dan kom ik daar nog wel dieper op terug). Een tiental minuten na geschedulede vertrektijd meldt de piloot dat we een technisch probleem hebben, dat een van de computers niet reageert, en dat dat dus gefikst moet worden voor we kunnen vertrekken. Ondertussen komt er nog een dame binnen die van Zürich komt, wiens vlucht vertraging had, en die dacht dat de vertraging van deze vlucht geheel aan haar lag. Niet zo dus. Bon, na een half uur technisch probleem meldt de piloot dat het vliegtuig tijdelijk ontruimd zal worden, en dat we minstens twee en een half uur vertraging hebben. Wij dus van het vliegtuig, ik een pretzel gaan halen (op deze vlucht geen maaltijd). Terwijl ik die pretzel zat op te eten, zie ik de Zürichdame passeren, op weg naar een niet gedefinieerde bestemming. Als we eindelijk terug het vliegtuig opmogen, blijft de zetel naast mij leeg, op haar handbagage na. De flight crew ondervraagt mij en de andere passagiers na een half uur extra vertraging over haar huidige verblijfstoestand, waarop niemand het antwoord kent. Na een tijdje wordt besloten haar handbagage van boord te halen, en zonder haar te vertrekken. En zo zijn we waar ik nu ben, naar Spiderman 3 aan het kijken, opnieuw in het vooruitzicht van een nieuwe schrijfstop, met nog een viertal uur vliegen te gaan. U hoort meer eens ik op hotel ben. Over en uit.

Het einde van de reis
We zijn ondertussen nog een zestal uur later, en ik zit, uitgeput maar wel, op mijn hotelkamer. Mijn liefste Willy (voor degenen die zich al van hier boven afvragen wie dat is: mijn powerbook*) steekt in het stopcontact, en ik ga eindelijk kunnen rusten. Niet te lang, want ik heb binnen vijf en een half uur een wake-up call aangevraagd, vandaar dat dit stuk niet te lang zal worden. Daarenboven zit ik al ongeveer aan vier A4-tjes, dat vind ik nu lang genoeg.
De vlucht verliep vlekkeloos, niet gecrasht, wel weinig van Spiderman gezien daar ik op het vliegtuig toch ook nog maar wat geslapen heb. Op het vliegtuig kregen we trouwens ook nog eens mini... pretzels. Eigenlijk valt over de rest van de reis niet te veel meer te zeggen, enkel dat de taxi me toch tegenviel ($32,20 + tip (normaal is de regel 'double the tax', maar gezien daar geen tax bijstond heb ik maar uit het wilde weg vijf dollar gegeven, afijn opgeschreven want met visa betaald (gezien ik al $65 kwijt was voor ik hier goed en wel was)), en dat dit hotel toch redelijk ver van San Diego ligt. Hopelijk is het volgende hotel (betaald door Siggraph, waar ik morgen naartoe trek) beter gelegen.
Zo. Geen taaltip, geen mediawatching. Ik ben te moe om nog te schrijven, u bent te moe om nog te lezen. Probeer niet te veel te denken aan de gruwelijke filmbeelden die ik u net heb laten terugbeleven, integendeel: vier het feit dat dit de effectief twintigste blogpost was! Ik hou u op de hoogte van de rest van mijn verblijf hier.

This plane has no left Filangee!
Be The B

* De Apple Macintosh is genoemd naar een Schotse appelsoort, de McIntosh appel. Dus wou ik als naam voor mijn powerbook een goede Schotse naam. En welke bekende Schotten kent u zoal? Sean Connery? Nah, te ouwbollig voor mijn sekssymbool van een mac. William Wallace? Te bruut. Ik zocht iets modern, humoristisch doch stevig. En dan komen we inderdaad bij... Groundskeeper Willy.