Het kan natuurlijk echter nooit perfect zijn. En dat ligt dit keer geheel aan de abominabele studioshow die Prime er rond gebouwd heeft, gepresenteerd door de absoluut voor tv ongeschikte Wim Oosterlinck die tijdens heel het programma amper iets anders gedaan heeft dan guitig lachen en nog minder gezegd heeft dan zijn sporadische gasten. Nog erger was Nic Balthazar die blijkbaar na één mislukte film plots het recht heeft om voor heel Vlaanderen over film te spreken, en die telkens de woordcombinatie "Slumdog Millionaire" viel al een spontaan orgasme kreeg. Maar de kroon werd gespannen door Jan Temmerman, filmjournalist van De Morgen, die niet alleen dweepte met al wat het niet verdiende dit jaar, maar die ook nog eens op elk moment de meest ongepaste dingen zei, gaande van (na de oscarwinst van Heath Ledger) "Kijk al die emotie eens, ze spelen het allemaal mooi mee" en "Mickey Rourke denkt nu ongetwijfeld dat hij het had kunnen zijn, hij had het moeten zijn [die dood is gegaan]", tot bij de oscarwinst voor おくりびと (okuribito) bij buitenlandse film (nadat er al twee Japanners ervoor hadden gewonnen) "Al die Amerikanen denken nu 'oei, Pearl Harbor all over again!'". Het is één ding om niet politiek correct te zijn, het is er een ander om gewoon ongepaste dingen te blijven declameren en daarbij letterlijk over lijken te gaan. En te doen alsof je iets van de oscars afweet en dan afkomen met half kloppende feiten.
Bij deze spreek ik trouwens een vete voor het leven uit over Jan Temmerman én Nic Balthazar (tot wiens onthoofding ik reeds eerder had opgeroepen in mijn onstuimige puberteit). Mijn carrière in de media zal gewijd zijn aan het bestrijden van deze individuën. Wim Oosterlinck krijgt nog even respijt, maar moet toch ook op zijn tellen beginnen passen. Hij komt er met een vete van een week vanaf.
Maar dan nu hetgene waar het natuurlijk allemaal echt om draait: wie heeft er gelijk gehad?
Wel, de zogezegd in de loop van het weekend gelekte oscarlijst (zogezegd een document gestuurd aan de "officers" die de winnaars niet te zien krijgen, mét handtekening van de voorzitter van the Academy Sid Ganis die de winnaars ook niet weet, een document dat dus in zijn geheel nooit gestuurd wordt) al niet, daar stonden slechts 9 juiste voorspellingen op, in 24 categorieën. Een bijzonder pijnlijke zaak dus, niet alleen voor de vervalser, maar ook voor onze serieuze media als de Standaard die heel de zaak nog eens echt geloofden ook.
Die Standaard deed het trouwens niet veel beter: in de acht categorieën waarin mijn in een vorige post al uitgebreid bejubelde vriend Steven De Foer zich aan een voorspelling waagde, waren er 5 juist. In diezelfde categorieën had ikzelf er 6.
En dan is er nog de competitie van mijn oscarkijkend gezelschap. In dat gezelschap waren de scores: 4, 12, 13, 14 en 15, waarbij, jawel, uw blogger de 15 haalde. Dat wil dus zeggen dat ik eindelijk terug op gelijke voet sta met Sofie, namelijk 2-2. Volgend jaar versla ik u, Steylaerts!
Tot slot mag ik u toch ook nog één quote niet onthouden, omdat die gewoon rechtstreeks van dit blog geplukt is: "Documentarists truly are our windows to the world."
b. Your window to documentarists.
No comments:
Post a Comment