USA 2008 - Part 2

Goed, tijd om hier eens een sequel te breien aan mijn reisverslag.

SIGGRAPH is vrijdag afgelopen, en aan de snelle afname van mijn blogtempo zullen jullie waarschijnlijk wel doorhebben dat er daar ENORM veel te doen was. Ik ga proberen zo veel

mogelijk een blow-by-blow verslag te geven van wat een ongelooflijke week is geweest, maar

vergeef me als ik hier en daar iets vergeet.

Laat ik mijn verslag beginnen waar ik - denk ik - vorige keer ben gestopt. We waren niet uitgenodigd voor het papers committee dinner zoals ik dus wel dacht te zijn (viel een klein beetje tegen, maar ik heb me gelukkig niet in genante situaties gewerkt, jeej), waardoor ik gewoon naar de Student Volunteer Orientation kon gaan. Dat is gewoon een gigantische meeting met alle SV's waar ze alle uitleg geven over wat we moeten doen etc. Die orientation was op zich niet zo'n big deal, gezien ik dat toch allemaal vorigjaar al had meegemaakt. Wat wél cool was was de speciale sessie met DreamWorks-mensen die erna kwam, en waar we uitleg kregen over diverse recruteringsmogelijkheden bij DreamWorks, en zelfs een kleine sneak preview van Madagascar 2. Teleurstellend aan die meeting was het nieuws dat ze bij DW zowel werken aan Madagascar 2, Shrek 4 en Kung Fu Panda 2. Sequeltown dus bij DW, maar toch, het zou een enorm coole plek blijven om te werken.

Toen kwam maandag, met een lunch aangeboden door... DreamWorks. Ze waren de hoofdsponsor van het SV programma dit jaar, vandaar. Dit keer echter geen recruiting lady, maar wel de regisseur en de producer van Kung Fu Panda, met wie ik achteraf nog een babbeltje ben gaan doen. That's right, de regisseur en de producer van een echte Hollywood-film, en ik heb er mee gepraat. Niet alleen gepraat, career advice van gekregen. Ik heb hen gezegd dat mijn echte passie regie/story is, en gevraagd wat je moet doen om daarin werk te vinden. Basically is school een goed plan (jeej Rits!), maar gewoon al zoveel mogelijk schrijven en storyboarden is zeker ook een goede hulp. Dus heb ik ondertussen een boek over storyboarding gekocht, en beginnen schetsen. Want je moet helemaal niet goed kunnen tekenen om een goede storyboarder te zijn, dat is zowat mijn grootste les van deze week.

Goed, dat was het coole ding van maandag, nu naar dinsdag. Daar was zowat het coolste ding dat ik gedaan heb denk ik een van de beroemde theepotten van Pixar gehaald. Die delen elk

jaar op SIGGRAPH een limited edition wandelende theepot uit (voor degenen die dit niet weten, een theepot (de Utah Teapot om precies te zijn) is zowat het eerste en meestgebruikte model uit de Computer Graphics). Dit jaar is het een hommage aan 20 jaar Renderman (de in-huis door Pixar ontwikkelde software die ook door zowat elk bedrijf in de filmindustrie wordt gebruikt). Er zijn 3500 exemplaren van dat ding en ik heb er dus eentje. Een van de andere zaken die je kon vinden op de exhibition was een Rubik's Cube van Disney. Nu ben ik altijd ongelooflijk slecht geweest in die dingen, dus heb ik maar eens besloten op te zoeken hoe je dat nu eigenlijk oplost. En ik kan trots melden dat mijn huidig record (van de enige keer dat ik het effectief getimed heb) 5min 29s is.

Woensdag was dan het grote moment voor Toon (mijn thesisbegeleider) aangebroken, hij mocht zijn talk over 'Porous Flow in Particle-based Simulations' geven. Ik was er uiteraard bij (hij heeft mij al genoeg zien zenuwachtig zijn voor presentaties, tijd om de rollen om te keren), en ik moet zeggen dat hij het goed gedaan heeft. Buiten dan de uitspraak van het woord 'parameter', maar vergeleken met de Chinees die voor hem kwam was dat absoluut geen probleem.

Woensdagavond hebben Jef (de andere KULler hier aanwezig) en ik geprobeerd binnen te geraken op een exclusieve party van Disney. We moesten eigenlijk reserveren, maar we wisten

dat niet dus hebben we onze kans zo maar gewaagd. Toen we aan de deur kwamen zeiden twee ongelooflijk sympathieke dames ons dat we moesten terugkomen nadat alle andere geregistreerde gasten waren ingecheckt, en dat ze ons dan zeker zouden binnenlaten. "Score!" dachten we beiden meteen, maar helaas bleef er maar een hoop volk aankomen, en nadat de rij oningecheckte mensen na anderhalf uur nog even lang was, hebben we het maar opgegeven en zijn we naar huis gegaan.

Goed, ondertussen heb ik even het schrijven van deze blogpost gepauzeerd om Burger King te gaan halen. Op de terugweg kwam ik langs een vrij normaal ogend gebouwtje waar erg luide muziek uit kwam. Het bleek een latino kerkje te zijn. Bij ons vind je in slechte buurten hoerenkoten vermomd als huizen. Hier vind je kerken vermomd als flatgebouwen.

Maar terug naar mijn SIGGRAPH verhaal. Vanaf hier kan ik trouwens ook de coole momenten een beetje illustreren met foto's, zoals je hiernaast ziet. We zijn ondertussen donderdag aangekomen. Dat was de dag van de Award ceremony op het SIGGRAPH computer animation festival, waar de hoofdprijs gewonnen werd door het uitstekende Oktapodi. Die film wordt nu, dankzij die 'Best of Show Award', automatisch ingestuurd voor de oscars, dus duimen voor Oktapodi.

Eveneens in dat Nokia Theater waar die awards zijn gehouden was er donderdagavond een screening van Star Wars: the Clone Wars, een dag voor de officiële première. Vandaar dat er een aantal Star Troopers aanwezig waren.

Donderdag is ook de traditionele dag van de receptie op SIGGRAPH. Doorgaans is dat een uitstekende kans om je even tussen de groten der Computer Graphics te mengen en wat rond te horen, te socializen, en dat alles over een lekker hapje en (één) gratis drankje, dit alles in een exotische setting. Dit jaar echter werd er gekozen voor een ander format. Deze receptie was niet zozeer een receptie dan wel een (zij het extreem coole) extra voor de SIGGRAPH attendees. De receptie vond dit jaar namelijk plaats in het stadion van de LA Dodgers, tijdens een (baseball)wedstrijd. Ik heb dus een wedstrijd van de LA Dodgers (die gewonnen zijn) tegen de Phillies bijgewoond. Meer zelfs, een sympathieke Canadees heeft ons ook nog wat uitleg gegeven zodat ik nu dat spel effectief snap. Veel simpeler dan voetbal. (ik kijk naar u, idiote buitenspelregel!) Groot nadeel is wel dat ik nu al twee dagen met dat liedje van tijdens de 7th Inning Stretch in mijn hoofd zit. En noedels, taco's, kipsaté's en carne eten tijdens een baseballwedstrijd is niet gemakkelijk, moest u het zich afvragen.
Goed, ondertussen zijn we dus vrijdag, een dag waarop er niet te veel meer gebeurt. Er zijn nog de SV Awards, waar ik een boek (The Non-Designers Book of Design) en een instructie-DVD (Animating Walk Cycles in XSI) gewonnen heb, en natuurlijk het grote afscheid van alle mensen waar je de voorbije week mee hebt rondgehangen, samen gewerkt, hebt leren kennen, ... Toch altijd weer een bizar emotioneel moment, ik kon mezelf er niet goed toe brengen om te vertrekken.
Maar gelukkig heb ik dat wel gedaan, want ik ben dan namelijk naar Hollywood getrokken, om naar de "Behind the Emerald Curtain" tour van Wicked te gaan. Voor de niet-musical-savvy mensen onder u (foei): Wicked is zowat de meest succesvolle musical van dit moment, die ik binnen anderhalve week ook effectief ga zien. Die BtEC tour is basically een uitleg van hoe die productie in mekaar zit, en hoe eender welke Broadway productie werkt, en een hoop coole museumachtige exhibits van de show, waaronder een aantal van de kostuums (die elk zo tussen de $2000 en de $5000 kosten), en een gedetailleerde maquette van de hele scène. Plus, wat je daar vooral te zien krijgt is het ongelooflijk mooie Pantages Theater, dat vroeger een bioscooppaleis was van de studio RKO (destijds een van de groten maar zwaar in verval geraakt tot een erg klein studio'tje nu waar haast niemand van gehoord heeft). Hiernaast staan maar een paar van de foto's die ik daar genomen heb, omdat ik voort moet gaan met het verhaal, maar ik zal er in een volgende post nog wel enkele plaatsen (ik vind de manier van uploaden in blogger net een beetje te irritant om er hier nog een ganse avond mee bezig te zijn).
Nu, dat theater waar Wicked te zien is ligt in hartje Hollywood, op de Hollywood Boulevard, aan de Hollywood Walk of Fame. Nu, die gaan we pas echt fatsoenlijk verkennen eens de bMoeder hier is, maar ik heb toch al een aantal bekende en gewoonweg enorm coole sterren gezien, waaronder Bette Davis (icoon uit de Hollywood-gloriejaren, oa bekend van All About Eve), Joseph L. Mankiewicz (schrijver-regisseur van All About Eve), Vincent Price (de onbetwiste horror-koning van de jaren '70-'80, oa bekend van de originele House of Wax) en Buster Keaton (de andere grote komiek ten tijde van Charlie Chaplin, wiens carrière helaas sneller bergaf is gegaan dan die van Chaplin).
Goed, en nu ga ik eens slapen, om half elf 's avonds hier. Dat is zoals u waarschijnlijk wel weet, uitzonderlijk vroeg voor mij, maar het gaat me deugd doen. Het is een lange week geweest, deze eerste van drie weken in de VS, en morgen wordt een heerlijk rustig dagje. Zeker blijven uitkijken naar de volgende post, want daarin krijgt u niet alleen meer foto's bij deze post, maar ook een aantal van de gekke borden die ik hier al ben tegengekomen. Stay tuned!

b. Your window to the New World.