Brussel

Ik studeer nu zo'n vijf weken in Brussel. Ik begin aan die stad te wennen. De oordopjes van mijn iPhone hebben geleerd het geluid van de bedelaars te verdrinken, zodat ik niet eens meer moet doen alsòf ik hen niet hoor. Voor zover de immer claxonnerende chauffeurs dat verdrinken nog niet voor mij doen natuurlijk.

Het is een bizarre stad, Brussel. Vanmorgen scheen de zon door de straten terwijl de lucht erboven donker was. Brussel is een schilderij van Magritte. Bizar, het slaat op niet veel, maar het is best te pruimen. Alleen dat ik er met mijn policy enkel Frans te spreken tegen de man/vrouw op straat, en nooit in winkels, tegenwoordig dubbel zo lang over doe om een broodje te bestellen. Zo zij het dan.

Ja, ik kan het wel smaken, dat Brussel. Maar het is mijn Leuven niet. Het eten in de RITS-cafetaria is nog onvretelijker dan de wokgroenten uit de Alma. Het heeft geen studentenkring, en een docentenbeledigende toneelgroep al helemaal niet. En ik woon er niet. Het is een stad die ik 's morgens groeten mag en die ik 's avonds terusten wens. Of die ik in de ochtend mag binnenrijden, en die me op het einde van de dag weer uitspuugt, het is maar hoe je het bekijkt.

Gek genoeg is trouwens ook Leuven mijn Leuven niet meer. Mijn Leuven was een stad waar ik woonde, studeerde, creëerde, losbandig sekste, om 2 uur kebab ging halen en om 3 uur friet. Des nachts, wel te verstaan. Nu is Leuven de stad waar ik al die dingen ooit heb gedaan, in niet meer dan in het beste geval een verre herinnering. Een stad waar ik een deel van een jeugd en menig vriendenhart heb achtergelaten. Waar precies weet ik al niet meer.

Nu heerst er daar een preses die de 24-urenloop haat, slaap ik er op een nog in plastic gehulde extra matras, àls ik er al nog eens slaap (na, jawel, losbandige seks die ik in Brussel nog niet vind), krijg ik er parkeerboetes, en zijn er voor mij geen lessen meer om te brossen. Mijn Leuven is het mijne niet meer.

Ik heb geen stad meer. Ik ben van alle steden. Ik ben van dorps Vlaanderen. Ik woon op treinen met aantrekkelijke conducteurs. Ik ben b. En ik red me wel.

b. Just trying to be his own window to the world right now.