Jongen

"Ik vind u koddig in uw blootje," zei ik. Hij lachte. Het was lang geleden dat ik dat gezien had.

"Waarom?" vroeg hij met nog steeds diezelfde glimlach. Zijn ogen worden altijd dieper als hij stomme vragen stelt.

"Hij wipt zo grappig als je in bed stapt."

Ik heb me vaak afgevraagd of wat we hadden geen fout was. We waren jong geweest toen we voor het eerst vrijden. Toen hij voor het eerst met mij vrijde. Maar het voelde goed. Ik heb nooit anders geweten dan dat twee jongens hoorden te kussen. Maar we waren zo verschillend, dat zijn we altijd geweest. Hij was stil, ik een clown. Hij was dom, ik was slim. Ik was gelukkig.

Ik had geen zin om hem te pijpen, hoe koddig hij er ook bij zat. Het was niet dat ik geen zin had om dicht bij hem te zijn, zo dicht, want dat had ik wel. Maar seks is zo platvloers. 

Dat vonden we allebei, tien jaar geleden ook al. Seks konden we alleen, kussen niet. Natuurlijk deden we het wel als we konden, daar werd je arm minder moe van. Maar een gestolen, geheime kus, daar deden we het voor.

Ik zag dat hij me begreep. Zijn piemel was even opgewipt, maar als met een parachute weer zachtjes geland. Zijn zoengericht brein had een oprotbevel naar zijn erectie gestuurd. Onze lippen raakten, tongen evenzeer, speeksel wisselde van mond. En daarna gingen we lepeltje liggen.

Zo lagen we ook toen zijn vader ons vond. Lepeltje. Allebei koddig, allebei met een glimlach. We waren nog steeds jong. In het maïsveld, zijn ouders waren boeren. Hij ook een beetje, soms. Dat mocht hij van mij.

Zijn vader verstond het niet. Een meisje had hij gesnapt. Zelfs als het zijn zus was had hij dat gesnapt. Al was het een beest uit de stal, dàt had hij gesnapt. Maar ik? En dat ik dan nog de grote lepel was, dat kon nog minder worden gesnapt. Ik werd weggejaagd. Hij lachte niet zoveel meer toen ik hem terugzag. En hij was minder koddig.

Ik legde mijn arm over hem en streelde zijn schaamhaar. Met mijn andere hand streelde ik zijn rug. De littekens voelden ruw aan, dat doen ze altijd. Ik voelde hoe zijn piemel zich opnieuw roerde.

Dat vertelde hij me toen hij wenend op mijn bed zat. Mijn bed, dat die dag het onze werd. Hij had één miezerig klein valiesje mee. Mijn moeder had ook tranen in de ogen gehad, maar andere dan de zijne. Dat vertelde hij toen, dat hij de hark op zijn rug tot in zijn piemel gevoeld had. Dat zijn vader hem zo, hoe zeer het ook deed, geen pijn had kunnen doen.

Toen zag ik een nieuwe manier om hem te strelen.

We lachten allebei.

Nee, het was geen fout.

Ik kuste zijn nek.