B and the City

Ik ben pas terug van de cinema. (Waw, dit is denk ik mijn slechtste openingszin sinds ik dit blog ben opgestart, mijn excuses daarvoor.) We hebben Sex and the City gezien. Oorspronkelijk was het de bedoeling met drie meisjes te gaan (om dus een echte posse van... nja, 4 meisjes te bekomen, net zoals in de serie), maar er was er eentje afgehaakt. Om bij haar vent te zijn. Laat ons zeggen dat dat de Charlotte van de groep was.

Eentje heeft het nog altijd wat moeilijk met haar recente breuk van wat een goede relatie leek, maar achteraf beschouwd verre van rozengeur en maneschijn was. Laten we haar de plaatselijke Miranda noemen.

De andere vrouw was... de bMoeder. Laat ons zeggen dat zij de Samantha van de groep is. Nu zonder het gerotzooi, maar wel vocaal als het op seks aankomt. Uw blogger kan het geweten hebben. Niet dat ik zo onvocaal ben, maar ik moet het van ergens hebben nietwaar.

En ik? Ik ben Carrie. Zonder de schoenobsessie. Hoewel, laat ik dat laatste meteen corrigeren: ik heb wél iets met schoenen. Maar niet om ze zelf aan te hebben. Ik koop per seizoen één paar schoenen, dus twee paar per jaar. That's it, ik wissel nooit van schoenen, draag gewoon heel het seizoen door dezelfde, tot ze versleten zijn. Mooie schoenen, dat wel, maar ik heb geen kast vol. Maar de schoenen van andere mannen, dàt is wel belangrijk. Ik kan een man afschrijven op zijn schoenen. Onlangs zag ik in het station van Leuven de man van mijn dromen. Knap, goed gekleed, klein beetje stoppelbaard, goddelijk lichaam... en flipflops. Teenslippers, inderdaad. Weg droomman, weg fantasie van hem onder een Tahitiaanse waterval, weg gsm die ik al klaar had om een stiekeme foto te nemen. Meteen afgeschreven.

Niet alleen dat, de juiste man met de juiste schoenen kan ongelooflijk sexy zijn. Een knappe gast op een warme zomerdag in het park met mooie sportieve-maar-net-geen-loopschoenen. Rowrrr. Of zelfs mooie sneakers (niet alle sneakers zijn mooi, maar soms toch echt wel). En een mooie naakte man met enkel schoenen aan? Nirvana. De vikinghemel, niet de rockgroep.

Maar goed, ik ging u zeggen waarom ik Carrie ben. Nu, eigenlijk heeft u het al door na het lezen van de vorige paragraaf. Ik schrijf. Over mannen (onder andere, ik ben ook best welbespraakt over andere dingen). Mannen die ik nooit vind, en misschien nooit zal vinden. Ik heb mijn eigen mister Big, in vele vormen. Mannen die ik doodgraag zie of heb gezien, maar die voor eeuwig onbereikbaar zijn. Zucht.

Mijn excuses aan de mensen die nooit een aflevering van Sex and the City hebben gezien, voor hen zal het voorbije deel ongetwijfeld onbegrijpelijke onzin zijn geweest. En ik kan me voorstellen dat dat het grootste deel van mijn mannelijke lezers zal behelzen. Zeker als het publiek in de cinema representatief was voor de Sex and the City kijker. Ik was een van de weinige mannen die in de zaal te zien was. Hetero mannen waren er al helemaal niet te bespeuren, op de enkele ongelukkige na die duidelijk door zijn vriendin was meegesleurd.

Voor ons zat dan ook een homokoppel. Soms werkt mijn gaydar wel, en bij hen was het nou toch wel een beetje duidelijk. De ene was razend knap en welgeschoeid, de andere zeker vijftien jaar ouder en kalend. Cupid works in mysterious ways.

Ach, ooit vindt uw blogger zijn knappe, welgeschoeide man. Tot dan schrijf ik er hier wel over.

Redefining Love. Since 1986.

Be The B

P.S. Het wordt een gewoonte, kleine reacties op comments hier. Beste meneer Keynes, ik ben er mij van bewust dat de regering bepaalde middelen heeft om de koopkracht te beschermen. Het punt dat ik trachtte te maken (en tevens gemaakt heb) is dat betogers zich al te vaak verschuilen achter holle slogans of doelen, in plaats van te betogen tegen concrete zaken. Zo had men kunnen betogen voor indexering van de belastingsschijven, wat veel zinvoller was geweest. Of minstens een agenda naar voren schuiven.

Ik kijk al uit naar volgende comments waarop ik kan en zal reageren.

P.P.S. Maandag een examen gehad, het was oké :)