Dan schrijf ik een post met het idee van 'we zien wel waar we uitkomen'. Het is nog nooit gebeurd dat ik echt nérgens kwam en het ding dan maar heb weggeschreven. En dat zal ook nu niet gebeuren. Eens je aan het schrijven bent blijft er namelijk altijd wel iéts komen. Zo schrijft Herman Brusselmans columns. Dat is natuurlijk niet noodzakelijk goed. Zo schrijft Geert Hoste columns. Maar er komt iets uit, in geletterde vorm, en dat is al lang goed genoeg voor dit blog.
Denk nu niet dat dat wil zeggen dat ik u als lezer niet hoog inschat. Want dat doe ik wel. Soms iets té hoog zelfs. En ook dat bedoel ik natuurlijk niet minachtend. Wat ik ermee wil zeggen is: soms schrijf ik iets te lang niets omdat ik schrik heb dat ik u teleur stel met zo'n post die over niets gaat. Zoals de deze. Terwijl (de meesten onder) jullie dat even graag lezen.
Daarom heb ik mij iets voorgenomen. Ik ga een nieuwe categorie blogposts invoeren. De micro-post, ofte MP. In die MP's ga ik mezelf beperken tot kleine observaties, zonder verdere uitleg, zonder verhaal, zonder zelfs een superiority- of lde-signatuur. Korte, secce berichtjes, zodat uw honger toch tijdelijk gestild wordt. Dat zullen dan dingen zijn die lang niet goed genoeg zijn om er een hele post over te vullen, vandaar. Of wel goed genoeg, maar op een moment dat ik de tijd niet heb om er een hele post over te vullen. Dan kan het wel eens zijn dat ik er later op terugkom.
Overigens heb ik nog een kleine melding: dit is mijn elfde post deze week. Dat maakt deze juni-maand meteen mijn drukste maand ooit, waarme het vorig record in januari 2008 van 10 posts doorbroken wordt. Driewerf hoera voor mij! Gelukkig durf ik posten over niets, anders waren we lang zo ver niet geraakt. Het is namelijk niet dat mijn leven plots interessant geworden is deze maand, integendeel.
Achja, het is denk ik stilaan tijd om ermee op te houden. We moeten niet overdrijven in de nutteloosheid. En uiteindelijk is het toch al een langere post geworden dan ik vermoed had toen ik hem begon te schrijven, dat is altijd positief.
Redefining Nonsense. Since 1986.
Be The B
P.S. Het is de gewoonte dat ik, als er iemand overlijdt voor wie ik veel respect heb, hier een kort eerbetoon aan die persoon schrijf. Vorige week is Johan Akkermans, mijn muziekleraar uit het middelbaar, overleden na een korte, maar intense ziekte. Hij was een ongelooflijk pianist, een clichématig grappig pedagoog, en een stralende, altijd lachende persoon. Mijn pianoleerkracht heeft me piano leren spelen, hij heeft me muziek leren maken. Ik heb hier ontelbare partituren liggen van nummers die ik van hem ken, met hem gespeeld/leren spelen heb, of partituren die door hem zijn geschreven.
Het is amper voor te stellen dat zijn lokaal - waar hij, as far as I was concerned back then, woonde - hem nooit meer zal zien, zonder hem achter de piano, dat zijn spinnenfluiten nu gewoon reserve blokfluiten zijn voor mensen die de hunne vergeten zijn, dat geen enkele toets nog mickey mouse- of pinokkiovraagjes zal hebben.
Johan (hij kon het niet uitstaan dat afgestudeerden zijn achternaam bleven gebruiken, en zéker niet dat ze hem 'meneer' bleven noemen) was een zeer gelovig man, dus moge hij rust vinden bij God.
Het ga je goed Johan.
2 comments:
Ik was vorige week in "t school" voor het afstuderen van de broer... daar heb ik ook het pijnlijke nieuws gehoord. Heel jammer, ik vond het een geweldige kerel, ging met plezier naar zijn lessen en had veel respect voor al wat hij met muziek kon doen.
Byebye
Het is raar, maar muziekleraars zijn een van de weinige mensen waar veel jongeren voor treuren als ze overlijden. Waar veel jongeren ongeloofelijk goede herinneringen aan hebben.
Zou muziek dan toch zoiets speciaal emotioneels zijn? Of zijn muziekleraars gewoon ongeloofelijk prachtige mensen, die veel meer lof verdienen dan we ze als maatschappij geven?
Ik stem voor het laatste, en als ouder zal ik later de grootste chocolade-doos reserveren voor de muziekleraar. De lagere-school-juffrouw moet maar tevreden zijn met een kaartje.
Post a Comment