Aftellen

Aftellen

De pixels van mijn digitale
klok kruipen naar het vonnis toe.
Weemoedig word ik ervan, als
nooit tevoren

Ik bekijk mijn hand, de
nu nog mooie, gave hand
die mijn pen vasthoudt.
Elf minuten nog.

Ik overloop mijn leven
mijn testament, falen en
slagen. Ik geef het op, het is
te veel.

Nog tien minuten, nee,
negen en een half laat dat
kutding me wachten.
Doe voort, laat het gedaan

zijn! Vel uw vonnis,
vervloekte tijd! Sluit mijn
periode af, glansloos, wie
weet vergeten?

Ze is stuk, ik weet het zeker.
Het kan toch niet NOG
zeven minuten duren? Tijd,
mijn vriend vroeger, verraad

mij niet!
Met nog zes minuten
op de klok nog ga ik
pissen. Ik wil geen on-

gelukken als het zo ver is.
Ik kom terug met nog
exact vier minuten op de
klok. Op het toilet

realiseerde ik mijn fout.
Het ís langer dan ik
dacht. Ach ik ben nooit
goed geweest in intervallen...

Eindelijk, we komen in de
buurt, nog twee minuten nu.
Tijd om kort te denken over
wat ik niet gedaan heb

Ik had al moeder willen zijn,
vervloekte studies, maar daar is
het te laat voor, toch?
45 seconden...

Een schietgebed, de final count-
down voor wie mij liefheeft
3 - 2 - 1 ...
Stilte.

Niemand heeft de klok van
middernacht gehoord, niemand
roert, volstrekt vergeten...
Maar dan! Vanuit alle landsdelen
stroomt het toe!

“Gelukkige verjaardag!” klinkt
het overal. De dichter gaat reeds
21 jaar mee, de wereld viert.
En de dichter lacht.

Het vonnis positief.

BV, 07/06/2007
08/06/2007