USA 2008 - Part 2

Goed, tijd om hier eens een sequel te breien aan mijn reisverslag.

SIGGRAPH is vrijdag afgelopen, en aan de snelle afname van mijn blogtempo zullen jullie waarschijnlijk wel doorhebben dat er daar ENORM veel te doen was. Ik ga proberen zo veel

mogelijk een blow-by-blow verslag te geven van wat een ongelooflijke week is geweest, maar

vergeef me als ik hier en daar iets vergeet.

Laat ik mijn verslag beginnen waar ik - denk ik - vorige keer ben gestopt. We waren niet uitgenodigd voor het papers committee dinner zoals ik dus wel dacht te zijn (viel een klein beetje tegen, maar ik heb me gelukkig niet in genante situaties gewerkt, jeej), waardoor ik gewoon naar de Student Volunteer Orientation kon gaan. Dat is gewoon een gigantische meeting met alle SV's waar ze alle uitleg geven over wat we moeten doen etc. Die orientation was op zich niet zo'n big deal, gezien ik dat toch allemaal vorigjaar al had meegemaakt. Wat wél cool was was de speciale sessie met DreamWorks-mensen die erna kwam, en waar we uitleg kregen over diverse recruteringsmogelijkheden bij DreamWorks, en zelfs een kleine sneak preview van Madagascar 2. Teleurstellend aan die meeting was het nieuws dat ze bij DW zowel werken aan Madagascar 2, Shrek 4 en Kung Fu Panda 2. Sequeltown dus bij DW, maar toch, het zou een enorm coole plek blijven om te werken.

Toen kwam maandag, met een lunch aangeboden door... DreamWorks. Ze waren de hoofdsponsor van het SV programma dit jaar, vandaar. Dit keer echter geen recruiting lady, maar wel de regisseur en de producer van Kung Fu Panda, met wie ik achteraf nog een babbeltje ben gaan doen. That's right, de regisseur en de producer van een echte Hollywood-film, en ik heb er mee gepraat. Niet alleen gepraat, career advice van gekregen. Ik heb hen gezegd dat mijn echte passie regie/story is, en gevraagd wat je moet doen om daarin werk te vinden. Basically is school een goed plan (jeej Rits!), maar gewoon al zoveel mogelijk schrijven en storyboarden is zeker ook een goede hulp. Dus heb ik ondertussen een boek over storyboarding gekocht, en beginnen schetsen. Want je moet helemaal niet goed kunnen tekenen om een goede storyboarder te zijn, dat is zowat mijn grootste les van deze week.

Goed, dat was het coole ding van maandag, nu naar dinsdag. Daar was zowat het coolste ding dat ik gedaan heb denk ik een van de beroemde theepotten van Pixar gehaald. Die delen elk

jaar op SIGGRAPH een limited edition wandelende theepot uit (voor degenen die dit niet weten, een theepot (de Utah Teapot om precies te zijn) is zowat het eerste en meestgebruikte model uit de Computer Graphics). Dit jaar is het een hommage aan 20 jaar Renderman (de in-huis door Pixar ontwikkelde software die ook door zowat elk bedrijf in de filmindustrie wordt gebruikt). Er zijn 3500 exemplaren van dat ding en ik heb er dus eentje. Een van de andere zaken die je kon vinden op de exhibition was een Rubik's Cube van Disney. Nu ben ik altijd ongelooflijk slecht geweest in die dingen, dus heb ik maar eens besloten op te zoeken hoe je dat nu eigenlijk oplost. En ik kan trots melden dat mijn huidig record (van de enige keer dat ik het effectief getimed heb) 5min 29s is.

Woensdag was dan het grote moment voor Toon (mijn thesisbegeleider) aangebroken, hij mocht zijn talk over 'Porous Flow in Particle-based Simulations' geven. Ik was er uiteraard bij (hij heeft mij al genoeg zien zenuwachtig zijn voor presentaties, tijd om de rollen om te keren), en ik moet zeggen dat hij het goed gedaan heeft. Buiten dan de uitspraak van het woord 'parameter', maar vergeleken met de Chinees die voor hem kwam was dat absoluut geen probleem.

Woensdagavond hebben Jef (de andere KULler hier aanwezig) en ik geprobeerd binnen te geraken op een exclusieve party van Disney. We moesten eigenlijk reserveren, maar we wisten

dat niet dus hebben we onze kans zo maar gewaagd. Toen we aan de deur kwamen zeiden twee ongelooflijk sympathieke dames ons dat we moesten terugkomen nadat alle andere geregistreerde gasten waren ingecheckt, en dat ze ons dan zeker zouden binnenlaten. "Score!" dachten we beiden meteen, maar helaas bleef er maar een hoop volk aankomen, en nadat de rij oningecheckte mensen na anderhalf uur nog even lang was, hebben we het maar opgegeven en zijn we naar huis gegaan.

Goed, ondertussen heb ik even het schrijven van deze blogpost gepauzeerd om Burger King te gaan halen. Op de terugweg kwam ik langs een vrij normaal ogend gebouwtje waar erg luide muziek uit kwam. Het bleek een latino kerkje te zijn. Bij ons vind je in slechte buurten hoerenkoten vermomd als huizen. Hier vind je kerken vermomd als flatgebouwen.

Maar terug naar mijn SIGGRAPH verhaal. Vanaf hier kan ik trouwens ook de coole momenten een beetje illustreren met foto's, zoals je hiernaast ziet. We zijn ondertussen donderdag aangekomen. Dat was de dag van de Award ceremony op het SIGGRAPH computer animation festival, waar de hoofdprijs gewonnen werd door het uitstekende Oktapodi. Die film wordt nu, dankzij die 'Best of Show Award', automatisch ingestuurd voor de oscars, dus duimen voor Oktapodi.

Eveneens in dat Nokia Theater waar die awards zijn gehouden was er donderdagavond een screening van Star Wars: the Clone Wars, een dag voor de officiële première. Vandaar dat er een aantal Star Troopers aanwezig waren.

Donderdag is ook de traditionele dag van de receptie op SIGGRAPH. Doorgaans is dat een uitstekende kans om je even tussen de groten der Computer Graphics te mengen en wat rond te horen, te socializen, en dat alles over een lekker hapje en (één) gratis drankje, dit alles in een exotische setting. Dit jaar echter werd er gekozen voor een ander format. Deze receptie was niet zozeer een receptie dan wel een (zij het extreem coole) extra voor de SIGGRAPH attendees. De receptie vond dit jaar namelijk plaats in het stadion van de LA Dodgers, tijdens een (baseball)wedstrijd. Ik heb dus een wedstrijd van de LA Dodgers (die gewonnen zijn) tegen de Phillies bijgewoond. Meer zelfs, een sympathieke Canadees heeft ons ook nog wat uitleg gegeven zodat ik nu dat spel effectief snap. Veel simpeler dan voetbal. (ik kijk naar u, idiote buitenspelregel!) Groot nadeel is wel dat ik nu al twee dagen met dat liedje van tijdens de 7th Inning Stretch in mijn hoofd zit. En noedels, taco's, kipsaté's en carne eten tijdens een baseballwedstrijd is niet gemakkelijk, moest u het zich afvragen.
Goed, ondertussen zijn we dus vrijdag, een dag waarop er niet te veel meer gebeurt. Er zijn nog de SV Awards, waar ik een boek (The Non-Designers Book of Design) en een instructie-DVD (Animating Walk Cycles in XSI) gewonnen heb, en natuurlijk het grote afscheid van alle mensen waar je de voorbije week mee hebt rondgehangen, samen gewerkt, hebt leren kennen, ... Toch altijd weer een bizar emotioneel moment, ik kon mezelf er niet goed toe brengen om te vertrekken.
Maar gelukkig heb ik dat wel gedaan, want ik ben dan namelijk naar Hollywood getrokken, om naar de "Behind the Emerald Curtain" tour van Wicked te gaan. Voor de niet-musical-savvy mensen onder u (foei): Wicked is zowat de meest succesvolle musical van dit moment, die ik binnen anderhalve week ook effectief ga zien. Die BtEC tour is basically een uitleg van hoe die productie in mekaar zit, en hoe eender welke Broadway productie werkt, en een hoop coole museumachtige exhibits van de show, waaronder een aantal van de kostuums (die elk zo tussen de $2000 en de $5000 kosten), en een gedetailleerde maquette van de hele scène. Plus, wat je daar vooral te zien krijgt is het ongelooflijk mooie Pantages Theater, dat vroeger een bioscooppaleis was van de studio RKO (destijds een van de groten maar zwaar in verval geraakt tot een erg klein studio'tje nu waar haast niemand van gehoord heeft). Hiernaast staan maar een paar van de foto's die ik daar genomen heb, omdat ik voort moet gaan met het verhaal, maar ik zal er in een volgende post nog wel enkele plaatsen (ik vind de manier van uploaden in blogger net een beetje te irritant om er hier nog een ganse avond mee bezig te zijn).
Nu, dat theater waar Wicked te zien is ligt in hartje Hollywood, op de Hollywood Boulevard, aan de Hollywood Walk of Fame. Nu, die gaan we pas echt fatsoenlijk verkennen eens de bMoeder hier is, maar ik heb toch al een aantal bekende en gewoonweg enorm coole sterren gezien, waaronder Bette Davis (icoon uit de Hollywood-gloriejaren, oa bekend van All About Eve), Joseph L. Mankiewicz (schrijver-regisseur van All About Eve), Vincent Price (de onbetwiste horror-koning van de jaren '70-'80, oa bekend van de originele House of Wax) en Buster Keaton (de andere grote komiek ten tijde van Charlie Chaplin, wiens carrière helaas sneller bergaf is gegaan dan die van Chaplin).
Goed, en nu ga ik eens slapen, om half elf 's avonds hier. Dat is zoals u waarschijnlijk wel weet, uitzonderlijk vroeg voor mij, maar het gaat me deugd doen. Het is een lange week geweest, deze eerste van drie weken in de VS, en morgen wordt een heerlijk rustig dagje. Zeker blijven uitkijken naar de volgende post, want daarin krijgt u niet alleen meer foto's bij deze post, maar ook een aantal van de gekke borden die ik hier al ben tegengekomen. Stay tuned!

b. Your window to the New World.

USA 2008 - Part 1 (update 2)

/* Nota: dit deel van deze post is geschreven tijdens mijn shift gisteren (zaterdag). Hieronder wordt aangeduid vanaf waar het vandaag (zondag) geschreven is. */

Voor wie het nog niet door heeft: ik heb echt niks te doen op dit deel van mijn shift. Voor wie de eerste twee delen van dit reisverslag nog niet gelezen heeft: scroll eerst naar onder en lees die eerst.

Toen ik zei dat de reis grotendeels uneventful was, was dat toch een beetje minder waar dan ik dacht toen ik dat schreef. Zo zijn mijn iphone oortjes slachtoffer geworden van de trip nadat ik hen moest gebruiken om van de audio bij mijn in-flight movie (vrij te selecteren overigens) te genieten. Ze hadden de hele tijd in de zijkant van mijn stoel ingestoken, en blijkbaar heb ik er tegen gestoten bij het rechtstaan, de jack is stuk gegaan. Maar dat is eigenlijk niet zo interessant.

Wat wel interessant is, is dat ik een tussenlanding heb gemaakt in London Heathrow. Neen, dat is niet het interessante stuk, stay with me here. Daar moest ik van ticket veranderen, want hoewel ik mijn vlucht geboekt heb bij British Midland gebeurde mijn vlucht van London naar Los Angeles met partnermaatschappij United Airlines.

/* Einde van zaterdagstuk, hier moest ik terug nuttig gaan zijn*/

Tijdens dat aanschuiven, kwam ik een heel stoer ogende Amerikaan tegen. Tattoes, lang haar, vestje van Harley Davidson, ergens achteraan in de vijftig, begin zestig. Zo'n echte stoere biker. Na een klein gesprekje over onder andere Los Angeles en film, mezelf uiteraard in mijn stevigste Brits accent dat als sneeuw voor de zon verdween zodra ik voet zette in de VS (b: I'm gonna study film. A: Oh really, where, here in London? b: Oh no, I'm from Belgium, I'm going to study in Brussels. A: Seriously? Belgium? With that accent?) kwamen we op hét gespreksonderwerp der Columbianen. (let ook op de hoofdletters ;))

A: God will take care of it. So, are there a lot of Christians in Belgium?

b: No, not really. Most will call themselves christians, but we're mostly atheists and agnostics.

A: Oh really? How come?

b: I don't know, we still have a lot of catholic schools which are really good, but most of us just kind of stop really believing in god when we grow up.

A: That's a shame.

b: I don't think so, we manage fine without him.

A: Yeah, but I don't really get it, you can't prove He doesn't exist.

b: No we can't, but you can't prove that he does either.

A: Surely not, but I just see him everywhere.

b: I don't. With what I see, I think he's highly improbable.

A: Oh really? Well, anyway, you can't say you don't have a belief. Your not believing in God is a belief in itself.

b: Of course it is, I never said I don't believe in anything. I just don't believe in god. I believe in something.

A: Aha! So you admit that there might be something more out there huh? 

b: That's not what I said, I said I believe in some things.

A:Then what do you believe in?

b: I believe in people. I've heard a lot of people like say that for them "God is Love" and stuff like that. That's pretty easy to say, then don't call it god, just call it love. Sure I believe in that.

A: Aha, but where does that love come from then?

b: People, obviously.

A: Erm, I don't know about that, I think there has to be something more.

En toen ging hij gewoon even over naar een aanbeveling van een boek geschreven door een journalist die ging aantonen dat god niet bestond, maar uitkwam bij het wel bestaan van god. Boek van Lee Stroble of zoiets, als u het wil lezen, be my guest. Maar het klinkt als een idioot, als je denkt dat je het niet-bestaan van iets kan aantonen ben je sowieso al fout bezig en snap je niets van enige vorm van bewijskracht, wat voor mij al eender wat die man gedaan heeft serieus ondermijnt. Nadat ik hem The God Delusion van Richard Dawkins had aangeraden kreeg ik gelukkiglijk mijn ticket en kon ik lustig weer op weg.

Toch weer zo'n typische cultuurshock op Amerikaanse bodem: maakt niet uit hoe stoer ze eruit zien, hoe veel tattoes ze hebben, ze geloven hier in god. En niet de god die we in Europa nog soms zien, een soort van zacht geloof waar mensen een beetje kracht in vinden en waar mensen al eens op terugvallen als het nodig is, maar de god die alles en iedereen controleert, en die je straft als je slecht bezig bent. Volgende keer misschien toch eens proberen de gay card boven te halen, zien wat ze daarop zeggen.

Speaking of which, onlangs zat ik in een Amerikaanse gay chat room, waar ook een kerel zat die probeerde iedereen in de chat room (gaande van mensen als ik die even wilden praten met gelijkgestemde zielen tot mensen die losbandige plas- en diarreeseks zochten met 27 hiv-positieve 14-jarige negermaagden gezeten op paarden die tevens voor dubbele penetratie zouden zorgen. Sorry voor dat grafische beeld, ik bedoelde Afro-Amerikaanse maagden.) te overtuigen om te vertrouwen in Jezus en het losbandige gedrag opzij te schuiven. Nadat ik hem heel subtiel mijn standpunt uit de doeken had gedaan vond hij me een ongelooflijk sympathieke en intelligente jongeman, en hij vond het oprecht jammer dat ik zo ging branden in de hel.

Nog een heel coole zaak die ik trouwens niet verteld heb in mijn eerder verslag van mijn shift is het eten. Deze SIGGRAPH Asia PC shift komt namelijk met heel wat gratis voedsel. Gisteren was er ontbijt (spek, eieren, hash browns (heerlijke ontbijtaardappelen), heel wat fruit, en uiteraard iets lekker zoets om af te sluiten. Middageten was een lekker broodje met een slaatje ernaast, en een heerlijk koekje, dat een voorsmaakje was van het koekenbuffet dat we zouden krijgen later in de namiddag. En toen kwam het avondeten, een heerlijk driegangenmenu met kipfilet. Heel geslaagd dus, en na het bagle & muffin breakfast van deze morgen en de sandwichlunch van deze middag staat me vanavond nog het grote committee dinner ter viering van het einde van het beslissingsproces te wachten. Nodeloos om te zeggen dat ik er nog goed opsta met deze shift dus.

Goed, normaal zou ik nu op 'bericht publiceren' drukken, maar het internet hier in het convention center is niet zò goed en momenteel zit ik zonder. Ik hoop dus dat ik tegen straks kan publiceren, anders moet ik alweer een update gaan schrijven omdat ik dan het committee dinner al achter de rug heb... en ik wil stilaan wel over naar USA 2008 - Part 2. Nu, deze post vind ik ondertussen wel lang genoeg om zijn eigen afsluitertje te verdienen.

b. Your window to god*.

Actual spotting of god highly unlikely.

Uw blogger - regisseur

Zoals ondertussen wel vrij algemeen bekend is neem ik aan ben ik van plan om volgend jaar te gaan studeren aan het RITS. Daarom moet ik ook deelnemen aan een artistieke toelatingsproef van 1 tot en met 5 september, en daartegen moet ik een filmpje van 3 minuten maken. Dit alles heeft u misschien gelezen in een vorige post, maar een beetje situering kan nooit kwaad.

Goed, dat is ondertussen gefilmd vorige week dinsdag, en moet enkel nog gemonteerd worden. Dat moge dan een ongelooflijk vermoeiende dag geweest zijn, het heeft me enkel maar gesteund in mijn motivatie.

Eigenlijk moet ik, vooraleer ik dat verhaal vertel, eerst vertellen over de dag ervoor. Toen hebben we namelijk het revue recruteringsfilmpje gefilmd (dat te vinden is hier, en mede geschreven, geregisseerd en geacteerd is door yours truly, en dus een absolute aanrader sowieso). Ook die dag hebben we ons rot geamuseerd, maar dat is iets waar we binnen revue ondertussen wel heel wat ervaring mee hebben, comedy. Diepgaande emoties zijn iets waar we ons veel minder mee bezig houden, en dus ging het een hele uitdaging worden om dat te doen in Het Licht van mijn Straat, mijn toelatingsproject.

Een van de opgaven daarin was om de juiste acteur te vinden, en twee acteurs binnen revue hadden zich opgegeven, waardoor ik een van de moeilijkste dingen aan het filmmaken moest doen: audities houden. Als u ondertussen het revue filmpje gezien heeft weet u ook waarom dat ironisch was. Dat is iets dat helemaal niet makkelijk is, niet alleen omdat je de juiste beslissing moet nemen voor jouw film, maar ook omdat je natuurlijk bezig bent met echte mensen, die in dit geval ook allebei heel goeie vrienden van mij zijn. Dat maakte het dus tot een moeilijke opgave, en toen ik mijn keuze gemaakt had was ik niet zeker of het de juiste was. Ze hadden allebei hun zwakke kanten, en hun goeie kanten, doorgaans ook zonder overlap.

Waarom ik dat erbij vertel is dat ik hierdoor ook echt de acteerprestatie van de acteur in kwestie heb zien evolueren van iets waar ik wel vertrouwen in had maar toch mijn twijfels, naar iets dat me, zelfs in de ruwe beelden, al echt kan pakken. Zou ik dat met de andere acteur niet gehad hebben? Geen idee, waarschijnlijk wel, die jongen heeft ook genoeg kwaliteiten. Maar daar gaat het niet om. Wat dat mij heeft doen inzien is dat iets in een film nooit het werk is van één persoon. Een acteur wordt beïnvloed door de regisseur, zijn mede-acteurs, zelfs eventueel de camera crew. Maar op diezelfde manier wordt een regisseur ook enorm beïnvloed door iedereen met wie hij samenwerkt. En dat is nu net het mooie aan het filmmaken. Er zijn zo veel lagen, zo veel interactie tussen zo veel mensen die iets moois willen maken en afleveren. En ik hoop dat dat lukt nadat ik klaar ben met de montage. Aan mijn acteurs zal het alvast niet liggen: ik ben heel erg trots op hen.

Redefining film. Since 1986.

Be The B

MP8

Blijkbaar heb ik concurrentie op http://betheb.blogspot.com. Dat zou ik niet erg vinden, moest dat ding niet volstaan met extreemrechtse republican crap. Het is al niet meer geüpdatet sinds april 2006, maar een mooi staaltje volgt:

Rights for ILLEGAL Immigrants???
Makes me want to scream at these protestors. What part of illegal don't you understand?? What the hell is wrong with these protesting kids?

I would bet, if we put a man on the street, and asked these kids to explain to us what this hullaballoo is all about, they couldn't give us an intelligent honest answer. I would bet that if we drill down to their motives it would come down to two things;
They just want an excuse from not going to class.
They are being motivated by the likes of LULAC and other racist communistic groups.

Enfin, dus eventjes duidelijk maken: dat is niét mijn werk, en ik heb er niets mee te maken.

USA 2008 - Part 1 (update)

Oke klein dingetje dat ik bijna vergeten te vermelden was in mijn vorige post:

Op de douane werd ik min of meer weer geselecteerd voor een secondary check, en moest ik dus mijn bagage openmaken. Daarbij moest ik ook mijn laptop openmaken, en inloggen zodat de douaniers konden checken op kinderporno. Natuurlijk allemaal geen probleem, maar toen ze het hiernaaststaande communism logo zagen kreeg ik het toch even warm, en toch maar snel gezegd 'that one's a joke!', waarop ik geruststellend 'Oh yeah, no problem, as long as it doesn't say "Kill Bush" or anything.' te horen kreeg.

USA 2008 - Part 1

Oke, eindelijk nog eens eventjes tijd om te bloggen. Het zou misschien opportuun zijn moest ik besluiten om dan één blogpost te maken en geen drie tegelijkertijd, maar dat moet nu maar even zo.

Deze post gaat over mijn Amerikaanse avonturen. Na een reis van zo'n 22 uur alles bij mekaar genomen ben ik namelijk gisteren (vrijdag) aangekomen op mijn hotel in Los Angeles. Die reis zelf was een heel pak minder eventful dan vorig jaar. De vlucht viel goed mee, weinig problemen gehad met de douane, ... Enkel met het ophalen van de huurauto eventjes een probleem, omdat de auto op de naam van de bMoeder stond, terwijl die helemaal niet aanwezig was, en ik moet bijbetalen omdat ik onder de 25 ben. Daarna moest ik mij spoeden naar het Los Angeles Convention Center voor een emergency meeting voor de shift waaraan ik vandaag (zaterdag) ging moeten beginnen. Van die meeting wist ik trouwens nog maar van vlak voor ik op het vliegtuig stapte, en ik geraakte er ook maar net op tijd. Maar, geen nood, we zijn er dus geraakt, met de huurauto en al.

Grotere schrik had ik voor het hotel. Ik had namelijk al op the internets heel wat slechte tot enorm slechte reviews gelezen, variërend van slechte wifi over ontbrekend toiletpapier tot schimmelplekken en kakkerlakken die uit de pizza kropen. Gelukkig was hier niets van waar: de wifi werkt perfect, er was ongeveer 1,2 rol toiletpapier, enkele gewone plekken op de muur die ik eerder zou zien als gewoon eventjes niet-zò-goed gepoetst, en op een klein spinnetje buiten na nog geen vieze beesten gezien. Dus zou ik zeggen, so far we're covered.

Het hotel ligt naar het schijnt wel in een redelijk slechte buurt, maar ook daar nog geen last van gehad. Oke, het is geen Beverly Hills, maar nu ook bijlange na nog niet verkracht geweest door een ruige bende negers. Jammer, maar we're working on it. Integendeel, over de ligging heb ik eigenlijk niet te klagen. Ik ben direct in het convention center, er is een ontbijtplek vlak bij het hotel met een minimart ernaast, burger king verderop in de straat, en een hele hoop andere eetgelegenheden. Bovendien maar enkele mijlen van Hollywood, dus: we're good.

Oké, dan nu de grote reden waarom ik in LA ben: SIGGRAPH. Ik weet niet of ik het hier al gepost had, of iedereen het al weet of niet, maar ik doe het grootste deel van mijn shifts vandaag en morgen. Maandag heb ik nog een klein shiftje van 3 uur, en dan ben ik vrij om rond te lopen op de conferentie waar en wanneer ik maar wil.

Maar vandaag en morgen moet ik dus twee shifts van 12 uur doen. Nu, tot aan die meeting van gisteren had ik totaal geen idee wat dat ging inhouden, en was ik toch wel een beetje nerveus over wat het allemaal zou inhouden. 12 uur is LANG, zeker als het over werk gaat. Nu blijk dat ik hier bij het comité werk dat de papers die zijn ingediend voor SIGGRAPH Asia 2008 moet beoordelen. En als student volunteers staan wij er hier voor in dat de zaken die geheim moeten blijven (wie welk paper heeft beoordeeld, wie precies wat heeft ingebracht tegen welk paper, etc.) effectief geheim blijven. Ik heb net enkele uren doorgebracht met het naar binnen en buiten gidsen van de mensen die een conflict hadden met een paper dat besproken werd.

Het is wel een beetje indrukwekkend hier te zijn, tussen de crème de la crème van de computer graphics. Heel wat van de mensen in het comité hebben papers of zelfs handboeken geschreven die ik al gelezen heb, hier is volk van o.m. Microsoft, Pixar, ... En ze staan hier allemaal broederlijk naast mekaar aan het urinoir.

Heel erg grappig werd het trouwens toen ikzelf even de zaal moest verlaten, omdat mijn promotor (Phil Dutré) mee had gewerkt aan een van de papers die op dat moment besproken werd. Zo moest ik mezelf buiten laten, en moest een van de andere student volunteers me terug binnenlaten achteraf. Straks mag ik nog eens even niet in de kamer zijn. Ik weet dus enkel dat dat paper niet aanvaard is voor SIGGRAPH Asia, maar heb geen idee waarom of wie dat gedaan heeft. Van de papers waarvan ik dat wel weet mag ik dat trouwens absoluut niet zeggen, dat moet binnenskamers blijven. Het proces mag ik wel beschrijven, maar ik vrees dat dat de niet-toegepaste wetenschappers onder u toch niet echt zou interesseren. Moest het wel zo zijn, plaats het in een comment, dan leg ik het wel uit.

Momenteel zit ik op een ander deel van dezelfde shift: ik bewaak nu het eten en de mensen van mensen die niet in het papers committee zitten. Het eten omdat dat nogal snel gestolen wordt, dat is erg aantrekkelijk, de mensen om hen te beschermen van zichzelf om toch maar niet over dingen te praten die echt niet onthuld mogen worden. Maar gezien hier amper iemand voorbij komt die niet in het comité zit, heb ik dus amper werk, vandaar dat ik nu probleemloos kan bloggen.

Anyway, u merkt dat ik ben aangekomen op het huidige punt, en dus kan ik moeilijk verder schrijven aan deze post. Maar, ik heb nog andere dingen te vertellen, dus ga ik maar eens meteen doorgaan met een andere post. Er komen ongetwijfeld zeer binnenkort nog andere reisgerelateerde posts, dus check back in here for more soon!

b. Your window to the New World.

De vernieuwing

Af en toe gebeurt het dames en heren, dat uw blogger zijn inspiratie op geraakt. Soms uit zich dat in het minderen van de hoeveelheid blogposts, maar soms ook in het feit dat de limiet van de uitdrukkingsmogelijkheden van zijn kleine slogans onderaan elke posts stilaan bereikt is. De varianten op

Live - Dare - Express
Be The B

en

Redefining Superiority. Since 1986.
Be The B

raken stilaan op, en daarom is het tijd voor iets nieuws. En daarbij hoort uiteraard meteen ook een nieuw logo. Bij deze stel ik u dus voor:

b. Your window to the world.